Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις ου μοιχεύσεις· εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτής ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού (Μτθ.5:27-28)
* Πρέπει να παραδεχθούμε ότι μπαίνοντας στην πνευματική πορεία δεν κατανοούμε αμέσως την τεράστια σημασία της εσωτερικής μας ζωής και τις συνέπειες που αυτή παράγει. Μαζί με πολύ κόσμο, που έχει την ίδια πάνω-κάτω αντίληψη, είμαστε επιρρεπείς να πιστεύουμε ότι μέσα μας μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ότι βρισκόμαστε στον προνομιακό χώρο «της εσωτερικής μας ελευθερίας» και ότι οι αρνητικές μας σκέψεις, εμποτισμένες από ανάλογα συναισθήματα (που, ενδεχομένως, μπορούν να εξελίσσονται σε σενάρια τα οποία περιλαμβάνουν βία, προσβολές, περιφρόνηση, υποτίμηση ή χλευασμό, επιβολή, ανάδειξή μας ενώπιον των άλλων ως κάτι πολύ σπουδαίο και ανώτερο κτλ.), μπορούν να εκτοξεύονται εναντίον οποιωνδήποτε ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων που αντιπαθούμε ή και εναντίον ολόκληρων λαών.
Επειδή είναι κρυμμένη από τα μάτια των άλλων, έχουμε την ευχέρεια στην εσωτερική μας ζωή να πράττουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μας υπαγορεύει η φαντασία μας και, συχνά, το κάνουμε. Έτσι η εσωτερική ζωή φαίνεται πως –θετικά ή αρνητικά– μπορεί να είναι πολύ περισσότερο πλούσια και έντονη από την εξωτερική. Συνεπώς, και οι παραγόμενοι καρποί και τα αποτελέσματα από την «πυρκαγιά της σκέψης» θα είναι κατά πολύ ισχυρότερα…
Όπως και να έχει, για τον μαθητή του Λόγου –στον οποίο απευθύνεται ο Λόγος στα αποσπάσματα που ακολουθούν–, από ένα στάδιο και μετά, τα αποτελέσματα αυτά εμφανίζονται ως «δεσμά και καθήλωση στην ύλη και την πλάνη». Ιδού τα αποσπάσματα:
Οποιαδήποτε κρίση, κατάκριση, οποιαδήποτε επιτίμηση αποστέλλεις με διάφορους τρόπους προς τον αδελφό σου άνθρωπο θα τη βιώνεις εντός σου, εσωτερικά, σαν δική σου κατάσταση, για να οδηγηθείς να καταλάβεις σταδιακά ότι όλα τα στοιχεία που αντικρίζεις γύρω σου, τα οποία ωθείσαι να κατακρίνεις ή να σχολιάσεις, υπάρχουν εντός σου ανενεργά και ανά πάσα στιγμή μπορούν να παρουσιαστούν.
(…) Στο στάδιο που βρίσκεσαι, η δυσαρμονική σου σκέψη είναι μεγάλη ατέλεια, που μπορεί να επισύρει νόμους διδαχής έντονους για να σε διδάξει.
Παλιότερα θα απαιτείτο εκδήλωση και στην ύλη για να εκδηλωθούν οι νόμοι. Τώρα που εισέρχεσαι σε στάδια Λόγου και συνειδητά ζητάς και επιθυμείς αυτή την ταύτιση και την ένωση με τον Λόγο, οι σκέψεις σου υποκινούν τους νόμους πριν ακόμη ολοκληρωθούν σαν σκέψεις, και επισύρουν τις ίδιες επιπτώσεις που θα είχε και η εκδήλωση σαν πράξη.
(…) Όσες σκέψεις κι εκδηλώσεις δυσαρμονίας κάνεις, όποιες στιγμές πέφτουν στην αντίληψή σου μετουσίωνέ τες άμεσα με προσευχή, έλκυε ποσότητες αρμονίας και αγάπης και διέχεε προς όλες τις κατευθύνσεις όπου έστειλες κραδασμούς μη αγάπης, γιατί, διαφορετικά, οι λανθασμένοι κραδασμοί που απέστειλες εγκολπώνονται μέσα σου και φράζουν τους αγωγούς σου. Θέτουν εμπόδια στους αγωγούς της αγάπης σου και σε εμποδίζουν να έλξεις φως, σε εμποδίζουν να έλξεις ενέργεια και θα βρεθείς ξαφνικά χωρίς ενέργεια, χωρίς ζωή. Γιατί εσύ ο ίδιος, άνθρωπε, θα έχεις αποκλείσει τους αγωγούς σου, αποστέλλοντας γύρω σου δυσαρμονικούς κυματισμούς.
