Το άμεσο μάθημα
Τουλάχιστον εδώ και μια δεκαπενταετία, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι οι δύο μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι η αλλαγή του κλίματος και η εμφάνιση νέων μεταδοτικών ασθενειών.
Μέχρι στιγμής, έχουμε ως κοινωνίες σε μεγάλο βαθμό κωφεύσει σ’ αυτές τις προειδοποιήσεις.
Ελπίζουμε ότι με την επέλαση του κορωνοϊού, και το βαρύ τίμημα που φέρνει σε ανθρώπινες ζωές, αυτό αλλάζει.
Θεωρούμε πως τρία πράγματα γίνονται πλέον άμεσα πασιφανή:
- Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε την ασταμάτητη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος μέσω της ανεξέλεγκτης γεωργίας, κτηνοτροφίας, εξορύξεων κτλ., που περιορίζουν τον διαθέσιμο χώρο για τα άγρια ζώα και τα “στριμώχνουν” σε μικρούς θύλακες, όπου ευνοείται η μετάδοση ασθενειών μεταξύ τους και η επακόλουθη μετάλλαξη ιών, οι οποίοι μεταδίδονται κατόπιν στον άνθρωπο. Παρόμοια, για λόγους προφανείς, η ύπαρξη αγορών πώλησης άγριων ζώων δεν μπορεί να συνεχιστεί.
- Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να διατηρούμε τις ασφυκτικές συνθήκες εκτροφής δισεκατομμυρίων ζώων σε κλειστές μονάδες παραγωγής, όπου, όπως προειδοποιούν οι επιστήμονες, οι πιθανότητες εκκόλαψης ακόμη πιο θανατηφόρων επιδημιών από τη σημερινή αυξάνονται εκθετικά μέρα με τη μέρα. Δεν μπορούμε, επομένως, να συνεχίζουμε την άκρατη ζωοφαγία.
- Δεν μπορούμε να επιλέγουμε πολιτικές που απαξιώνουν τη δημόσια υγεία προς όφελος του ιδιωτικού τομέα. Η υγεία είναι αγαθό που πρέπει να είναι προσιτό σε όλους ανεξαιρέτως, όχι μόνο στους έχοντες, και το επίπεδό της να βελτιώνεται συνεχώς.
Αν πάρουμε το μάθημα που μας αναλογεί και αλλάξουμε άμεσα τα παραπάνω, θεωρούμε πως θα έχουμε κάνει συλλογικά ένα βήμα ωρίμανσης – παρά τη λυπηρή διαπίστωση ότι αυτό θα έχει γίνει μέσω μεγάλου πόνου.
Η πιο μεγάλη εικόνα
Εντούτοις, όσα αναφέραμε δεν αποτελούν μεμονωμένες πρακτικές που μπορούν να αλλάξουν δίχως πιο διευρυμένες ανακατατάξεις.
Αποτελούν εκφράσεις μιας ευρύτερης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας, που αυτή τη στιγμή κλονίζεται συθέμελα.
Πίσω από την αποψίλωση του Αμαζονίου, που γίνεται κυρίως για να δημιουργηθούν βοσκοτόπια για βοοειδή, δεν βρίσκεται κάποια μοχθηρή, συνειδητή επιλογή καταστροφής του πλανήτη! Βρίσκεται η επιθυμία μεγιστοποίησης του κέρδους μιας εταιρείας, της οποίας οι διευθύνοντες είναι νομικά δεσμευμένοι να λειτουργούν για να παράσχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρισμα στους μετόχους της. Το ίδιο ισχύει και για την επέλαση της ιδιωτικοποίησης της υγείας και της παιδείας.
Πίσω από τη δυνατότητα αυτής της εταιρείας να πραγματοποιεί την καταστροφή ανεξέλεγκτα, βρίσκεται μια κυβέρνηση που το επιτρέπει αυτό νομοθετικά, θεωρώντας την αύξηση του ΑΕΠ της χώρας ως τον πιο σημαντικό δείκτη ευημερίας, παρ’ ότι η εν λόγω αύξηση μπορεί να προέρχεται από μια πραγματική καταστροφή του αληθινού υπόβαθρου κάθε ευημερίας.
Πίσω από αυτή την κυβέρνηση βρίσκεται ένα εκλογικό σώμα που πολλές φορές αδιαφορεί για τα κοινά και ενδιαφέρεται πρώτιστα για το ατομικό του συμφέρον, και δη για την οικονομική του ασφάλεια.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας: η οικονομική θεώρηση των πραγμάτων, δηλαδή η συσχέτιση με τον κόσμο αποκλειστικά μέσω οικονομικών όρων. Σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, αν κάτι δεν έχει οικονομική αξία δεν έχει καν αξία…
Βρίσκουμε, επίσης, τη νοητική τοποθέτηση πως μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε πάνω στον πλανήτη, αγνοώντας τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειες των πράξεών μας, ή αδιαφορώντας για αυτές. Καταλήγουμε λοιπόν στην κατάσταση της συνείδησης του μέσου ανθρώπου, ως τον κρίσιμο παράγοντα των εξελίξεων.
