Τις ημέρες εκείνες του 1963 ένας άντρας, ανύποπτος ακόμα για τον δρόμο του, δέχθηκε την κλήση του Λόγου.
Η ζωή του άλλαξε. Βρισκόταν εδώ, στον θόρυβο και τη σκόνη, στον πόνο, τον φόβο και τον πόθο. Βίωνε την αρετή και το παραστράτημα, τη μικρότητα και τη μεγαλοσύνη· οι χείμαρροι της ζωής τον διαπερνούσαν, όμως μαθήτευε στον θείο Λόγο, ωρίμαζε και ενηλικιωνόταν.
Ζούσε στην πόλη που είχε κάποτε θέσει τον καθέναν στο κέντρο των ευθυνών. Και τώρα που η πόλη ήταν η Γη, είχε σταθεί σ’ αυτό το κέντρο, με πύρινα νεύρα να τον ενώνουν με όλους και με αποφασισμένη τη θυσία.
Ένα όνομα δόθηκε, Ιωάννης. Δεκαοχτώ χρόνια πορεύτηκε, μέχρι ο Λόγος να ελευθερωθεί μέσα του και να μιλήσει με το στόμα του.
Προσευχόταν, δίδασκε και ευλογούσε με δύναμη λόγου και αγάπης που ποτέ πριν δεν είχε φανεί. Σαν φτιαγμένος από κάθε στοιχείο και παλμό κι επίγνωση του ανθρώπου, ένας όμοιος μ’ εμάς, με πυρετώδη μαθητεία στον Λόγο, που τον είχε μετατρέψει σε υπηρέτη της ανθρωπότητας, αγκάλιαζε τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις καλούσε στον εαυτό του για μετουσίωση.
Γονατισμένος αιτούσε να παίρνει τα φορτία των ανθρώπων στην πλάτη του, και δεν φοβόταν να αποκαλύπτει τη δρώσα θεότητα του Ανθρώπου.
Ο Άνθρωπος είναι ένα με τον Λόγο, κι ο Λόγος ζητάει να τον εκδηλώσουμε ως Εαυτό – έτσι κήρυττε κι έτσι έπραττε.
Ο ευαγγελιστής είχε πει πως «όταν ο Χριστός φανερωθεί στη δεύτερη παρουσία του θα γίνουμε όμοιοι με αυτόν, γιατί θα τον δούμε όπως πραγματικά είναι». Η δεύτερη παρουσία ήταν εδώ και η ομοίωση με τον Λόγο διενεργείτο.
Κι αυτός, ο Ιωάννης, ήταν σαράντα δύο ετών όταν κλήθηκε τις μέρες εκείνες, και τριάντα τρία ήταν τα έτη της γήινης διακονίας του.
– Α –
Μιλώντας για τον Ιωάννη αφηγούμαστε ταυτόχρονα την ιστορία του Ενός Ανθρώπου, του Αδάμ, που πήγασε από τον Θεό ως πνεύμα ομοούσιο και άπειρο και πέρασε στην πολλαπλότητα για να γνωρίσει εμπειρικά την ύπαρξή του.
Αφηγούμαστε ότι, κατά την έναρξη της εποχής της δεύτερης παρουσίας του Λόγου –εντός των ανθρώπων αυτή τη φορά– ο Αδάμ θα έφθανε από την κατ’ εικόνα Θεού ύπαρξή του στην καθ’ ομοίωση του Θεού εκδήλωσή του, και, επομένως, θα δρούσε πλέον ως ενεργός Άνθρωπος Θεός.
Ότι όλο αυτό ήταν ανάγκη να καταδειχθεί και ότι, συνεπώς, χρειαζόταν ο Αδάμ έναν φορέα, έναν άνθρωπο της Γης, για να φανερωθεί μέσω αυτού, φανερώνοντας ταυτόχρονα τον Έναν Εαυτό που αυτός και ο Λόγος αποτελούν.
Ότι, όπως υπήρξε η ανάγκη ενσάρκωσης του Θεανθρώπου πριν 2000 χρόνια, υπήρχε τώρα, στην αρχή της νέας κοσμικής ημέρας, η ανάγκη φανέρωσης του Ανθρωποθεού και της δράσης του επί του υλικού κι όλων των πεδίων, για την αλλαγή του κόσμου και τη θέωση της ανθρωπότητας.
