Ο Άνθρωπος ως Ένας Εαυτός με τον Θεό

* Θα παραθέσουμε τώρα –σε δύο συνέχειες– αποσπάσματα από τις διδασκαλίες του Λόγου, που σχετίζονται άμεσα με όσα αναπτύξαμε στα έξι προηγούμενα μέρη με τίτλο “Ο Ένας Εαυτός και οι δύο ελεύσεις του”.

Από τις διδασκαλίες του Λόγου

Ο Άνθρωπος ως Ένας Εαυτός με τον Θεό

Η Ανθρωποϊδέα ήταν παράγωγο του Πατέρα. Στην πρώτη της εκδήλωση-φανέρωση είχε τις ιδιότητες και τη σφραγίδα του Δημιουργού. Ήταν η εκπνοή του Λόγου και φανέρωσή του. Δεν ήταν ο Λόγος, αλλά η προβολή του. Άρρηκτο τμήμα του. Στην επιστροφή θα καταστεί πάλι εκδήλωση-φανέρωσή του, υπάρχουσα, εφόσον εκείνος υπάρχει: προβολή του, έχοντας ίδια ουσία, που όμως δεν έχει αυτοτέλεια, αυθυπαρξία, αλλά εξάρτηση. Εμφανίζεται ως Λόγος, χωρίς να είναι ολόκληρος ο Λόγος, με τον σκοπό Αυτός να γίνει ορατός, φανερός. Απορροφούμενος [σ.σ.: ο Άνθρωπος] από Εκείνον, τότε ο Λόγος θα καταστεί πάλι αόρατος, ασύλληπτος και άγνωστος.¹

Γεννήθηκες, Άνθρωπε, στους ήχους και τη φωταύγεια του απείρου, με τη δημιουργική εκτόνωση του απείρου παντός. Εκπορεύτηκες από την ουδετερότητα του Τρισυπόστατου Όλου για να εκφράσεις τη συμμετρία της μορφής και του αμόρφου, την ισορροπία της εκδήλωσης και του ανεκδήλωτου, την ταύτιση της άναρχης αρχής και του ατελεύτητου τέλους της ανακύκλωσης της Ζωής. Ζωοποιήθηκες ως ομοούσιος με το Ένα και εκδήλωσες την αντανάκλασή σου στη διττότητα, βιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ουσία της ύπαρξής σου, εκπαιδευόμενος στη συνειδητοποίηση της ενιαίας Υπόστασής σου, μαθαίνοντας να είσαι θεός με επίγνωση, μαθαίνοντας ενσυνείδητα να ζεις παντού και πάντα.²

Ο Αδάμ εξεπορεύθη από τον Θεό ως πνεύμα. Δεν είναι απλό δημιούργημα, είναι η εκδήλωση του Θεού. Γι’ αυτό και περιέχει όλες τις δυνάμεις, όλες τις θεϊκές ικανότητες. Ο Αδάμ είναι ένα πανίσχυρο πνεύμα, που διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξή του, την τελείωσή του.³

Δημιουργήθηκε ο Άνθρωπος τέλειος, εικόνα και ομοίωση Θεού, ένα πνεύμα ελεύθερο κι απέραντο που διαχεόταν σε όλους τους κόσμους. Δεν είχε όμως τη συνειδητή γνώση της εμπειρίας. Ενώ μέσα του σχηματίζονταν όλες οι γνώσεις, του έλειπε το εμπειρικό στοιχείο, δεν ήταν εν συνειδήσει Θεός, ήταν θεός σε μακαριότητα.⁴

