Κορωνίδα της διδασκαλίας που διοχέτευσε ο Διδάσκαλος Ιωάννης είναι το εφικτό της θέωσης του ανθρώπου – μα πέρα και πάνω από τη διδασκαλία, ήταν ο ίδιος η πραγμάτωση. Παρακάτω παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα βιβλία του ΄Έργου, που αφορούν τη θέωση του ανθρώπου.
Αρχή του δρόμου της θέωσης είναι η ενσυνείδητη πίστη προς αυτήν, η επίγνωση αυτής και η, έστω και παθητική, ταύτιση μαζί της. Ολοκλήρωσή της είναι η πλήρης ταυτότητά σου με την πανταχού παρουσία της μορφής και του αμόρφου και η δημιουργική σου εκδήλωση ως εκπνοή, εισπνοή και παύση. 1
Έχε σαν αρχή ολόκληρης της πορείας σου τη βεβαιότητα της θέωσής σου. Όχι οίηση, μα ούτε και πλασματική ταπεινότητα: απλά και μόνο τη βεβαιότητα που εγώ σου παρέχω, ότι είσαι θεός κι αυτή τη θεότητα μπορείς να την εκδηλώσεις. Γιατί, αν δεν έχεις αυτή τη βεβαιότητα δεν πρόκειται να εκδηλωθείς, αν δεν έχεις αυτή τη σκέψη στο νου σου δεν πρόκειται να τη φθάσεις. Αν δεν πιστεύεις ότι είσαι θεός, δεν θα φερθείς ποτέ σαν θεός. 2
(…) θα γίνεις θεός μέσα από τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα, μέσα από τις μικρές καθημερινές καταστάσεις, θα γίνεις θεός δίνοντας ό,τι έχεις, θεός που εκπαιδεύεται. Αλλά πάντα, σε όποιο στάδιο εκπαίδευσης της συνειδητότητας της θέωσής σου κι αν είσαι θα δίνεις όση συνειδητότητα έχεις αποκτήσει, όση θεότητα έχεις χωρέσει μέσα σου. Αν δεν εκδηλώσεις τη θεότητα που χώρεσες δεν πρόκειται να χωρέσεις άλλο τμήμα της, δεν πρόκειται να φθάσεις να τη χωρέσεις ολόκληρη. Αν περιμένεις να μαζέψεις γνώση, να μαζέψεις εμπειρία και κατόπιν, ξαφνικά, να εκδηλωθείς ως θεός μες σε μια στιγμή, είσαι τελείως μα τελείως λάθος.
Αέναη θα είναι η εκδήλωσή σου, αέναη θα είναι η εκπαίδευσή σου. Πώς μπορείς να διδάσκεσαι να γίνεις θεός όταν συγκεντρώνεις χωρίς να δίνεις; Μια τέτοια διδαχή είναι τελείως αντίθετη με τον παλμό της Δημιουργίας. Η προσφορά σου σε θεώνει.
(…) Όσο μαζεύεις, δεσμεύεσαι. Δεσμεύεσαι μέσα στην τάση σου της απορρόφησης. Όσο διαχέεις, απελευθερώνεσαι. Απελευθερώνεσαι μέσα στο άπειρο. Είναι νόμος της Δημιουργίας: ό,τι κατέχεις σε κατέχει, ό,τι κρατάς σε δεσμεύει, ό,τι αποκτάς γίνεται βάρος φθοράς. Τίποτα δεν πρέπει να είναι δικό σου, για να έχεις τα πάντα. Τίποτα δεν πρέπει να σου ανήκει για να βρίσκεσαι παντού. 3
Σε καλώ να θυσιαστούμε μαζί για τη χριστοποίηση του ανθρώπου. Σε καλώ πρώτος να τολμήσεις να σταυρώσεις τον άνθρωπο και να γεννήσεις τον Λόγο. (…) σε καλώ πρώτος να αγκαλιάσεις και να αγκαλιαστείς με κάθε κομμάτι του Εαυτού σου, όποια εκδήλωση κι αν έχει, και να γίνεις εσύ η Ζωή.
Μπορείς να δώσεις τον σπινθήρα σου, αυτό τον σπινθήρα που σε τροφοδοτεί, σε μια ύπαρξη που δεν τον έχει, που τον κάλυψε τόσο ώστε να σβήσει; Αυτό σου ζητώ. Να δώσεις τη ζωή σου, να δώσεις αυτό που πραγματικά είναι η μεγαλύτερη ανάγκη σου. Γιατί μόνον έτσι θα τη γνωρίσεις. 4
Γι’ αυτό, άνθρωπε, αν διακρίνεις ότι κατέχεις κάτι παραπάνω, αν δεις ότι το ύψος σου είναι λίγο μεγαλύτερο και η εκλέπτυνσή σου περισσότερη συναισθάνσου τις ευθύνες σου και μοίρασέ τα με τον Εαυτό σου για να φέρεις την αρμονία. Διαφορετικά δεν θεώνεσαι. Κανένας δεν θα θεωθεί μόνος του, αποκλεισμένος μέσα στους περιορισμούς των σκηνωμάτων και της προσωπικότητας. Αυτό προσπάθησες να κάνεις κατά την αρχική σου εκδήλωση, γι’ αυτό και ακολούθησες την πορεία της πτώσης, για να διδαχθείς την αναγκαιότητα της ένωσης μέσα από την εμπειρία. Τώρα που ο κύκλος των εμπειριών έχει κλείσει μην διαπράξεις και πάλι στην εκπαίδευσή σου ως ενσυνείδητος και δραστήριος θεός το ίδιο λάθος (…) 5
Η εκπαίδευση είναι συνεχής και η πράξη της θέωσης γίνεται μέσα στη γήινη ζωή, στις αντιξοότητές της, στα εμπόδια τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις της. Ο Θεός δεν ανδρώνεται μέσα στην αρμονία αλλά μέσα στη δυσαρμονία, γιατί εκεί καταδεικνύει ότι είναι αγάπη. 6
(…) αφυπνίζεσαι μέσα από την καθημερινότητα και μέσα από αυτή την καθημερινότητα θεώνεσαι, ενώνεσαι δηλαδή με εμένα, τον ένα Λόγο, και εκδηλώνεσαι χρησιμοποιώντας τα δεσμά της καθημερινότητας ως προωθητήρες ανύψωσης, ατενίζοντάς τα μέσα από την πνευματική όραση και από την πνευματική κατάσταση της ανυψωμένης σου συνείδησης. Της συνείδησης που γεννήθηκε άνωθεν, μέσα στην κολυμβήθρα της μετουσίωσης των όντων, μέσα στη θεία κολυμβήθρα της ύπαρξης του Ενός Λόγου, που υπάρχει εντός σου. 7
Χώρεσε τη δυνατότητα της θέωσης, τη δυνατότητα της έκφρασης αυτής της θέωσης μέσα από τη μορφή και την ύλη που φέρεις. Η θέωση δεν είναι κάτι άπιαστο και μακρινό, είναι η καθημερινή βίωση της αλήθειας, η καθημερινή πραγμάτωση της αλήθειας. Δεν θα θεωθεί ο άνθρωπος με τρόπους δύσκολους και δυσνόητους, αλλά θα θεωθεί μέσα από την απλή πρακτική καθημερινότητα, που θα μετουσιώνεται από τις διαχύσεις της αγάπης και από τις εκδηλώσεις της ενότητας. 8