Υπό Σ.Φ.
Ομοίωση
Και ιδού, ο Κυρηναίος επέστρεψε στην ελληνική γη ως Διονύσιος Δώριζας. Εισήλθε το 1963 στα προδρομικά στάδια της πορείας προς την ανάδειξή του σε Άνθρωπο Λόγο, και ενώθηκε σε ένα ον με τον Ιωάννη και τον Ηλία, ωσότου το 1981 ο Λόγος ήχησε μέσα του και ο πύρινος παλμός του άρχισε να διαχέεται στη Γη.
Ο Άνθρωπος Λόγος –παρ’ ότι ο φορέας του, προς όφελος των μαθητών και όλης της συλλογικής συνείδησης, όφειλε για κάποια χρόνια να ανακεφαλαιώσει τα στάδια που τον είχαν κάνει ικανό να φθάσει ως εδώ1 – εμφανίστηκε ως άνθρωπος της Γης. Έλαβε τότε το πνευματικό όνομα Διδάσκαλος Ιωάννης.
Δεδομένου ότι ο Λόγος Χριστός είχε απαγορεύσει στους πάντες να ονομάζονται διδάσκαλοι, ο μόνος που εδικαιούτο αυτό τον τίτλο ήταν ο Άνθρωπος Λόγος, επειδή ήταν πλέον συνειδητά ταυτισμένος με τον Λόγο. Έτσι, Διδάσκαλος Ιωάννης σήμαινε: Αυτός που, ταυτισμένος με τον Λόγο, (άρα Διδάσκαλος), είναι η χάρη του Θεού (Ιωάννης). 
Έχοντας συλλέξει εντός του τις ελεύσεις κάθε τμήματος του Ανθρώπου,2 με προορισμό εκ του θείου σχεδίου να διαχυθεί ταυτισμένος με τον Λόγο σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ήταν εκ των πραγμάτων ο μόνος πλην του Λόγου, που είχε τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία να ενεργεί στις ανθρώπινες ψυχές εκ των ένδον.
Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για έναν ακόμη φωτισμένο ή μεγάλο Δάσκαλο ή Αβατάρ ή μύστη. Επρόκειτο για τον Έναν Άνθρωπο που από την αρχή πήγασε από τον Θεό και ήταν πάντα Ένας Εαυτός μαζί του, και ο οποίος έφθασε στην ομοίωση με τον Θεό στον ίδιο πλανήτη που είχε ενσαρκωθεί ο Λόγος. Και τώρα φανέρωνε τον Ενωμένο με τον Λόγο Εαυτό του και ενσάρκωνε τον Λόγο.
Τώρα ο Ιωάννης δίδασκε και εκπαίδευε και μετέφερε χάρη στους ανθρώπους, μα πάνω απ’ όλα εκδήλωνε πύρινα τον Λόγο. Αποκαλούσε τον κάθε άνθρωπο «αδελφέ μου Λόγε», παρενέβαινε άμεσα με θεουργίες στις καταστάσεις της ανθρωπότητας και του πλανήτη και έθετε τις βάσεις για την αποκατάσταση των πάντων και την αλλαγή του κόσμου, έχοντας ήδη τελέσει ολοκληρωτικά τις δύο βασικές αποκαταστάσεις: αυτές που αφορούσαν τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και τον άλλον άνθρωπο.
Η Γη πλημμύρισε από τις διαχύσεις του ελέους και της χάρης του, καλύφθηκε όλη από τις πύρινες ευλογίες του. Ο Λόγος ενεργούσε ως ένα με τον Άνθρωπο, δίδασκε και θεουργούσε. Η παρουσία του στον Ιωάννη ήταν έντονη και ψηλαφητή. Ήταν η Δευτέρα Παρουσία του. Όμως ήταν και η έναρξη της Δευτέρας Παρουσίας του εντός της ανθρωπότητας.
Είναι αλήθεια ότι η Δευτέρα Παρουσία είχε ξεκινήσει ήδη από τους μαθητές και τους αποστόλους κι απ’ όσους αγάπησαν τον Χριστό και τη Θεοτόκο, στις μέρες τους πάνω στη Γη αλλά και σ’ ολόκληρη την προηγούμενη κοσμική περίοδο, και πρόσφεραν αληθινά τον εαυτό τους για τους άλλους. Όμως τώρα έπαιρνε άλλη διάσταση, μέσα από την επιτευχθείσα διά του Ιωάννη ομοίωση του Ανθρώπου με τον Λόγο.
