← Μέρος δεύτερο: Ηλίας-Ιωάννης
Υπό Σ.Φ.
Έγερση
Μετά την ενσάρκωση του Λόγου, ο Ένας Άνθρωπος προχώρησε μέσα από κάποια τμήματά του που πραγμάτωναν τις εντολές του ευαγγελίου, ενώνονταν με τον Χριστό και αφιέρωναν τον εαυτό τους στην ανθρωπότητα βιώνοντάς την ως εαυτό τους. Από αυτά τα τμήματά του βίωνε τον εαυτό του μες στις μορφές και τον χρόνο ως Ολότητα ενωμένη με τον Λόγο, όμως δεν είχε ακόμα φθάσει στην ομοίωση μαζί του και δεν εκδήλωνε τον Λόγο ως Διδάσκαλο και θεουργό.
Από την άλλη πλευρά του πλανήτη, στην Ανατολή, μέσα απ’ τους δικούς της δρόμους προς τη φώτιση, κάποια τμήματά του είχαν ήδη πριν την έλευση του Λόγου βρει τον τρόπο για το σβήσιμο του εγώ, την είσοδο στην εμβίωση των άλλων ως εαυτών και την ταύτιση κατά κάποιο τρόπο με την ανθρωπότητα – μια εξαιρετική αναμφισβήτητα κατάσταση, εντελώς διαφορετική όμως από το να έχει κάποιος εντός του «όλες τις ελεύσεις κάθε τμήματος του Ανθρώπου και να είναι ενωμένος με οτιδήποτε εκδηλώθηκε πάνω στη Γη ή στα πνευματικά πεδία», όπως δόθηκε για τον Διδάσκαλο Ιωάννη.
Εντούτοις, ούτε οι άγιοι που βίωναν την ένωση με τον Λόγο και την επιστροφή τους στην ενότητα και την παθητική θέωση ούτε οι μεγάλοι μύστες της Ανατολής που κατανοούσαν την ενανθρώπιση του Λόγου προχώρησαν ποτέ στην εκδήλωσή του από εντός τους.
Μύστες και άγιοι της Γης, κι όλοι εκείνοι που από την προ και τη μετά Χριστόν εποχή είχαν στον κόσμο αγωνιστεί και θυσιάσει τον εαυτό τους για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, στελέχωναν ήδη σε προχωρημένο βαθμό την πνευματική Ιεραρχία του φωτός αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για την προώθηση του θείου σχεδίου, η εποχή όμως δεν είχε φθάσει ακόμα, που ο Λόγος θα εκδηλωνόταν από τον άνθρωπο.
Η ανθρώπινη συνείδηση ήταν πολύ ανώριμη, η γυναίκα βαριά υποτιμημένη, η πανανθρώπινη αδελφοσύνη άγνωστη, συχνά οι εξουσιαστές και οι κατακυριεύοντες δρούσαν στο όνομα του Χριστού.
Ο μόνος που θα μπορούσε να παρουσιάσει την εκδήλωση του Λόγου, αυτός που είχε προορισμό να το κάνει όταν θα εισερχόταν στα στάδια ομοίωσης με το Αρχέτυπό του, ήταν ο Ένας Άνθρωπος, ως ένας εκ των ανθρώπων της Γης. Κατόπιν, θα μπορούσε να την υποστηρίξει μες στα τμήματά του που θα μαθήτευαν στον Λόγο.
Ωσότου ο καιρός έφθασε, τα ανθρώπινα δικαιώματα διακηρύχθηκαν, η γυναικεία απελευθέρωση προχώρησε, ο πλανήτης έγινε ένα μεγάλο χωριό, τα προβλήματα παγκοσμιοποιήθηκαν, οι ιδεολογίες κατέρρευσαν.