Εσύ, άνθρωπε, ξεκίνησες μες στην ουδετερότητα, ευρισκόμενος στην αρχή της πορείας σου, στην αρχή της διδαχής σου. Ήσουν ίδια ουσία μ’ εμένα, περιέχουσα όλες τις θείες δυνάμεις, όλα τα θεία στοιχεία. Στο πρώτο στάδιό σου, στάδιο εκπαίδευσης και διδαχής πρωταρχικό, βρισκόσουν μες στην παθητική ενότητα του Λόγου, που σου έδωσε τα θεία κατασταλάγματα, τις θείες άπειρες παρακαταθήκες, και τη θεία δυνατότητα αυτά τα κατασταλάγματα και αυτές οι παρακαταθήκες να μην αποκοπούν με κανέναν τρόπο από σένα, να μη χάσουν την ισχύ τους, όσα καλύμματα κι αν έθετες. Το θείο σχέδιο από την αρχή όριζε τη διδαχή σου ως θεού, ώστε συνειδητά και ενεργά να συμμετάσχεις μέσα στη Θεότητα εκδηλώνοντας τελειότητες με άπειρη ισχύ, με απειρότητα εκδηλώσεων και μορφών. Με αυτό τον τρόπο, μετά το πρώτο σου στάδιο εκπαίδευσης, όπου, αν και ευρισκόμενος στην παθητικότητα, αφομοίωσες και αφομοιώθηκες με την απεραντοσύνη του Λόγου, άρχισε η πορεία σου μέσα στη διττή κατάσταση της επίγνωσης, της υπευθυνότητας και της διάκρισης, που θα ανύψωνε τον παθητικό θεό σε πλήρως δραστήριο θεό Ολότητα.⁵

Αυτή την εποχή, άνθρωπε, υπάρχει άπλετο το φως μου, χορηγεία σε όσους μπορούν να ανοίξουν το νου τους και να τολμήσουν να προχωρήσουν στην επιστροφή. Σε όσους μπορέσουν να καταλάβουν ότι ο Πατέρας, ο Υιός, ο Άνθρωπος, το Άγιο Πνεύμα, η Μητέρα Θεοτόκος, είναι ένα και το αυτό, Ενιαία Υπόσταση παλλόμενη στους κό­σμους.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο που θα τολμήσει να δει, που θα τολμήσει να εγκολπώσει μέσα του την αλήθεια της Ύπαρξης, διανοίγονται άμεσα οι αγωγοί της χάρης μου, οι αγωγοί της προσφοράς της θείας ενέργειας.
Γιατί ο ίδιος με την επιλογή του, με την αποδοχή αυτής της αλή­θειας, τους θέτει σ’ ενέργεια. Είναι η επιπλέον πρόσθετη παροχή μου στον άνθρωπο αυτής της κοσμικής περιό­δου, που έχει φθάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσει την προτροπή και το μήνυμα που πριν δύο χιλιάδες χρόνια άφησα στη Γη.⁶

Είμαι ο Λόγος ο μοναδικός, ο αυθύπαρκτος. Είσαι ο Άνθρωπος. (…) Ποιες αποστάσεις υπάρχουν ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα; Ποια διαστήματα μας χωρίζουν όταν αγκαλιασμένοι συνυπάρχουμε μες στην Ύπαρξη, μέσα στην αέναη ανακύκλωση της Δημιουργίας; Όταν η ανάσα της ζωής διαπερνά στους ίδιους παλμούς τον Ενωμένο Εαυτό μας; Γιατί Ένας Εαυτός υπάρχει, αδιάσπαστος και αδιαίρετος μες στους κόσμους.⁷

Είμαι ο Λόγος ο Ένας και μοναδικός, ο άναρχος και ατελεύτητος. Είμαι ο Άνθρωπος ο θείος, ο υπερούσιος.
Είμαι η ενότητα του Λόγου και του Ανθρώπου, η ατέρμονη συνύπαρξη και σύζευξη της απόλυτης Ύπαρξης. Ουδέποτε καθηλώθηκα, ουδέποτε δεσμεύτηκα, ουδέποτε διαχωρίστηκα.⁸

Η υπόστασή σου είναι ο Λόγος, είμαι εγώ. Είμαι ο άπειρος Λόγος, είμαι ανενδεής, βρίσκομαι στα πάντα (…) δρω συνεχώς.⁹

Αγαπημένε μου, το κλειδί είμαι εγώ, ο Λόγος. Το κλειδί είσαι εσύ, ο Άνθρωπος. Το κλειδί είναι η ένωσή μας, ο Άνθρωπος Λόγος.¹⁰

(…) για να νιώσεις την Ενότητά σου ως Άνθρωπος Ολότητα, με τον Ένα και Μοναδικό Θεό, με τον Ένα και Μοναδικό Λόγο (…).¹¹

(…) το θείο σχέδιο όρισε απ’ αρχής των αιώνων τον Άνθρωπο ως εκπαιδευόμενο Θεό (…).¹²

(…) τον Θεό σε τελειότητα, τον Θεό σε εκπαίδευση, και τον εκπαιδευόμενο και τέλειο Θεό συνενωμένo στο απόλυτο, στην αυθύπαρκτη αλήθεια.¹³