(…) τώρα θα κατανοήσεις στο απόλυτο την καταστροφική κατάσταση της δυσαρμονίας που διαχέεις, ώστε να γίνεις ένας συνειδητός, βρισκόμενος πάντα σε εγρήγορση, άνθρωπος, που επιλέγει τους κυματισμούς που αποστέλλει και ρέει σαν αγάπη, σαν προσφορά, σαν φως συνεχώς, έως ότου κατορθώσεις να φθάσεις σ’ εκείνο το σημείο που η ροή θα βγαίνει από εντός σου ανεμπόδιστα, γιατί θα είσαι ταυτισμένος με τον Λόγο.1
Γι’ αυτό συνδέω την υπόστασή σου άμεσα με τις καταστάσεις αυτές, ώστε, κατανοώντας το μέγεθος της δυσαρμονίας που προκαλείς κατ’ αυτό τον τρόπο, να μεταβληθείς και να μετουσιωθείς.2
Έλεγχε τα πάντα εντός σου, την παραμικρή κίνηση του νου και της καρδιάς, την παραμικρή κίνηση της συνείδησης, τον παραμικρό αναπαλμό που εκτοξεύεται ως ενέργεια μέσα απ’ το είναι σου (…) Μην επιτρέπεις αποστολή κρίσεων, αποστολή επιπόλαιων σχολίων, μην επιτρέπεις χλευασμό ή περιφρόνηση για κανένα τμήμα του Όλου σου. Αυτός ο χλευασμός, η περιφρόνηση, η επιπόλαια αποστολή δονήσεων που δεν υπάγονται στην αγάπη είναι τα ίδια τα δεσμά σου, η ίδια σου η καθήλωση στην ύλη και την πλάνη.3
~*~
* Οι δυσαρμονικές εκπορεύσεις που παράγει η εσωτερική μας ζωή δεν περιστρέφονται βέβαια μαγικά γύρω μόνον από μας και από αυτούς στους οποίους τις αποστέλλουμε. Σαφώς διαχέονται και σχηματίζουν ομοειδείς συσσωρεύσεις που αναπτύσσονται σε τεράστιες σκεπτομορφές, οι οποίες πρέπει, όπως ορίζει ο νόμος, να μετουσιωθούν από εμάς που τις γεννήσαμε. Έλκουν την καρμική τους αποκατάσταση, και αυτό δομεί ένα συλλογικό πεπρωμένο. Η ευθύνη όλων μας είναι πολύ μεγάλη, γι’ αυτό και η κάθαρση της συλλογικής συνείδησης από τέτοιες «καταστροφικές καταστάσεις της δυσαρμονίας που διαχέουν» οι άνθρωποι, βρίσκεται στο κέντρο του αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, τον οποίο διεξάγει με όλες τις δυνάμεις του το Έργο. Παρεμπιπτόντως, από την πλευρά της Αδελφότητας του Φωτός, βρίσκουμε ότι ο Μορύα μιλάει για το θέμα αυτό με το ίδιο πνεύμα:
Πείτε στους νέους, ότι η ευθύνη για τις σκέψεις πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Παλαιότερα ήταν υπεύθυνος κανείς για τη δράση· αργότερα η σημασία του λόγου κατανοήθηκε και τώρα είναι καιρός να γνωρίσουμε την πυρκαγιά της σκέψης.
(…) Όχι μόνο για τις πράξεις, αλλά και για τις σκέψεις η ανθρωπότητα συσσωρεύει ένα σοβαρό κάρμα. Η σκέψη επιβάλλει μαρτύρια στο πνεύμα, γιατί δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον λόγο και στη σκέψη.4
Συχνά οι άνθρωποι παραπονούνται για τη μονοτονία της εξωτερικής ζωής τους. Αλλά οποιαδήποτε εξωτερική ζωή εξαρτάται από τα πλούτη της εσωτερικής ζωής. Η εξωτερική ζωή δεν είναι παρά το ένα εκατοστό της εσωτερικής. Επομένως, η εσωτερική ζωή είναι η αληθινή. (…) Η εσωτερική ζωή επηρεάζει το κάρμα εκατό φορές περισσότερο. Εξετάστε οποιοδήποτε έγκλημα και θα φανεί μικρό σε σχέση με την εσωτερική προετοιμασία. Πόσο μακροχρόνια είναι αυτή η προετοιμασία!5
Τι τερατώδεις σκέψεις διατρέχουν το διάστημα! Τι γεννήματα επικαλύπτουν τη Φωνή του Φωτός! Η ανθρωπότητα δεν στοχάζεται για τις σκεπτομορφές που ο άνθρωπος οφείλει ν’ αντισταθμίσει ο ίδιος. Το διάστημα διαποτίζεται απ’ τις σκέψεις των ανθρώπων και καθετί ελκύεται αντίστοιχα. Κατά συνέπεια, τα γεννήματα της σκέψης υφαίνουν το κάρμα της ανθρωπότητας (…). Έτσι, η ανθρωπότητα πρέπει να αγωνιστεί απεριόριστα για να λυτρωθεί. (…) Η ενέργεια των γεννημάτων αυτών δημιουργεί διαδοχικές συνέπειες. Κάθε τερατώδης σκέψη φέρνει στον άνθρωπο πλήρη ήττα.6
- Δώριζας, Διονύσιος, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 196, 198, 199.
- Στο ίδιο, σ. 223-224.
- Δώριζας, Διονύσιος, Σάλπισμα, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 30.
- Φύλλα από τον Κήπο του Μορύα, Κέδρος, (1925), Αθήνα, Πύρινος Κόσμος, 1990, σ. 107 [VIII-1].
- Πύρινος Κόσμος Γ΄, (1935), Κέδρος, Αθήνα, 2011, σ. 370 [520 και 522].
- Απειροσύνη, Β΄, (1930), Κέδρος, Αθήνα, 2009, σ. 248-249 [497 και 499].