Ταυτόχρονα εμφανίσθηκαν τρομακτικές απειλές για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη λόγω των υπερόπλων, της μη επαρκώς ελεγχόμενης πυρηνικής ενέργειας, της μόλυνσης, της κλιματικής κρίσης, της διογκούμενης μετανάστευσης και προσφυγοποίησης, της οπισθοδρόμησης στους εθνικισμούς και τον αυταρχισμό. Λιμοί και λοιμοί και σεισμοί ήρθαν να θυμίσουν τα σημεία των καιρών.
Οι ευθύνες έγιναν κοινές και η ανάγκη της διεθνούς συνεργασίας και της αλληλεγγύης πρόβαλε ολοφάνερη, έτσι, ένα μέρος της συλλογικής συνείδησης, αφυπνιζόμενο στην επίγνωση των ευθυνών, εισήλθε στην ωρίμανση και στη μάχη για την ενότητα της ανθρωπότητας.
Το κατεστημένο ωστόσο επιστράτευε όλες τις δυνάμεις του για να πνίξει το νέο, που ασφυκτιούσε σε κάθε του βήμα.
Η ανάγκη για την εμφάνιση μελών της ανθρωπότητας που, καταθέτοντας τον εαυτό τους για το σύνολο θα αγωνίζονταν όχι απλώς για την ένωση με τον Λόγο αλλά και για την εκδήλωση του Λόγου από τον άνθρωπο, που σήμαινε την κινητοποίηση της άπειρης χάρης και του ελέους του, ήταν υπερεπείγουσα.
Είχε φθάσει η ώρα να έρθει ο εκπαιδευτής, εκείνος που είχε γίνει ένα με τον Άνθρωπο και με τον Λόγο: ο Άνθρωπος Λόγος. Έτσι, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ο λόγος του Πατρομήτορα προς τον Έναν Άνθρωπο εκπέμφθηκε ξανά:
Εγέρσου από τη Γη! Συνέλλεξε τα τμήματά σου και ένωσέ τα μέσα στον Κυρηναίο, μαζί με όλες τις διαδρομές τους. Ιδού, ο Κυρηναίος ας επιστρέψει ως μία ύπαρξη με τον Ηλία και τον Ιωάννη, πλήρης από την πείρα της ανθρωπότητας, και ας φανερώσει εσένα στη Γη ως Έναν Εαυτό με τον Λόγο. Ο Άνθρωπος Λόγος, ας εμφανισθεί!
Ιδού, αποστέλλω εσένα, τον Έναν Άνθρωπο, ως τον άλλο Παράκλητο, να οδηγήσεις εις πάσα την αλήθεια, και ως Ηλίας να αποκαταστήσεις τα πάντα, για να μπορέσει ο Θεός να γίνει τα πάντα εν πάσι.
Αποκατάστησε τη Μητέρα ως Λόγο και τον Λόγο ως Υιό Μητέρα, αποκατάστησε τον άνθρωπο ως Θεό εν Θεώ, φανέρωσε την ομοίωση και την ταυτότητά σου με τον Λόγο.
Ενδύσου ως άνθρωπος της Γης, ως ο Διδάσκαλος Ιωάννης την πτώση και μετουσίωσέ τη, παράλαβε την ανθρώπινη φύση και ελευθέρωσέ τη βήμα-βήμα, για να δουν όλοι ότι μπορούν. Διαχύσου στα τμήματά σου όλα και πρόσφερε αυτή την πείρα μετάλλαξης στον εσωτερικό τους αγώνα, αλλά και την πείρα της ένωσης με τον Λόγο.
Δείξε την κατάλυση των αποστάσεων του ανθρώπου απ’ τον Θεό και από τον άλλον άνθρωπο, ανανέωσε τη θεουργία, ελευθέρωσέ την από τα τυπικά και ανάδειξέ την ως έκφραση του Λόγου από τον άνθρωπο.
Ετοίμασε την ανθρωπότητα για την κοινότητα της αδελφοσύνης και τη θέωσή της! Ανύψωσε τα βασίλεια της φύσης ως Άνθρωπος Θεός, για να δεχθούν τον αναστάσιμο κραδασμό του Λόγου.