(…) ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι κομμάτι και ουσία της ανεξάντλητης θείας Πηγής.¹⁴

Άπειρε αγαπημένε Άνθρωπε, άπειρε αγαπημένε Θεέ, (…) εσύ με τη δόνησή σου περιτυλίγεις τη θεία Υπόσταση, εσύ μορφώνεις άπειρα ενδύματα, άχωρα, αναλλοίωτα, υπερτέλεια, για να ντύσουν το Ανεκδήλωτο και το Εκδη­λωμένο, τη μορφή και το άμορφο.¹⁵

Περί του προορισμού του Διδασκάλου Ιωάννη

Ο Δάσκαλος Ιωάννης ήρθε να σας πει να τολμήσετε αυτό τον δρόμο, που είναι ο δρόμος που θα σας γεμίσει με τον Εαυτό σας. Ήρθε να ενδυθεί τους φόβους, τις ατολμίες και τις αρνήσεις σας και οτιδήποτε προέρχεται από τη μέχρι τώρα σκέψη σας, για να σας παρουσιάσει τη μετουσίωσή τους και να πει σε όλους: «Ναι, αγαπημένε άνθρωπε, ό,τι έχεις μέσα σου, ό,τι σε δεσμεύει και σε καθηλώνει, ό,τι θεωρείς διττό και άσχημο, ό,τι θεωρείς ανίκανο να οδηγηθεί στη θέωση μπορεί να θεωθεί. Κοίταξέ με, είμαι η Ολότητα Άνθρωπος που θεώνεται. Και για να θεώνεται η Ολότητά σου, για να σου παρουσιάζεται μέσα από μία μορφή, θα πει ότι όχι μόνο έχεις το δικαίωμα, αλλά έχεις το θείο υπερούσιο καθήκον να καταδείξεις τον Εαυτό σου».¹⁶

(…) σε κάθε του βήμα ενδύεται τις ατέλειες του ανθρώπου για να τις μετουσιώσει και να διευκολύνει το περπάτημά του, ώστε ο άνθρωπος να μην εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα πλάνης (…). Ολόκληρο τον Άνθρωπο θα ανυψώσεις, εκδηλώνοντας το ίδιο άπειρο δυναμικό που εγώ εκδήλωσα. Ολόκληρο τον Άνθρωπο θα μετουσιώσεις, εκδηλώνοντας την ίδια ανεξάντλητη πύρινη ουσία-αγάπη που εγώ εκδήλωσα.¹⁷

