Υπό Θ.Τ.
Συχνά όταν μιλάμε για προσευχή διαπιστώνουμε ότι πολλοί τη βλέπουν σαν μια θρησκόληπτη πρακτική γεμάτη προλήψεις και δεισιδαιμονίες, η οποία δεν συνάδει καθόλου με τον σύγχρονο άνθρωπο, που θεωρεί ότι οι φυσικές και κοινωνικές νομοτέλειες καθορίζουν τα πάντα. Το δικό μας βίωμα, ωστόσο, είναι ότι πρόκειται για το πολυτιμότερο εργαλείο στην πνευματική πορεία. Για μας η προσευχή είναι μια δυνατότητα που λανθάνει μέσα σε κάθε άνθρωπο, η οποία, όπως κάθε άλλη φυσιολογική λειτουργία –λόγου χάρη η ομιλία–, πρέπει να αναπτυχθεί για να φέρει καρπούς, και η οποία είναι απόλυτα συμβατή με την καθημερινότητά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι πανάρχαια πρακτική, που συναντάται σε όλες τις κουλτούρες της Ιστορίας.
Γιατί προσευχόμαστε και γιατί θεωρούμε ότι η προσευχή έχει δύναμη; Ας δούμε.
Πολλές φορές ακούμε από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον κόσμο αλλά δεν έχουν κάποιο άνοιγμα στο πνεύμα, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές. Εμείς θα λέγαμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο με προσευχές. Χρειάζεται δράση σ’ όλους τους τομείς, η οποία ευτυχώς είναι επαυξημένη στην εποχή μας, όπου, παρά την αδράνεια που παρατηρείται σε μεγάλο μέρος του κόσμου, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που καταθέτουν το δυναμικό τους για να αλλάξει ο κόσμος μας.
Ακτιβιστές για την πολιτική, την ισότητα των φύλων, το περιβάλλον, τα εργασιακά, τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των ιθαγενών λαών, την εργασία υπέρ της ειρήνης και υπέρ της αξιοπρέπειας υπάρχουν πολλοί, περισσότεροι από ποτέ στην Ιστορία. Η δράση του πνευματικού ακτιβισμού έγκειται στην πεποίθηση ότι χρειάζεται δράση επίσης στους υπεραισθητούς κόσμους που μας περιβάλλουν διότι, για όποιον έχει τις αισθήσεις να το αντιληφθεί, εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένες όλες οι αιθερικο-συναισθηματικο-νοητικές ενεργειακές δομές που παράγονται από τις δομές του κόσμου μας, συμπεριλαμβανομένων των ακτιβιστικών δομών, τις οποίες αυτό το Έργο εξακολουθητικά ευλογεί και ενδυναμώνει.
Ο άνθρωπος δημιουργεί ακατάπαυστα όχι μόνο στην ύλη, αλλά και στη νοόσφαιρα και στη σφαίρα των συναισθημάτων, παρ’ ότι τα δημιουργήματά του αυτά δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά από τις πέντε αισθήσεις. Και η συνεχής δράση του διαμορφώνει μια υπεραισθητή ενεργειακή πραγματικότητα, καθρέφτη του υλικού κόσμου.
Αυτή η δημιουργική δύναμη του ανθρώπου αποτελεί τη βάση και τη δύναμη παρέμβασης διά της προσευχής. Η προσευχή που εκπέμπεται από ένα αμερόληπτο νου, από μια καρδιά παλλόμενη στην αγάπη που ποθεί την προσφορά, και με έναν λόγο καθαρό και δυναμικό, είναι ένας ισχυρός ενεργειακός παλμός που επιδρά άμεσα στο γήινο πεδίο όσο και στις υπεραισθητές ενεργειακές πραγματικότητες, φέρνοντας αποτελέσματα ανάλογα με τη δύναμη της αγάπης που εμπεριέχει και ανάλογα με το πόσο είναι συντονισμένη με το θείο σχέδιο.
Βέβαια οι αλλαγές που γίνονται στους υπεραισθητούς κόσμους γειώνονται σταδιακά, μέσα από διάφορους τρόπους. Η αληθινή προσευχή, για να φέρει τους καρπούς της, χρειάζεται προσπάθεια κι επιμονή. Η εμπειρία μας είναι ότι η επέμβαση στους πνευματικούς κόσμους ενδέχεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολη ή και επώδυνη, καθώς συχνά ερχόμαστε σε επαφή με συμπυκνωμένες αρνητικές ενεργειακές δομές, που η ανθρωπότητα τροφοδοτεί συνεχώς ασυνείδητα με τις αρνητικές σκέψεις και τα αρνητικά της συναισθήματα.
Σίγουρα, κάθε προσευχή της καρδιάς έχει την αξία και τη σημασία της, καμιά κίνηση καλής θέλησης δεν πάει χαμένη. Ωστόσο, στο Έργο αυτό μαθαίνουμε να διευρύνουμε την προσευχή μας, ώστε να περάσει από το στάδιο της παθητικής δέησης και ικεσίας στην ενεργητική προσευχή, δηλαδή τη διάχυση ευλογίας που επεμβαίνει στα πράγματα και, έπειτα, σταδιακά, στη θεουργία, δηλαδή στην εκδήλωση του Λόγου από τον άνθρωπο της Γης και απ’ τον ανθρώπινο λόγο.
Την απελευθέρωση της ενεργητικής προσευχής και της θεουργίας από περιορισμούς και τυπικά έφερε στον κόσμο ο Ιωάννης, ως ο εγκαινιαστής της νέας κοσμικής περιόδου. Κατά τη γνώμη μας, η ενεργητική προσευχή και η θεουργία αποτελούν για τους εργάτες του Φωτός τα πιο ισχυρά εργαλεία επέμβασης στα πράγματα και την ενδεδειγμένη πνευματική πρακτική για την αντιμετώπιση των σημερινών αναγκών της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, μέσα από την ενεργητική προσευχή, ο προσευχόμενος μεταλλάσσει τον κόσμο και μεταλλάσσεται και ο ίδιος. Η δυνατότητα επέμβασης στα προβλήματα της ανθρωπότητας και του πλανήτη επιφέρει διεύρυνση και ενδυνάμωση, καθώς ο μαθητής δεν είναι πλέον απλός παρατηρητής των τεκταινόμενων ή ένας αδύναμος αποδέκτης των σχεδίων που πλάθουν οι ισχυροί.
Οι ενεργά προσευχόμενοι και ευλογούντες, σε ομαδικούς σχηματισμούς αγάπης και ενότητας που παρουσιάζουν τον Ενωμένο Άνθρωπο, μεταμορφώνονται σε ισχυρό παράγοντα που επηρεάζει τις εξελίξεις. Αυτό καθιστά τον κάθε μαθητή του Λόγου υπεύθυνο για ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη, και αυτή η διεύρυνση της ευθύνης μας είναι ο καθοριστικός παράγοντας, βάσει του οποίου αρχίζει να αναπτύσσεται εντός μας η ίδια σχέση που έχει ο Λόγος με το Σύμπαν: σχέση αγάπης κι ευθύνης. Έτσι οδεύουμε προς την ομοίωσή μας με τον Λόγο.