Υπό Μ.Φ.
Κάθε τέτοιες μέρες ανταλλάσσονται ευχές, πολλές ελπίδες ανακινούνται, και μια διάχυτη διάθεση για ανανέωση ανακυκλώνεται στην ανθρωπότητα.
Θεμιτό και σωστό. Ποιος δεν θα ‘θελε έναν καλύτερο κόσμο;
Είμαστε ένα όλο που αποτελείται από ιδέες, συναισθήματα, αξίες, γνώμες, πράξεις, αλλά και περιορισμούς.
Και ήρθε η ώρα να επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε ιδέες που δεν χρησιμεύουν πια, τοξικά συναισθήματα που μας εγκλωβίζουν, συνήθειες που καθηλώνουν, πράξεις που πληγώνουν, εμμονές που δεν οδηγούν πουθενά, τοποθετήσεις που στηρίζουν απαράδεκτες για τον άνθρωπο πρακτικές.
Η αλλαγή προϋποθέτει επίγνωση, αλλιώς, πώς; Ποιος θα στηρίξει το νέο αν όχι αυτός που αντιλαμβάνεται την ανάγκη του; Ποιος θα προσφέρει μια νέα ιδέα αν όχι αυτός που βλέπει τον παλαιό κόσμο να καταρρέει; Ποιος θα επιλέξει να συντονιστεί με ένα συναίσθημα υψηλότερο αν όχι αυτός που αναγνωρίζει πού οδηγεί η έλλειψη αγάπης και όλος αυτός ο ανθρώπινος παραλογισμός;
Εμείς είμαστε το νέο. Εμείς και το παλαιό. Μέσα από τις επιλογές μας περνά το ωσαννά των αγγέλων ή το σκοτάδι της κόλασης. Το γνωρίζουμε. Και η ευθύνη μας είναι να αγωνιστούμε να υπάρξουμε εδώ, σ’ αυτόν τον πλανήτη, μέσα από το φως.
Η εποχή που ανατέλλει φωτίζει την ατομική ανθρώπινη ευθύνη και τις ανθρώπινες επιλογές, όχι για να καταργήσει τη συλλογική ή τις συλλογικές, αλλά ακριβώς για να τις αναδείξει, διότι το όλον αποτελείται από ατομικότητες που έχουν ευθύνη για την ολότητά τους.
Έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας θα ζει στο νέο, διότι θα το επιλέγει και θα παίρνει την ευθύνη του, και ένα, επίσης μεγάλο, στο παλιό.
Την απόφαση πού θα ζει κανείς και πώς θα συνδιαλέγεται με το όλον, με το οποίο έτσι κι αλλιώς είμαστε συνδεδεμένοι και συνεχώς αλληλεπιδρούμε, την παίρνουμε καθημερινά, συνεχώς και αδιάλειπτα. Μέσα μας.