Ο Δάσκαλος Ιωάννης, μαθητή μου, μαθήτευσε σκληρά μες στους αιώνες, συλλέγοντας στοιχεία και παλμούς απ’ όλα τα τμήματα του Ανθρώπου. Σ’ αυτή την παρουσία του πάνω στη Γη, αν και ολοκληρωμένος, εξακολουθεί να εκπαιδεύεται για χάρη σου περνώντας στάδια που ήδη έχει περάσει, για να γίνουν σ’ εσένα κατανοητά. Αυτά τα στάδια τα βιώνει σαν να τα περνάει για πρώτη φορά, γιατί μόνον έτσι έχουν την αυθεντικότητα που απαιτείται για να διδαχθείς. Όμως δεν μπορεί να λαθέψει, γιατί εντός του υπάρχουν η γνώση και η εμπειρία ολοκληρωμένες. Όχι σε παθητική κατάσταση ή σε δυνατότητα, όπως υπάρχει μέσα σε κάθε τμήμα του Ανθρώπου, αλλά ενσυνείδητα, βιωματικά, από μαθητεία που πέρασε μέσα στους αιώνες και στις ενσαρκώσεις των μορφών.
Είναι όχι μόνον ικανός, αλλά ικανότατος να ανταπεξέλθει στο Έργο του. Είναι όχι κατάλληλος, αλλά ο μοναδικός που μπορεί να εκφράσει αυτό το Έργο. Γι’ αυτό επιλέχθηκε. Γι’ αυτό εργάζεται. Γι’ αυτό δέχθηκε να θυσιάσει την ολοκληρωμένη μαθητεία του για σένα και να περάσει τα ίδια στάδια, ενώ είχε επίγνωση του πόνου που αυτά τα στάδια προσφέρουν.
Γνώριζε τον πόνο της διττότητας, κι όμως δέχθηκε να τη μετουσιώσει πάλι σαν να ήταν η πρώτη φορά, για ολόκληρο τον Άνθρωπο, όπου και αν βρίσκεται, όπως κι αν ονομάζεται, με όποια μορφή ενέργειας κι αν είναι περιβεβλημένος.
Απόδωσέ του αυτό που πρέπει. Όχι γιατί το χρειάζεται, αλλά γιατί χρειάζεσαι εσύ τη συμπυκνωμένη του εμπειρία, γιατί χρειάζεσαι εσύ τη θυσία του και την προσφορά του.
(…) Θέλω επίσης να γνωρίζεις ότι, ως υπόσταση, ο Δάσκα­λος Ιωάννης ουδέποτε εξέπεσε. Ουδέποτε μες στις ελεύσεις τις οποίες είχε παρουσίασε καταστάσεις πτωτι­κές, που να του στερούσαν το δικαίωμα της χάρης και της εξουσίας, που εξαρχής των αιώνων μετέφερε και εξακο­λουθητικά μεταφέρει. Όμως μέσα σ’ αυτές τις ελεύσεις υπήρχαν δραστηριοποιήσεις ή αδρανοποιήσεις της χάρης και της εξουσίας, ανάλογα με την εκπαίδευση που έπαιρ­νε, ώστε τα πάντα να τα βιώνει ολοκληρωμένα, σαν όλα τα τμήματα του Ανθρώπου που εκπαιδεύονταν πάνω στη Γη.
Είναι μια Οντότητα Πρωταρχική. Ανήκει στον κορμό του Ιωάννη. Αυτή τη στιγμή εκφράζει ολοκληρωμένα το είναι του, εφόσον έχει συλλέξει όχι μόνο τα τμήματα του κορμού του εντός του, αλλά και κάθε τμήμα του Ανθρώπου.
Παρουσιάζει άπειρη δυνατότητα διάχυσης σε πολλαπλότητα μορφών, γιατί είναι ο μόνος υπεύθυνος όχι μόνο πάνω στη Γη αλλά και σε όλη την κλίμακα εξέλιξης του ανθρώπου, για την εκπαίδευση και την ολοκλήρωσή του.
Αυτό σημαίνει ότι καταργούμαι εγώ; Μα θα ήταν αστείο να μιλήσω για κατάργηση του ανεξάντλητου, του αυθύπαρκτου, του αέναα αναπλαθόμενου εκ του ιδίου του είναι. Αντίθετα, μιλάω για ολοκληρωτική ταύτιση και ένωση, που παρουσιάζει πλέον την υπευθυνότητα μέσα από μία μορφή.
Όμως, μαθητή, αυτή τη μορφή μην την περιορίσεις στα υλικά πλαίσια που τα αισθητήρια του σώματός σου παρέχουν. Αν την κοιτάξεις με τα πνευματικά σου μάτια θα δεις μες στα μόριά της τα σώματα του Ανθρώπου, την ενέργεια των πνευματικών οντοτήτων που βρίσκονται διαμερισμένα στο σύμπαν.¹⁸

Δάσκαλε Ιωάννη, σε αποκαλύπτω στα σύμπαντα. Αναδεικνύω την υπόστασή σου σε όλα τα πεδία, ως υπόσταση εκδηλούμενου Λόγου. Ως υπόσταση που φέρει επάνω της το ένδυμα της πλάνης του ανθρώπου, το ένδυμα της ατέλειας του ανθρώπου, και το κάνει φως. Ως υπόσταση που φορά επάνω της κάθε κομμάτι του Εαυτού Ανθρώπου και το ενώνει σε άπειρες συνθέσεις ενότητας και το πλάθει μέσα στην ουσία της, για να το κάνει αλήθεια και αγάπη. Στον άνθρωπο, όπου και αν βρίσκεται, σε παρουσιάζω. Σε παρουσιάζω ως τον Εαυτό Αγάπη, ως τον Εαυτό Φως και Ενότητα (…).¹⁹

