Η νέα κοσμική περίοδος, αγαπημένε μου άνθρωπε, θα σε διδάξει τον Εαυτό σου. Σκοπός της είναι να σε απομακρύνει απ’ όσα κατέχεις, συμπληρώνοντάς τα και καθιστώντας τα ολοκληρωμένα, ουδετεροποιημένα (…). Έχει διαφορετική πορεία διδαχής, διαφορετική πορεία εξέλιξης. Δεν βασίζεται στα ήδη γνωστά και καθιερωμένα, που έχεις μάθει από δασκάλους που μέχρι τώρα υπήρχαν πάνω στη Γη.
Έχεις χρησιμοποιήσει, και χρησιμοποιείς ακόμα, την παλιά πορεία διδαχής και εκπαίδευσης. Σου ταιριάζει, είναι πιο κοντά στην κατεστημένη ροή που υπάρχει μέσα σου. Σε αφήνω να δρας, να διδάσκεσαι και να εκδηλώνεσαι έτσι, ακριβώς για να σε βοηθήσω. Αλλά ταυτόχρονα σε διδάσκω εσωτερικά και εξωτερικά, ώστε να φύγεις απ’ αυτή την κατεστημένη τάξη πραγμάτων, από τον δρόμο που έχουν χαράξει οι διάφοροι δάσκαλοι, που δεν δίδασκαν την Ολότητα του Θεού ούτε τη θέωση, αλλά στάδια και τμήματα της θέωσης, στάδια και τμήματα της αλήθειας, που προετοίμαζαν την ανθρώπινη συνείδηση, τον ανθρώπινο νου και την ανθρώπινη καρδιά, για να μπορέσουν να δεχθούν την ολότητα του απείρου.
Άνθρωπε, δεν έχεις ανάγκη πλέον από τέτοια διδαχή. Δεν έχεις ανάγκη να ακολουθήσεις τους πεπατημένους δρόμους (…). Οτιδήποτε γνωστό θα ανατραπεί. Όχι γιατί δεν ήταν καλό, αλλά γιατί συμπληρώνεται και εισέρχεται στην ισορροπία της ουδετερότητας. Επομένως, δεν μπορεί να δρα πλέον έτσι όπως δρούσε.1
Αγαπημένε μου, άνθρωπε, έχεις ξεχάσει να μιλάς μαζί μου, να μιλάς με τον Εαυτό σου. Με αναζήτησες μέσα από τεχνικές, μέσα από καταστάσεις φτιαγμένες από την προσωπικότητα, μέσα από τα αντιφεγγίσματα της αλήθειας. Γιατί να μη με πλησιάσεις άμεσα και όχι με έμμεσους τρόπους, σαν εαυτός προς Εαυτό, σαν αγάπη προς Αγάπη; Γιατί να μη μου μιλήσεις με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει η Ύπαρξη, με την ενότητα; (…) Είμαι μέσα σου και αναμένω τον ήχο που θα με ενεργοποιήσει για να εκδηλωθώ. Ενεργοποιημένος υπάρχω στα σύμπαντα, υπάρχω στο άχωρο και στο άχρονο. Ενεργοποιημένος και ανενδεής. Αδρανής και ενδεής, υπάρχω εντός σου (…).2
~*~
Αφού ξεκαθαρίσουμε πως δεν συμμεριζόμαστε καθόλου την παράδοξη γνώμη ότι η ενασχόληση με τη μεταφυσική αποτελεί… πνευματική πορεία, αντίληψη στην οποία, ατυχώς, είναι εγκλωβισμένοι πολλοί που συλλέγουν γνώσεις και τεχνικές, θέλουμε να δηλώσουμε ότι σεβόμαστε βαθιά τα πνευματικά ρεύματα που είναι θεμελιωμένα στην αγάπη, την ενότητα και την υπηρεσία προς τον άνθρωπο, όποια κι αν είναι η μορφή θρησκευτικότητας με την οποία συνδέονται. Και, φυσικά, σεβόμαστε το έργο της Πλανητικής Ιεραρχίας απανταχού της Γης και ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Το Έργο καλεί στο βίωμα της υπέρτατης αλήθειας, στην ένωση με την άπειρη Ύπαρξη. Για να ζήσουμε αυτή την αλήθεια πρέπει να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, τον Άνθρωπο Λόγο, και ο τρόπος γνωριμίας δεν περιορίζεται βέβαια στην προσευχή και τις υπόλοιπες πνευματικές λειτουργίες. Μια τέτοια παρανόηση θα έβγαζε την ένωση του ανθρώπου με τον Λόγο έξω από το πεδίο της καθημερινότητας, όπου στο κάτω-κάτω ζυγίζονται και δοκιμάζονται όλα, και θα μετασχημάτιζε την προσευχή, την ευλογία και τη θεουργία σε μια νέα τεχνική, που θα ερχόταν να προστεθεί στην πληθώρα των τεχνικών του σουπερμάρκετ της μεταφυσικής. Ας το ξαναπούμε: η βιωματική ένωση των μαθητών του Λόγου με τον Λόγο προοδεύει μόνο κατά τον βαθμό που προχωράει η βιωματική τους ένωση με την ανθρωπότητα.