Τα πράγματα, βέβαια, δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ωστόσο αλλάζουν και θα αλλάξουν αναπόφευκτα και νομοτελειακά καθώς οι επιπτώσεις της επέλασης του κορωνοϊού ξετυλίγονται, με αποτέλεσμα πολλές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και ψυχολογικές παράμετροι της πολύπλοκης πραγματικότητάς μας να μπαίνουν σε κλυδωνισμό.
Ένα μέρος του παλαιού κόσμου γκρεμίζεται, και η ανθρωπότητα έχει δυνατότητα για μια νέα επιλογή, που θα καθορίσει τον αιώνα που ακολουθεί.
Τα σταυροδρόμια και ο νέος κόσμος
Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε άξαφνα, παρ’ ότι το περιμέναμε εδώ και καιρό, σε ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι.
Ένα μεγάλο δίλημμα που καταπρόσωπα μας κοιτά, είναι αν θα επιλέξουμε την εθνική περιχαράκωση ή την παγκόσμια συνεργασία.
Καθώς ξετυλίγεται η κρίση, βλέπουμε χώρες του κόσμου να επιλέγουν και τα δύο. Αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, τουλάχιστον μακροχρόνια αν όχι πιο σύντομα, η επιλογή της συνεργασίας θα υπερτερήσει.
Βλέπουμε ότι θα πρέπει να προετοιμαστούμε πολύ καλύτερα θεσμικά για τα επόμενα χρόνια, που οι φυσικές καταστροφές και τα επακόλουθά τους (οικονομική κρίση, αύξηση των ασθενειών, έντονα προσφυγικά κύματα) μάλλον θα αυξηθούν, λόγω της αλλαγής του κλίματος.
Άρα, ο κορωνοϊός φέρνει στην επιφάνεια δομικά προβλήματα του παγκόσμιου συστήματος, για παράδειγμα στην παραγωγή και διανομή τροφής, που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν εν όψει της κλιματικής αλλαγής.
Η συνεργασία είναι ο μοναδικός αποδοτικός τρόπος, για να αντιμετωπίσουμε τις αλληλένδετες παγκόσμιες κρίσεις που μόλις ξεκινούν.
Απλώς, διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα παγκόσμια προβλήματα μέσα από αποκλειστικά εθνικές πολιτικές. Θεωρούμε ότι χρειάζεται ενδυνάμωση και μετατροπή του ρόλου του ΟΗΕ, κυριολεκτικά η επανασύστασή του ως ενός νέου υπερεθνικού μοντέλου παγκόσμιας συνεργασίας, που θα λειτουργεί ως Δημοκρατική Αμφικτυονία στην οποία όλοι θα έχουμε ισότιμη φωνή και όλοι θα χαράζουμε την κοινή μας μοίρα, βάζοντας τέλος στη σύσταση και λειτουργία του Συμβουλίου Ασφαλείας από πέντε μόνο μεγάλες δυνάμεις, όπως γίνεται τώρα.
Οι άμεσοι στόχοι, που πλέον ο μέσος άνθρωπος οπουδήποτε στον πλανήτη μπορεί εύκολα να καταλάβει και να ενστερνιστεί, είναι:
* Η παύση των συρράξεων στον πλανήτη.
* Η βοήθεια και η μέριμνα για την ανάπτυξη των χωρών που εξάγουν μετανάστες.
* Η παγκόσμια προστασία των παιδιών.
* Η εξαφάνιση της φτώχειας, βασικό εισόδημα, παιδεία, υγεία, πρόσβαση σε νερό, σε τροφή, σε ευκαιρίες και στέγη για όλους.
Το ερώτημα αν η κρίση θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο ολοκληρωτισμό ή σε αναγέννηση της κοινωνίας των πολιτών αναδεικνύεται σε ένα δεύτερο σταυροδρόμι για την ανθρωπότητα, καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος μακροχρόνιας διατήρησης των μέτρων που λαμβάνονται αυτή τη στιγμή.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι λαοί της Γης δεν θα δεχθούν μια τέτοια προοπτική και ότι οι κυβερνήσεις που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να επιβάλλουν πιο αυταρχικούς τρόπους διακυβέρνησης, θα βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις ίδιες τις κοινωνίες τους ή με μια συνασπισμένη κοινωνία των εθνών.