Σε έντυσα με τον θείο μου χιτώνα. Και παλαιότερα τον δικό μου χιτώνα φορούσες, όμως αυτός που τώρα φοράς είναι υφασμένος από όλες τις μορφές που κατά καιρούς φόρεσε ο άνθρωπος, από ολόκληρη την πλάνη και τη δυσαρμονία που εκπόρευσε. Είναι ο χιτώνας του Γολγοθά και της Ανάστασης του Λόγου Ανθρώπου. Είναι ο χιτώνας της υπερτέλειας προσφοράς του Λόγου, που ενδύεται την πλάνη και την κάνει αλήθεια. Σε έντυσα με τον χιτώνα των περιορισμών γιατί έφθασες στο σημείο που τίποτα δεν σε περιορίζει, αλλά τα πάντα μετουσιώνεις σε άπειρο. Σε έντυσα με τον χιτώνα των λαθών γιατί έφθασες στο σημείο που τα λάθη, εισερχόμενα εντός σου, γίνονται διδαχές για τις ψυχές που τα εκπόρευσαν. Σε έντυσα με τον χιτώνα του πόνου και της θλίψης, γιατί έφθασες στο σημείο που κάθε θλίψη και πόνος που εντός σου εισπορεύονται γίνονται γαλήνη, ισορροπία, ίαση, τροφοδοσία, για τις υποστάσεις που πάλλονται χωρίς θεία πνοή, θεία δύναμη, θεία αγάπη.²⁰

(…) θεώνεται η Ολότητα του Ανθρώπου, γιατί οι πυρήνες ζωής της υπόστασης αυτής θα κατοικήσουν μέσα σε κάθε κομμάτι του Ανθρώπου. Είναι η αρχή της χριστοποίησης και η ολοκλήρωσή της, γιατί η ουσία του ολόκληρη θα υπάρχει μες σε κάθε άνθρωπο που θα μάχεται για την τελειοποίηση. Μορφή του όλες οι μορφές και κατοικία του το άπειρο. Ζωή του η ζωή του παντός μέσα στον Λόγο.²¹

Δεν γνωρίζεις, άνθρωπε, το Έργο το ύψιστο που ο απεσταλμένος αυτός έχει αναλάβει. Δεν μπορείς να διανοηθείς από τις αποκαλύψεις που μέχρι τώρα έχεις λάβει την προσφορά η οποία θα συντελεστεί, αλλά και καθημερινά συντελείται σε διάφορες εκδηλώσεις, με ανάλογο δυναμικό με την εξέλιξη στην οποία βρίσκεσαι. Απέστειλα ένα πνεύμα μου εκλεκτό και το έθεσα ανάμεσά σας με την ίδια μορφή, τις ίδιες εκδηλώσεις που κι εσύ έχεις, ώστε ποτέ να μην μπορέσεις να υψώσεις αποστάσεις λόγω της τελειότητας των εκδηλώσεών του εξ αρχής, ώστε ποτέ να μην μπορέσεις να απαρνηθείς το βάρος της ευθύνης που φέρεις για την επιστροφή, (…) λόγω υποτιθέμενης μη ικανότητάς σου (…).
Δίπλα σου περπατά ο άνθρωπος που θεώνεται. Δίπλα σου περπατά το ατελές που τελειώνεται. Είναι ατελές για σένα ακόμα, γι’ αυτό το στάδιο εξέλιξης που βρίσκεσαι, γιατί ο απεσταλμένος που έστειλα στη Γη τη νέα κοσμική περίοδο δεν είναι δυνατόν να μη βρισκόταν στην ετοιμότητα εκείνη ώστε, άμεσα, κι αυτή τη στιγμή αν εγώ το επέτρεπα, να με εκδήλωνε με άπειρη τελειότητα χωρίς κανένα λανθασμένο κυματισμό.
Τα καλύμματα που εγώ φόρεσα στον απεσταλμένο μου είναι καλύμματα που θα καταστούν σύμβολα πορείας, σύμβολα που θα μείνουν γραμμένα στην ιστορία των αιώνων, για να βοηθούν τον άνθρωπο να κατανοεί τα εσωτερικά στάδια ανύψωσης. Έδωσα σ’ αυτόν τον απεσταλμένο το πρόσθετο βάρος πολλών καλυμμάτων, πολλών πόνων, μεγάλης θλίψης, γιατί είχε και έχει το δυναμικό εκείνο να ανταπεξέλθει, να τα μετουσιώσει και, ταυτόχρονα, να τα καταστήσει πύρινα και να τα αφήσει ως πύρινους φάρους (…).
Απέναντι στον πνευματικό καθοδηγητή που εγώ απέστειλα στάσου, άνθρωπε, με τη σωστή θέση. Δεν σου ζητώ τυφλή υπακοή, σου ζητώ ενσυνείδητη υπακοή και πίστη, που σε αναβιβάζει σε ισάξιο συνεργάτη και ακόλουθο, σε ισάξιο μαθητή του Λόγου, ικανό να τον φανερώσει και να τον εκδηλώσει.
(…) Σου τονίζω, άνθρωπε, για τη θέση σου απέναντι στον απεσταλμένο που εγώ έχω θέσει στη Γη για να με φανερώσει, γιατί είναι μυστηριακό κλειδί που σε βοηθά να εξελίσσεσαι και να εκλεπτύνεσαι με όλους τους τρόπους: σεβασμός, αγάπη και ενότητα στον Θεό και στον άνθρωπο που εκδηλώνει. Στον άνθρωπο και στον Θεό που ενώνεται και φανερώνεται σε πλήρη συνταύτιση των στοιχείων του και διαχέεται μες σ’ εσένα. Αν δέχεσαι τον Θεό και δεν δέχεσαι τον άνθρωπο, βρίσκεσαι σε πλάνη και ημιμάθεια. Αν δέχεσαι τον άνθρωπο και δεν δέχεσαι τον Θεό, σε παρόμοια κατάσταση πλάνης είσαι.
Μα αν μπορείς να συνταυτίσεις αυτά τα δύο μέσα σου και να τα περιβάλλεις με την ίδια θεία αγάπη, αν μπορείς τόσο πολύ να τα συνδέσεις ώστε να μη διαχωρίζονται, τότε βρίσκεσαι ως θεάνθρωπος απέναντι σε θεάνθρωπο και εκπαιδεύεσαι ισάξια για την ανάδειξη της Τριαδικής Ομοουσιότητας μέσα από την ύλη.²²