Εμείς ομολογούμε πως, μολονότι δεν έχουμε πρόθεση να αμφισβητήσουμε την όποια αποτελεσματικότητά τους, δεν γνωρίζουμε τίποτα από τεχνικές, αυτοσυγκεντρώσεις, μάντραμ και διαλογισμούς ούτε ασχολούμαστε με το άνοιγμα των κέντρων ζωής, με εξωσωματικές εμπειρίες, αναδρομές σε προηγούμενες ελεύσεις κ.λπ. Άλλωστε ο ενανθρωπισθείς Λόγος δεν δίδαξε κανένα είδος διαλογισμού ή τεχνικής αλλά την προσευχή που μας ενώνει απευθείας με τον Πατέρα, και στις μέρες μας ο καθένας καλείται να ζήσει την προσευχή ακριβώς ως εγχείρημα ένωσης με τον Θεό και τον άνθρωπο. Το ζήτημα δεν είναι να αναζητήσουμε μια οδό διαφυγής σε μια αφηρημένη Ολότητα ή έναν δρόμο αυτολύτρωσης, αλλά να αφήσουμε τον Λόγο να ζήσει μέσα μας για να μπορέσουμε να δράσουμε για την αλλαγή του κόσμου.
Όπως ειπώθηκε, δεν έχουμε διάθεση να αρνηθούμε τα αποτελέσματα των τεχνικών.3 Ο διαλογισμός π.χ., έχοντας αναπτυχθεί σε πανάρχαιες εποχές από τη λαχτάρα του ανθρώπου να ξανακερδίσει τους πνευματικούς κόσμους που έχασε κατά την κάθοδό του στην ύλη, συσσώρευε πείρα για πολλές χιλιετίες. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι μπορεί να οδηγεί σε στάδια γαλήνης, αγάπης και ηρεμίας. Όμως η ενεργοποίηση της ένωσης με τον Λόγο κι η αμεσότητα της εκδήλωσής του, ούτε ταιριάζει ούτε μπορεί να επιτευχθεί με την παθητικότητα του διαλογισμού:
Σε παρατηρώ να διαλογίζεσαι, να εισχωρείς στον εαυτό σου και να διαμορφώνεις μέσα σ’ αυτόν καταστάσεις ευφορίας και γαλήνης. Μα δεν γνωρίζεις, άνθρωπε, τη διαφορά ανάμεσα στην προσευχή που σου παρέδωσα και στον διαλογισμό; Δεν γνωρίζεις ότι διαλογιζόμενος ανακυκλώνεσαι μέσα στον εαυτό σου τον αποκομμένο, μέσα στις θείες παρακαταθήκες που υπάρχουν σε ενέργεια εντός σου και ενεργοποιείσαι από αυτές; Δεν ξέρεις ότι με τον διαλογισμό περιορίζεσαι μέσα στην ενέργεια που υπάρχει κλεισμένη μέσα σου, αποκομμένη από τη θεία ενέργεια, την ανεξάντλητη και άπειρη; Ότι δεν επικοινωνείς μ’ εμένα, αλλά οδηγείσαι σε στάδια γαλήνης, αγάπης και ηρεμίας, που όμως δεν μπορούν να σε φτάσουν στη χριστοποίηση, που σε αφήνουν σε παθητικότητα, δεν σε βοηθούν να εκδηλώσεις δύναμη και ενεργητικότητα, να γίνεις ο μαχητής μαθητής κι ακόλουθος του Λόγου Χριστού, ο Άνθρωπος Λόγος που θα εμφανίσει σε απολυτότητα εμένα χωρίς όρια και χωρίς περιορισμούς.
