Ένας από τους πολλούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι μαθητές του Λόγου είναι ότι συχνά παρασύρονται, ασυνείδητα ή συνειδητά, σε μια αίσθηση διαχωρισμού ή ακόμα και ανωτερότητας στις σχέσεις τους με τους άλλους – με τα άλλα τμήματα του Ενός Ανθρώπου, κατά την ορολογία του Έργου του Λόγου.
Στις καταγεγραμμένες διδασκαλίες, πολλές φορές ο Λόγος απευθύνεται στον μαθητή του επισημαίνοντας αυτό τον κίνδυνο, όπως στα αποσπάσματα που ακολουθούν. Στη νέα κοσμική περίοδο, που είναι αφιερωμένη στη φανέρωση του Ενός Ανθρώπου –ο οποίος είναι ενωμένος ολοκληρωτικά με τον Λόγο και δρα μαζί του ως ο Άνθρωπος Λόγος για την ανύψωση της ανθρωπότητας/εαυτού του–, οι διδασκαλίες αυτές έχουν ένα τέτοιο εύρος και βάθος, που δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο για διαχωρισμό και υπερύψωση, ξεκαθαρίζοντας σαφώς, ότι ο μόνος δρόμος του μαθητή είναι ο δρόμος του ταπεινού υπηρέτη.
~*~
(…) το Έργο μου δεν είναι χωρισμένο σε κατώτερους κι ανώτερους, δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις ή στεγανά σ’ αυτό. Άλλωστε, το Έργο μου τη θέωση του ανθρώπου διδάσκει, του ατελούς ανθρώπου. (…) Η διδασκαλία παρουσιάζεται σύμφωνα με την καθημερινότητα, μες στην καθημερινότητα, για να ενωθεί μαζί μου ο ατελής άνθρωπος που έχει τη διάθεση να προχωρήσει. Για να ενωθεί μαζί μου ο άνθρωπος που ξεκίνησε από την άγνοια και είχε την πεποίθηση ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχω μέσα του. Γιατί δεν απευθύνομαι σε λίγους εκλεκτούς, αλλά σε κάθε άνθρωπο. Μη δημιουργείς εκλεκτή τάξη ανθρώπων γιατί δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, και αν έχεις αυτή την ιδεολογική τοποθέτηση, τότε, αλήθεια σου λέω, είναι αδύνατον να παρουσιάσεις το Έργο μου.1
Νομίζεις ότι υπάρχει κάποιο κομμάτι του Εαυτού μου που αξίζει λιγότερο από σένα; Ή νομίζεις ότι υπάρχει κάποιο κομμάτι του Εαυτού μου που δεν αγαπώ το ίδιο όπως αγαπώ εσένα; Μήπως επειδή σου παρείχα τόσα παρανόησες και νομίζεις ότι η αγάπη μου σε ξεχωρίζει;2
Όσο διαχωρίζεις, όσο υπερεκτιμάς και ανυψώνεις τον εαυτό σου και υποβιβάζεις τα άλλα τμήματα του Ανθρώπου, τόσο δεν μπορείς να τα χωρέσεις. Εφόσον δεν μπορείς να τα χωρέσεις, δεν μπορείς να ενωθείς μαζί τους και δεν μπορείς να ενωθείς ούτε μ’ εμένα.3
Πρέπει να ξέρεις, άνθρωπε, ότι η κατανόηση της πορείας σου θα σε φέρει στο σημείο να παραδεχτείς ότι δεν βρίσκεσαι ψηλότερα από κανένα κομμάτι του Εαυτού σου. Και θα σε φέρει σ’ αυτό το σημείο όχι γιατί δεν θα μπορείς να βλέπεις τις εξωτερικές ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες των προσωπικοτήτων, αλλά γιατί θα βιώσεις ολοκληρωτικά και απόλυτα την ένωσή σου με τον άνθρωπο και θα κατανοήσεις ότι όλα τα στοιχεία υπάρχουν μέσα σου, κι όλα τα στοιχεία που το δικό σου κομμάτι φανερώνει υπάρχουν μέσα στα τμήματα του Εαυτού σου.4