Ότι ο φορέας αυτός ήταν ο Ιωάννης, ο οποίος είχε με πολλές ενσαρκώσεις στην Ιστορία οικοδομήσει βιωματικά την ταυτότητά του με την ανθρωπότητα και, ως εκ τούτου, μπορούσε να χωρέσει τον Έναν Άνθρωπο και να εκδηλώσει τη δράση του.
Ότι ο Ιωάννης, ταυτισμένος με τον Έναν Άνθρωπο, έγινε ικανός να προσφέρει το σκήνωμά του για τη 2η ενσάρκωση του Λόγου.
Ότι, ως ένα με τον Αδάμ και με τον Λόγο, φανέρωσε πρώτος τον Ενωμένο τους Εαυτό, τον Άνθρωπο Λόγο.
***
Όσοι θα ήθελαν να μάθουν για το πέρασμα του Ιωάννη από την ελληνική γη –διότι αυτός εργάζεται εσωτερικά με χιλιάδες υποστάσεις σε όλο τον κόσμο που δεν γνωρίζουν, και δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουν, το πέρασμά του–, είθε να καταλάβουν ότι δεν μιλάμε απλώς για κάποιο πνευματικό δάσκαλο, άγιο, μύστη, φωτισμένο ή απεσταλμένο.
Είθε να καταλάβουν ότι μιλάμε για εκείνον που, βάσει του θείου σχεδίου, ταυτίστηκε με τον Λόγο και τον Όλο Άνθρωπο και παρουσίασε τον Ενωμένο τους Εαυτό, για κείνον που Δώριζε τον εαυτό του σε καθέναν που ελκυόταν από το φως και τη χάρη του, και ο οποίος διαχύθηκε τελικά μέσα σε όλους, για να κάνει προσιτή στον καθέναν τη χριστοποίηση. Εκείνον που άνοιξε τον δρόμο για τη θέωση της ανθρωπότητας, η οποία είναι το συνεπαγόμενο της ενανθρώπισης του Λόγου.
Είθε να καταλάβουν ότι το πνευματικό του όνομα φέρει τον τίτλο «Διδάσκαλος» επειδή ταυτίστηκε με τον Λόγο, που είναι ο μόνος Διδάσκαλος.
Σ’ αυτόν εκπληρώνεται ο προορισμός του Ηλία, που είναι η αποκατάσταση των πάντων για τη λύτρωση της ανθρωπότητας και του κόσμου· ενωμένος μ’ αυτόν δρα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, βαπτίζοντας στην επιστροφή του με Πνεύμα Άγιο και πυρ· και αυτός είναι ο Σίμων ο Κυρηναίος, που παρέλαβε από τον Χριστό τον Σταυρό της ανθρωπότητας στις πλάτες του.
– Β –
Οι παρουσιάσεις του Ιωάννη θα είναι ποικίλες, αυτό είναι ανθρώπινο. Είναι ανάγκη ωστόσο να καταλάβουμε το θείο σχέδιο, και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βασιστούμε στα δοσμένα εκ του Λόγου για τον Ιωάννη, σε όσα ο ίδιος ανέφερε για τον εαυτό του και σε όσα τον είδαμε να πράττει. Μας λένε λοιπόν, καταρχάς, ότι ο Δάσκαλος αφέθηκε ως τα 42 του να ζήσει όπως όλοι οι άνθρωποι:
Αφέθη ακάλυπτος εντελώς, μέχρι της στιγμής που έλαβε μία κλήση. (…) Δεν υπήρξε αναμάρτητος. Διέπραξε αμαρτίες όπως όλοι σας, διά να μην κρίνει κανέναν από σας, επειδή όμοιες παραβάσεις διαφόρων νόμων διαπράξατε όλοι σας, μηδενός εξαιρουμένου.1
Έτσι, όχι ως κάποιος που ήρθε έτοιμος, αλλά ως κάποιος που αγωνίστηκε σκληρά, έδειξε από την αρχή την πορεία του Ανερχόμενου Ανθρώπου: τη μεταστροφή, την έγερση, τον αγώνα για ένωση με τον Λόγο και την ομοίωση μ’ Αυτόν, με την εκδήλωση του Λόγου από τον άνθρωπο και τη θυσιαστική υπηρεσία του προς την ανθρωπότητα εαυτό μας. Και κατέδειξε ότι αυτή η πορεία ήταν προσιτή.