(…) η νέα κοσμική περίοδος έχει σαν χαρακτηριστικό της τον γοργό ρυθμό, τη γρήγορη κίνηση, τη συνειδητή και άμεση εκδήλωση, τη συνεχή δραστηριότητα. Κι αυτός ο ρυθμός, αυτή η δόνηση, δεν συγχρονίζεται με τη διαλογιστική παθητικότητα.4
Οι καιροί άλλαξαν, και όταν ακόμα και ένας Δάσκαλος του διαλογισμού σαν τον Θιβετανό μιλάει για το θέμα όπως στο απόσπασμα που ακολουθεί, τότε πρέπει να προβληματιστούμε πολύ:
Παρόμοια, η ασάφεια του διαλογισμού όπως διδάσκεται και εφαρμόζεται στην Ανατολή και τη Δύση, και ο έντονα εγωιστικός του τόνος (προσωπική απελευθέρωση και προσωπική γνώση), προκαλούν μια εξέγερση. Σήμερα η απαίτηση είναι για ομαδική εργασία, ομαδικό καλό, ομαδική γνώση, ομαδική επαφή με το θείο, ομαδική σωτηρία, ομαδική κατανόηση και ομαδική σχέση με τον Θεό και την πνευματική Ιεραρχία. Όλα αυτά υποδηλώνουν πρόοδο.5
Και ο Μορύα προχωράει ακόμα πιο πέρα:
Όχι ο διαλογισμός, αλλά το εγκάρδιο συναίσθημα οδηγεί στην αποκάλυψη του πνεύματος. (…) Μόνο η καρδιά που έχει φλογιστεί με όλα τα πυρά μπορεί να γνωρίσει την ομορφιά της ανώτερης ζωής.6
Είναι σωστό να θεωρήσουμε τις μυήσεις, τον διαλογισμό και τη συγκέντρωση σαν ξεπερασμένες ιδέες· (…).7
Εν πάση περιπτώσει, για μας η προσπάθεια μέσα απ’ την προσευχή να χτίσουμε την ενοποιημένη συνείδηση –να κάνουμε μ’ άλλα λόγια την επανάσταση της συνείδησης–, να αγαπήσουμε μέσα από την ένωση με τον Λόγο την αρνητικότητα των άλλων και τη δική μας και να συγχωρήσουμε τους άλλους και μας, ο αγώνας να τους βιώσουμε ως εαυτούς, είναι αυτό που όχι μόνο μας ελευθερώνει αλλά και προωθεί τη χριστοποίησή μας. Δεν μας ανακουφίζει απλώς από τη δυσαρμονία, αλλά συνενώνει ξανά μέσα μας τον διασπασμένο επί της Γης Άνθρωπο, αποκαθιστώντας μας έτσι ως συνειδητούς φορείς του Λόγου. Και αυτό γίνεται με την απευθείας σχέση με τον Λόγο, πρόσωπο με πρόσωπο, μέσα από τον δυναμισμό της προσευχής.
Εντός τού μαθητή του Λόγου διεξάγεται μια συνεχής πάλη. Αγωνίζεται στην καθημερινότητά του ν’ αγκαλιάζει με τρυφερότητα και να μετουσιώνει όλες τις αρνητικές ποιότητες της ανθρώπινης φύσης, είτε τις εκδηλώνει είτε όχι, είτε τον χτυπούν προσωπικά είτε τις αντιλαμβάνεται στους άλλους· να αγκαλιάζει με τρυφερότητα και ν’ αποκαθιστά στην αγάπη του κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, έστω κι αν το πρόσωπο αυτό καταπιέζει και δεσμεύει ανθρώπους και την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή όμως, ως μαθητής του Λόγου, είναι ταγμένος υπερασπιστής των ανθρώπων από πράξεις και ιδέες άδικες και δεσμευτικές και αγωνίζεται για την ανακοπή, την ανατροπή και τη μεταλλαγή τέτοιων πράξεων, ιδεών και συστημάτων.