Μη δεσμεύεις, άνθρωπε! Κάθε σου κίνηση ας είναι απελευθέρωση του εαυτού σου ανθρώπου, των χώρων και των αντικειμένων, και τότε θα απελευθερώνεσαι κι εσύ. (…) Αγάπα τα πάντα. Ό,τι αγαπάς σ’ ελευθερώνει, ό,τι δεν αγαπάς σε δεσμεύει. (…) Ό,τι προσφέρεις είναι πληρότητα για σένα. Μην επιδιώκεις να υπερέχεις. Κάθε υπεροχή είναι πτώση. (…) Μη χωρίζεις τον άνθρωπο σε σκιές και φως. Κάθε σκιά σκιάζει τον εαυτό σου. (…) Μη χρησιμοποιείς τον λόγο σου διττά, διχάζεις το είναι σου. Οικοδομείς τοίχους ανάμεσα σ’ εσένα και τον Εαυτό σου, που είμαι εγώ, που είναι ο άνθρωπος. Χρησιμοποίησε τον λόγο σου ενωτικά για να ενώνεσαι με τα πάντα, για να είσαι κάθε στιγμή εγώ, για να είσαι κάθε στιγμή ολόκληρος ο Άνθρωπος. (…) Αυτό που μοιράζεις είναι ανεξάντλητο, αυτό που κρατάς εξαντλείται άμεσα. (…) Αγάπα, άνθρωπε, αγάπα και συγχώρα. Ό,τι αγαπάς και συγχωρείς μπαίνει μέσα σου με ισορροπία. Ό,τι δεν αγαπάς και εκδικείσαι μπαίνει μέσα σου με δυσαρμονία, σε δένει με την ανακύκλωση της δέσμευσης.5
(…) οι εκφράσεις σου, είτε σε επίπεδο λόγου είτε σε επίπεδο σκέψης, συναισθημάτων ή συνείδησης, επιβαρύνουν ή ευλογούν το σύνολο του Ανθρώπου, τα σύμπαντα όλα. Νιώσε ότι είσαι Ένα, κι όταν νιώσεις ότι είσαι Ένα δεν θα δεσμεύεις αλλά θα ελευθερώνεις.
Επιμένω, γιατί διαπράττεις πολλές δυσαρμονίες σ’ αυτό τον τομέα (…) Αναλογίσου με πόσους τρόπους έχεις χρησιμοποιήσει –και μόνο σήμερα– λάθος τη σκέψη σου, το συναίσθημά σου, τη συνείδησή σου και τον λόγο σου.6
Σαν πνευματικός άνθρωπος, σαν άνθρωπος που πορεύεσαι την πορεία της χριστοποίησης, κατέχεις καλά ότι δεν πρέπει να χρεώνεις, γιατί ό,τι χρεώνεις το δένεις, το παγοποιείς, το καθιστάς στάσιμο, δεν του επιτρέπεις να εξελιχθεί, δεν του επιτρέπεις να αναπτυχθεί και να εκλεπτυνθεί. Όταν χρεώνεις έναν αδελφό σου, ένα τμήμα του Εαυτού σου, δένεις αυτό το τμήμα και δένεις κι εσένα.7
Μην απαρνείσαι τα κομμάτια του Εαυτού σου που εκδηλώνονται με εκδηλώσεις χαμηλές. Αυτές τις εκδηλώσεις θα ντυθείς για να γίνεις Εγώ, αυτές τις εκδηλώσεις θα αγαπήσεις για να γίνεις αγάπη. Μες στη δέσμευση θα περπατήσεις και η ίδια η δέσμευση θα εισχωρήσει εντός σου για να γίνεις ο απεριόριστος θεός των κόσμων.8
(…) όσο πιστεύεις ότι οι ατέλειές σου είναι λιγότερες από τις ατέλειες του αδελφού σου είσαι σε πλάνη. Όσο πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ενότητα σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι αδύνατο να φθάσεις στη μετουσίωση. Άνθρωπε, καταλαβαίνεις, άραγε, το μέγεθος του λάθους σου;9
- Αναστασία Παππά, Προσκλητήριο Θέωσης, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 57-58.
- Στο ίδιο, σ. 183-184.
- Στο ίδιο, σ. 260.
- Διονύσης Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 30.
- Στο ίδιο, σ. 91-92.
- Στο ίδιο, σ. 227.
- Στο ίδιο, σ. 234.
- Διονύσης Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 131.
- Διονύσης Δώριζας, Το Σάλπισμα, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 91.