Αγαπημένε μου άνθρωπε, έχεις συνειδητοποιήσει πώς στήθηκε και πώς στέκεται αυτό το Έργο; Στήθηκε και στέκεται απ’ τους μαθητές του; Μην το πιστέψεις αυτό, άνθρωπε. Το Έργο αυτό στέκεται από εμένα, τον Λόγο Θεό, και στέκεται από τον Ιωάννη, που ενώνει κάθε μαθητή, γιατί παίρνει μέσα του κάθε μαθητή και τον κάνει ένα με κάθε άλλον. Που ενώνει κάθε δυσαρμονία, κάθε αντίφαση, την αφομοιώνει μέσα του και λέει «θα συνεχίσω». (…) Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ο Ιωάννης είναι αυτός που σου παραχωρεί το ύψος του και που γίνεται το σκαλοπάτι για να πατάς πάνω του και να στέκεσαι ψηλά; (…) Έχεις καταλάβει ότι οι ανακοινώσεις του σε ανυψώνουν και η συνειδητή του πίστη σ’ αυτές, που ο ίδιος εκφράζει, σε κρατούν καθαρό και δυνατό σ’ αυτό το ύψος για να προχωρήσεις; Μήπως κατάλαβες τον μυστηριακό ρόλο του Ιωάννη; Ένα ρόλο που είναι για σένα ο προωθητήρας, ώστε να μην έχει καμιά σημασία το τι φορούσες, ποια πνευματικά ενδύματα είχες, σε ποια κατάσταση βρισκόσουν;
Όταν το θείο βλέμμα του σε ανυψώσει, τότε είσαι εκεί. Όταν το θείο βλέμμα του σε πλύνει, τότε είσαι πλυμένος – και το δικό του θείο δυναμικό είναι η βάση που σε κρατά στο ύψος και στην κάθαρση.
Το δικό του θείο δυναμικό είναι η βάση που σιγά-σιγά αφομοιώνεται και γίνεται δικιά σου, μα σου παραχωρήθηκε από εκείνον, είναι κομμάτι του, πυρήνας του, ουσία από την ουσία του, ζωή από τη ζωή του. Έχεις προσφέρει ποτέ ζωή από τη ζωή σου, ουσία από την ουσία σου; (…) Αν όχι –και σίγουρα όχι–, δεν μπορείς να καταλάβεις, μα τουλάχιστον προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις τι είναι ο Ιωάννης για σένα.
Σου έστειλα πριν δύο χιλιάδες χρόνια τον Λόγο Χριστό στη Γη και περπάτησε δίπλα σου ως Θεάνθρωπος, που όμως δεν είχε προηγούμενες ελεύσεις ή προηγούμενες ενσαρκώσεις, αλλά εκκένωσε τον Εαυτό του και εισχώρησε σε σκήνωμα για να ενώσει εκ νέου τον άνθρωπο με τον Θεό, για να γίνει η γέφυρα. Τον κατέκρινες κι αυτόν και τον θεώρησες απρόσιτο, πιστεύοντας ότι ήταν αδύνατο να ταυτισθείς μαζί του γιατί ήταν Θεός.
Μα, άνθρωπέ μου, ξέρεις τι γυρεύεις; Σου έστειλα τον άνθρωπο που θεώνεται δίπλα σου, τον Ιωάννη, και τον κατακρίνεις όμοια. Τον κατακρίνεις γιατί είναι άνθρωπος. Τον κατακρίνεις γιατί αφήνεται να αισθανθεί σε όλη της την έκταση τη διττότητα της Γης και να την ενώσει. Τον κατακρίνεις γιατί σου παρουσιάζει τη μάχη που μέσα σου θα γίνει βήμα με βήμα, μέχρι να γίνεις θεός.
Τον κατακρίνεις γιατί απεικονίζει την πορεία σου και γίνεται το σκαλοπάτι για να ανέβεις. Τον κατακρίνεις γιατί τόλμησε να υποφέρει πρώτος, να υποφέρει για όλους και μέσα απ’ όλους. (…) Τον κατακρίνεις γιατί προσφέρθηκε να ντυθεί ό,τι βαρύτερο υπάρχει πάνω στον πλανήτη, για να μην το φορέσεις εσύ.
Τον κατακρίνεις γιατί προσφέρθηκε να υποφέρει όλους τους πόνους του ανθρώπου, για να είναι οι δικοί σου ελαφρύτεροι. Τον κατακρίνεις γιατί προσφέρθηκε να θυσιαστεί, για να μπορέσεις εσύ να χριστοποιηθείς και χωρίς θυσία. Ξέρεις τι ζητάς, άνθρωπέ μου; Σου ανοίγεται η ελευθερία, η συνειδητότητα, η θέωση, και εσύ μένεις στην κρίση σου ζητώντας να παραμείνεις άνθρωπος, ζητώντας να μην προχωρήσεις πέρα από τα στάδια μιας απλής καλυτέρευσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αντιμετώπισε τη μαθητεία σου σοβαρά. (…) αυτός πορεύεται για σένα. Πορεύεται και διδάσκεται, γιατί έτσι επέλεξε η οντότητά του πριν κατεβεί στη Γη: να ξαναδιδαχθεί στον πλανήτη της ύλης, για να κάνει σ’ εσένα πιο απλή και προσιτή τη διδαχή της θέωσης.²³