Εντός τού μαθητή διεξάγεται ταυτόχρονα η πάλη με τα κενά και τις αδυναμίες του, ο επίμοχθος αγώνας του να τα ανιχνεύσει, να τα κατανοήσει, να τα αγαπήσει και να τα μετουσιώσει, ένας αγώνας δύσκολος, που συνοδεύεται από απογοητεύσεις, μια πάλη όμως, που είναι μια βασική παράμετρος στην πορεία προς τη θέωση:
(…) Αγαπημένε μου μαθητή (…) μην ενδύεσαι την ηττοπάθεια, αλλά ενδύσου τη νίκη. Κάθε σου βήμα ας ντύνεται με τη νίκη, ας ντύνεται με τη γνώση ότι κάθε κίνηση μες στην καθημερινή κατάσταση της εκδηλωμένης ενσυνείδητης πορείας σε φέρνει πιο κοντά στη γνώση του Ενός Εαυτού, σε εμβαπτίζει περισσότερο στην αλήθεια, σε καθιστά περισσότερο ικανό να προσφέρεις ζωή και αγάπη από εντός σου. Αν δεν αντιμετωπίσεις έτσι την πνευματική σου πορεία, δεν θα μπορέσεις να την ακολουθήσεις, δεν θ’ αντέξεις τη δύναμη και την ισχύ της. Δεν θ’ αντέξεις την εσωτερική πάλη, που θέλει να σε κάνει θεό.8
Πώς είναι δυνατό να τα βγάλουμε πέρα μ’ αυτή την εσωτερική μάχη, που περνάει διαρκώς σε πιο βαθιά στάδια, χωρίς την καθοδήγηση και την ενδυνάμωση που απορρέει απ’ την προσωπική σχέση με τον Λόγο και χωρίς τις λειτουργίες της μετάνοιας και της μετατόπισης, αλλά και της χρήσης της χάρης και της ευλογίας μέσα απ’ την ένωση με τον Λόγο;
Υπάρχει ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα σε σχέση με τον διαλογισμό, όπως διδάσκεται στις διάφορες μορφές του στον δυτικό κόσμο, από ποικιλώνυμους «δασκάλους»:9 Πώς είμαστε σίγουροι ότι η καταφυγή στον διαλογισμό και τις τεχνικές που μειώνουν την ένταση της εσωτερικής πάλης δεν λειτουργεί ως διαφυγή; Όμως έτσι σταματάει η πορεία της μεταλλαγής μας και η ίδια η πνευματική μας πορεία τελικά, εν ονόματι μιας διαρκούς εσωτερικής ειρήνης, η οποία, ενώ πρακτικά εμποδίζει την εξέλιξή μας, ανακηρύσσεται ως ένας υψηλός πνευματικός στόχος – συνήθως επί πληρωμή…
Δεν φαίνεται λοιπόν καθόλου να είναι το ίδιο η προσευχή και ο διαλογισμός, όπως συχνά λεγεται στην αγορά της μεταφυσικής…
Ούτε μπορούμε να πιστέψουμε ότι δίχως τον αγώνα για την εσωτερική αλλαγή μέσα από διαρκή ενδοσκόπηση, δίχως την τριβή στην αλληλεπίδραση της καθημερινότητας και δίχως την αγωνιστική στάση για την αποκατάσταση των πάντων, την οποία προωθεί με όλες του τις δυνάμεις το Έργο του Λόγου, μπορεί ο διαλογισμός να αλλάζει από μόνος του τη συνείδηση του ανθρώπου. Παρεμπιπτόντως, αυτό φαίνεται να είναι και το συμπέρασμα του διάσημου βρετανού ηθοποιού Russell Brand, που πέρασε κάποιες μέρες στην κοινότητα διαλογιζομένων οπαδών του Μαχαρίσι, στο Φέρφιλντ της Αϊόβα.