Η παρουσία του Λόγου εντός του ανθρώπου περιελάμβανε τώρα τη δυνατότητα της εκδήλωσής του από τον άνθρωπο και την ομοίωση του ανθρώπου μαζί του, όπως το έθεσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «στη δεύτερη παρουσία του θα γίνουμε όμοιοι με αυτόν, γιατί θα τον δούμε όπως πραγματικά είναι» (1η επιστολή, 3:2).
Έτσι εμπλουτισμένη, η Δευτέρα Παρουσία ξεκίνησε από τον Ιωάννη και απλώνεται σε όσους απανταχού του πλανήτη μπορούν να υπερβούν τον εαυτό τους και να προσφερθούν για την ανθρωπότητα με οποιονδήποτε τρόπο.
Επειδή ο Ιωάννης δεν ενώθηκε απλώς αλλά ταυτίσθηκε με κάθε άνθρωπο, η διάχυσή του εντός όλων ήταν νομοτελειακή. Αποτελεί τη βάση της Δευτέρας Παρουσίας του Λόγου εντός του ανθρώπου και την προσφερόμενη για τον καθένα δυνατότητα χριστοποίησής του.
Όσο μεγάλη κι αν είναι η περίοδος που θα χρειαστεί η ανθρωπότητα για τη χριστοποίησή της, όσα δεινά κι αν επισωρεύσει πάνω της με τις λανθασμένες της επιλογές και την εμμονή στον διαχωρισμό, η αρχή έγινε και το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Διότι ο Ιωάννης δήλωσε πως θα είναι μαζί μας, ωσότου και η τελευταία ψυχή βρει τον δρόμο.
Μέρος πέμπτο: Λόγος Υιός Μητέρα →
- Στις διδασκαλίες αναφέρονται αυτά: Ο Δάσκαλος Ιωάννης, μαθητή μου, μαθήτευσε σκληρά μέσα στους αιώνες, συλλέγοντας στοιχεία και παλμούς απ’ όλα τα τμήματα του Ανθρώπου. Σ’ αυτή την παρουσία του πάνω στη Γη, αν και ολοκληρωμένος, εξακολουθεί να εκπαιδεύεται για χάρη σου περνώντας στάδια που ήδη έχει περάσει, για να γίνουν σ’ εσένα κατανοητά. Αυτά τα στάδια τα βιώνει σαν να τα περνάει για πρώτη φορά, γιατί μόνον έτσι έχουν την αυθεντικότητα που απαιτείται για να διδαχθείς. (…) δέχθηκε να θυσιάσει την ολοκληρωμένη μαθητεία του για σένα και να περάσει τα ίδια στάδια, ενώ είχε επίγνωση του πόνου που αυτά τα στάδια προσφέρουν. Γνώριζε τον πόνο της διττότητας, και όμως δέχθηκε να τη μετουσιώσει πάλι σαν να ήταν η πρώτη φορά, για ολόκληρο τον Άνθρωπο, όπου και αν βρίσκεται, όπως κι αν ονομάζεται, με όποια μορφή ενέργειας κι αν είναι περιβεβλημένος [Δάσκαλος Ιωάννης, σ. 223-224]. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Βούδα, ο οποίος έπρεπε να διαδράμει ξανά την πορεία προς τη φώτιση για χάρη των μαθητών του: Όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτή την περίπτωση, ξαναδιαδραμάτισε στον εαυτό του, για την καθοδήγηση των μαθητών του, τη διαδικασία της φώτισης και έγινε ο «Φωτισμένος» [Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, σ. 484 [410]].
- Οι διδασκαλίες αναφέρουν για τον Ιωάννη: Όσο για το ιστορικό της υπόστασής του, δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζεις. Διότι δεν θα σε βοηθήσει πουθενά. Αυτή τη στιγμή έχει εντός του όλες τις ελεύσεις κάθε τμήματος. Είναι ενωμένος με οτιδήποτε εκδηλώθηκε πάνω στη Γη ή στα πνευματικά πεδία και εξακολουθεί να εκδηλώνεται, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να παρουσιάζει τέτοιο Έργο και τέτοια Διδασκαλία.