Τέλος, βρισκόμαστε σε ένα ακόμα σταυροδρόμι, καθώς είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε αν θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως κάναμε στο παρελθόν ή αν θα ποθήσουμε ένα νέο τρόπο ζωής.
Όσον αφορά αυτό, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ένα μέρος του παλαιού κόσμου θα καταρρεύσει μέσα από τον κλυδωνισμό που βιώνουμε, και ότι τη θέση του θα πάρει μια πιο λαμπερή πραγματικότητα.
Ότι η ακαταλληλότητά του θα γίνει πασιφανής σε όλους και θα μας εμποδίσει να επιστρέψουμε σε αυτόν.
Ότι η αναγκαστική συνεργασία για την αντιμετώπιση του ιού θα επεκταθεί και στα άλλα τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας, για παράδειγμα, τα 5 εκατομμύρια θανάτους παιδιών από πείνα κάθε χρόνο (σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας).
Ότι, βλέποντας πως ο ιός ταλαιπωρεί ή σκοτώνει κυρίως ανθρώπους με προβλήματα υγείας, θα δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην πρόληψη και την υιοθέτηση ενός ανοιχτού συστήματος δημόσιας υγείας για όλους.
Ότι βλέποντας πόσο ευάλωτες είναι κάποιες ομάδες ανθρώπων απέναντι στον ιό και στα επακόλουθά του (άστεγοι, πρόσφυγες, φυλακισμένοι, άνεργοι), θα εργαστούμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για να εκλείψουν τα αίτια που δημιουργούν αυτές τις ομάδες.
Ότι θα φροντίσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο απ’ ό,τι θα ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλον.
Ότι η διαταραχή του συστήματος προσφέρει τη δυνατότητα για μέτρα, όπως το εγγυημένο βασικό εισόδημα για όλους, που πριν από μόλις δύο μήνες θα φάνταζαν εντελώς απίθανα.
Ότι η παύση που βιώνουμε θα δώσει χώρο για στοχασμό, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, και χρόνο στα φυσικά συστήματα να ανακάμψουν από την καταστροφή.
Ότι οι σωματικές αποστάσεις που αναγκαστικά τηρούμε αυτή την περίοδο θα μας κάνουν να έρθουμε πιο κοντά ψυχικά και να εκτιμήσουμε τη θέρμη της αγκαλιάς.
Για όλα αυτά προσπαθούμε, και καλούμε σε συνεργασία.
Προσκλητήριο προς τους πνευματικούς εργάτες
Σε αυτή τη διαδικασία έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.
Καλούμε όλους τους πνευματικούς εργάτες της Γης σε ενεργοποίηση αυτή την περίοδο, προς την κατεύθυνση της ενότητας, της παγκόσμιας συνεργασίας και της αφύπνισης της ανθρωπότητας, ώστε να αφομοιώσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερα δεινά τα μαθήματα που χρειάζονται για τη συλλογική μας ωρίμανση.
Αυτή τη στιγμή είναι αναγκαίο το δυναμικό όλων για να στηρίξουμε την ανθρωπότητα και ο ένας τον άλλον, ώστε να επιτευχθεί ένα εξελικτικό άλμα συνείδησης. Έτσι, κάθε προσευχή σ’ αυτή την κατεύθυνση βοηθάει σημαντικά.
Χρειάζεται όλοι να ενεργοποιήσουμε συνειδητά την εμπιστοσύνη μας πως θα καταφέρουμε να υπερβούμε και να αξιοποιήσουμε την κρίση, ότι θα μάθουμε ό,τι χρειάζεται, και ότι θα οικοδομήσουμε μέσα από αυτήν έναν πιο ανθρώπινο κόσμο.
Ας μην τροφοδοτούμε στη νοόσφαιρα τις σκεπτομορφές του φόβου και τη συνωμοσιολογία,1 αλλά ας προτάξουμε τον παλμό της αγάπης, της αφύπνισης και της εμπιστοσύνης στο θείο θέλημα. Ο φόβος είναι ο αληθινός ιός, πιο μεταδοτικός και πιο καταστρεπτικός από τον κορωνοϊό.
Ας μην τροφοδοτούμε τις σκέψεις πως όλο αυτό γίνεται για να επιβληθεί κάποια ατζέντα, ας δεχθούμε καλύτερα ότι η επιτάχυνση του καρμικού νόμου έχει προκληθεί από τις επιλογές της ανθρωπότητας και, συνεπώς, η ανθρωπότητα έχει την ευθύνη αλλά ταυτόχρονα τη δύναμη και την ωριμότητα, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση με αποφασιστικότητα και σθένος.