Έκανα διαλογισμό μαζί με τα παιδιά και ένιωθα πολύ όμορφα. Παρ’ όλα αυτά, όταν μίλησα με μια ομάδα παιδιών και τα ρώτησα ποιες ήταν οι φιλοδοξίες τους (…) μου προκάλεσε κατάπληξη το γεγονός ότι οι φιλοδοξίες τους ήταν ταυτόσημες μ’ εκείνες όλων των εφήβων: ήθελαν να γίνουν διάσημα. Το περιβάλλον ηρεμίας και εσωτερικής γαλήνης, η καθημερινή σύνδεση με την πηγή όλων των φαινομένων, δεν είχαν μετριάσει την επιθυμία τους να γίνουν σταρ. Φυσικά, τα παιδιά αυτά ήταν αρκετά έξυπνα για να περιτυλίγουν τις επιθυμίες τους με ανθρωπιστικές ιδέες, κάτι που όλοι μας μπορούμε να κάνουμε: «Θα εμφανιστώ στο Βρετανία έχεις ταλέντο, για να μη χρησιμοποιούνται πια νάρκες». Όμως ήταν δύσκολο να μην καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η εσωτερική γαλήνη δεν σε προστατεύει από την έλξη που ασκεί η ποπ κουλτούρα.10
- Διονύσης Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 36-37.
- Στο ίδιο, σ. 96.
- Και, γενικά, τον πλούτο των κρυμμένων δυνατοτήτων του ανθρωπίνου όντος, δείγμα του οποίου παραθέτουμε εδώ απ’ τον Μορύα: Η πυροδότηση του κέντρου των πνευμόνων προσδίδει στους γιόγκι όλες τις δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων για τις ανώτερες εκδηλώσεις. Το κέντρο αυτό χαρίζει σε κάποιον κυριαρχία πάνω στο νερό και στον αέρα. Οι γιόγκι έχουν εκδηλώσει την ικανότητα να πετούν και να περπατούν πάνω στο νερό, και το ειδικό βάρος έγινε σχετικό. Στη βάση όλων αυτών των αποκαλούμενων θαυμάτων βρίσκεται το κέντρο των πνευμόνων. Όλοι οι πόνοι των μαρτύρων εξαφανίζονταν μέσω ελέγχου αυτού του κέντρου (…) [Απειροσύνη Α΄, (1930), Κέδρος, Αθήνα, 2009, σ. 117 [103]].
- Διονύσης Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 200.
- Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, (1957), Κέδρος, Αθήνα, 1996, σ. 492 [418].
- Πύρινος Κόσμος Γ΄, (1935), Κέδρος, Αθήνα, 2010-2011, σ. 179 [207].
- Άγκνι Γιόγκα, (1929), Πνευματικός Ήλιος, Αθήνα, 1990, σ. 115 [156].
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 117-120.
- Ας παραθέσουμε πάλι αυτή τη δήλωση του Θιβετανού: Ολόκληρη η επιστήμη της αναπνοής είναι δομημένη γύρω από τη χρήση της ιερής λέξης, του ΟΜ. Η χρήση της λέξης προορίζεται για εκείνους τους ζηλωτές που ειλικρινά δεσμεύονται να βαδίσουν την οδό, αλλά διαδόθηκε, και η χρήση της υποδείχθηκε από πολλούς αδίστακτους δασκάλους, ιδιαίτερα απ’ τους σουάμι που έρχονται από την Ινδία, ποζάρουν σαν Άγιοι Άνθρωποι, και πιάνουν στις αρπάγες τους τις ανόητες γυναίκες της Δύσης [Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα, (1950), Κέδρος, Αθήνα, 2008, σ. 270 [254].
- Russell Brand, Revolution, Λιβάνης, Αθήνα, 2015, σ. 198. Στη σ. 227, ο Brand σημειώνει: (…) βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή που η συνείδηση θα ενωθεί, θα προκύψουν συλλογικότητες, θα επιστρέψει στο όλον.