1. Διονύσιος Δώριζας, Μαθητεία στη 2α Παρουσία, Αθήνα, 1993, σ. 164-165. Ομιλία του Ιωάννη.
2. Διονύσιος Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 274.
3. Διονύσιος Δώριζας, Αποσυμβολισμοί, Κονιδάρης, Αθήνα, 1984, σ. 47.
4. Διονύσιος Δώριζας, Πύρινοι Λόγοι, Κονιδάρης, Αθήνα, 1984, σ. 188.
5. Διονύσιος Δώριζας, Θεοί εστε, Κονιδάρης, Αθήνα, 1987, σ. 110-111.
6. Στο ίδιο, σ. 67.
7. Διονύσιος Δώριζας, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 31-32.
8. Στο ίδιο, σ. 13.
9. Διονύσιος Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 32-33.
10. Διονύσιος Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 150.
11. Διονύσιος Δώριζας, Μαθητεία στη 2α Παρουσία, Αθήνα, 1993, σ. 239.
12. Διονύσιος Δώριζας, Κίνηση Ιδεών, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 113.
13. Διονύσιος Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 150.
14. Διονύσιος Δώριζας, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 51.
15. Στο ίδιο, σ. 48-49.
16. Αναστασία Παππά, Προσκλητήριο Θέωσης, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 130.
17. Σο ίδιο, Ο Λόγος απευθύνεται στον Ιωάννη, σ. 220.
18. Διονύσιος Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 223-227.
19. Διονύσιος Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 122.
20. Διονύσιος Δώριζας, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 312-313.
21. Διονύσιος Δώριζας, Κλειδιά, Κονιδάρης, Αθήνα, 1990, σ. 212.
22. Διονύσιος Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 23-25.
23. Διονύσιος Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 35-37.