Ας είμαστε σταθερά σημεία φωτεινής συγκρότησης μέσα στη συλλογική συνείδηση, καθώς στον κλυδωνισμό της έρχονται όλα έντονα στην επιφάνεια, και χρειάζονται τέτοια σταθερά σημεία, που δεν θα αφήνουν τον φόβο και τον πανικό να κυριαρχούν.
Ας φροντίζουμε αυτή την περίοδο να αναβιβάζεται δονητικά η ατμόσφαιρα του πλανήτη μέσα από την έκφραση της αγάπης, της φροντίδας, της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης, ώστε να έρχεται σε επαφή με τις φωτεινές ενέργειες και με τις δομές του νέου κόσμου που ήδη έχουν δομηθεί ως εγρηγορότα στα πνευματικά πεδία και περιμένουν να γειωθούν.
Μαζί με όλους όσοι νοιάζονται για την ανθρωπότητα, έχουμε την ευθύνη να μετουσιώσουμε μέσα μας ό,τι δεν συντονίζεται με αυτή την αγάπη, και να καταδείξουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον και τη φροντίδα μας για τον πλανήτη και τα βασίλειά του, διαχέοντας αυτή τη μετουσίωση στη συλλογική συνείδηση και επηρεάζοντας τον συλλογικό μας εαυτό να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Η αποκατάσταση των πάντων
Καθώς, στην πραγματικότητα, όλοι μας εκφράζουμε πάνω στη Γη τον Έναν Άνθρωπο, του οποίου το θέλημα και η αγωνία είναι η αποκατάσταση των πάντων μέσα στην αδελφότητα, την ειρήνη και την αγάπη, πιστεύουμε ότι αυτά θα πραγματοποιηθούν πάνω στη Γη, αργά ή γρήγορα.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, τα επώδυνα μαθήματα που ως ανθρωπότητα έλκουμε με τις επιλογές μας δεν μπορούν να αποφευχθούν. Μπορούν μονάχα να αξιοποιηθούν για να οδηγήσουν σε ωρίμανση και συνειδητοποίηση.
Και όχι απλώς μπορούν, αλλά πρέπει να αξιοποιηθούν, για να αποφύγουμε τα χειρότερα και να φέρουμε την αδελφοσύνη στη Γη όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Γνωρίζουμε ότι για όλα αυτά χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο εργάζονται με την καρδιά τους.
Ας συντονιστούμε λοιπόν αυτή την περίοδο, προσευχόμενοι και ενεργώντας πνευματικά και υλικά, ώστε αυτή η αφύπνιση να γίνει πραγματικότητα.
Προσθήκη: Συναντήσαμε στο Διαδίκτυο ένα βίντεο όπου ένας επιστήμονας προέβλεψε ήδη από το 2008 την εμφάνιση νέων πανδημιών λόγω του άθλιου τρόπου με τον οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος περιορίζει τον ζωτικό χώρο του ζωικού βασιλείου και εκτρέφει κάποια είδη σε συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη ιών, με σκοπό την απεριόριστη και άκρατη κατανάλωση του κρέατός τους. Θεωρούμε την ομιλία σημαντική, και γι’ αυτό την παραθέτουμε εδώ:
- Επειδή κυκλοφορούν πολλά σενάρια για το ότι ο ιός δημιουργήθηκε συνειδητά σε εργαστήριο για την προώθηση κάποιας ατζέντας (έχουμε ακούσει για διάφορες ατζέντες), δηλώνουμε ότι δεν ασπαζόμαστε καθόλου αυτή την άποψη – όπως δεν την ασπάζονται και οι επιστήμονες. Αν ο ιός δημιουργήθηκε στο εργαστήριο, τότε μπορούμε κάλλιστα να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο ζωής, αφού αυτός ο τρόπος δεν ευθύνεται καθόλου – αλλά τότε ποιος κερδίζει; Ζούμε, άραγε, όλο αυτό τον καιρό σε έναν υγιή κόσμο όπου δεν υπάρχει εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη μεταδοτικών ασθενειών, ώστε να ψάχνουμε αλλού τις αιτίες; Ή μήπως ζούμε σε επαναστατικές κοινωνίες αντιφρονούντων, στις οποίες χρειάζεται να τεθούν δραστικοί περιορισμοί; Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούμε ότι κάποιοι έχουν τόσο απόλυτο έλεγχο της κατάστασης ώστε να μπορούν να προβλέψουν και να διαμορφώσουν πώς θα εκτυλιχθεί ένα σενάριο παγκόσμιας επιδημίας – διότι αν έχουν τέτοιο απόλυτο έλεγχο, δεν χρειάζονται κάποιον ιό για να επιβληθούν: το έχουν ήδη καταφέρει…