Στη συνέχεια, βρίσκουμε τη λειτουργία του Ιωάννη, ως αυτού που ενδύθηκε την πλάνη και τις ανθρώπινες ατέλειες για να τις μετουσιώσει:
(…) σε κάθε του βήμα ενδύεται τις ατέλειες του ανθρώπου για να τις μετουσιώσει και να διευκολύνει το περπάτημά του, ώστε ο άνθρωπος να μην εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα πλάνης (…).2 Δάσκαλε Ιωάννη (…) αναδεικνύω την υπόστασή σου (…) ως υπόσταση που φέρει επάνω της το ένδυμα της πλάνης του ανθρώπου, το ένδυμα της ατέλειας του ανθρώπου, και το κάνει φως.3
Γιατί έπρεπε να γίνει έτσι; Διότι το θείο σχέδιο, που όριζε ότι ο Λόγος ενανθρωπίστηκε για να θεωθούμε εμείς, δεν μπορούσε να προχωρήσει αν ο κάθε άνθρωπος δεν λάμβανε μέσα του, εν δυνάμει, την ολοκληρωμένη γνώση κι εμπειρία του Ιωάννη, ώστε να μπορούσε να μετουσιώσει την ανθρώπινη φύση:
Ο Ιωάννης της νέας εποχής θα πονέσει και θα υποφέρει για να μετουσιώσει αυτά που επιπρόσθετα ντύθηκε, για να ταυτισθεί μαζί μας σε επίπεδο πνεύματος, ψυχής και προσωπικότητας. Και αφού τα μετουσιώσει, θα προσφέρει σε μας την ενοποιημένη αρμονία του και θα ντυθεί τη διαχωρισμένη πλάνη μας, για να μας απελευθερώσει και να επιταχύνει τη χριστοποίησή μας.4
(…) εντός του υπάρχουν η γνώση και η εμπειρία ολοκληρωμένες.5
(…) οι πυρήνες ζωής της υπόστασης αυτής θα κατοικήσουν μέσα σε κάθε κομμάτι του Ανθρώπου. Είναι η αρχή της χριστοποίησης και η ολοκλήρωσή της, γιατί η ουσία του ολόκληρη θα υπάρχει μες σε κάθε άνθρωπο που θα μάχεται για την τελειοποίηση.6
Πώς, όμως, ο Ιωάννης κατόρθωσε να ολοκληρώσει μέσα του την ανθρώπινη γνώση και εμπειρία; Ας δούμε τι αναφέρει ο Λόγος:
(…) ο Δάσκαλος Ιωάννης (…) διδάχθηκε μαζί σου, μέσα στους αιώνες της διττότητας. Περπάτησε τα δικά σου βήματα και βίωσε τις καταστάσεις που κι εσύ βιώνεις. Μάλιστα, μπορώ να σου πω, ότι τις βίωσε σε όλες τις ελεύσεις του επαυξημένες, με έντονες ενεργοποιήσεις δυσαρμονιών, ακριβώς για να μπορέσει να αποκτήσει την εκπαίδευση της Ολότητας. Ο Δάσκαλος Ιωάννης, μαθητή μου, μαθήτευσε σκληρά μέσα στους αιώνες, συλλέγοντας στοιχεία και παλμούς απ’ όλα τα τμήματα του Ανθρώπου.
(…) λόγω της ιδιαιτερότητας του Έργου του έπρεπε να επανέλθει μέσα σε μορφές, για να εξακολουθήσει τη συλλογή εμπειριών από κάθε τμήμα του Ανθρώπου και να εκφραστεί ως ο Ένας Άνθρωπος, βιώνοντας σαν Ένας τον πόνο, τη θλίψη, και την οδύνη, αλλά και την πνευματική ένωση και ανάσταση.7
Αλλά ο Ένας Άνθρωπος είναι Ένας Εαυτός με τον Λόγο, αυτό τουλάχιστον βεβαίωνε ο Χριστός όταν αποκαλούσε τον Εαυτό του Υιό του Ανθρώπου, αλλά και Υιό του Θεού.
Τον Έναν Εαυτό φανέρωνε και ο Ιωάννης, με τη διαφορά ότι αυτός ενδύθηκε και το πτωτικό μέρος του Αδάμ, την πλάνη και την ατέλεια, κάτι που δεν είχε κάνει ο ενανθρωπισθείς Λόγος. Λέει ο Δάσκαλος:
(…) κι όταν λέω «εγώ», εννοώ ο Λόγος. Διότι δεν έχω άλλο Εαυτό και δεν έχω άλλο τρόπο να ενώνομαι μαζί σου, αγαπημένε άνθρωπε, ει μη μόνον ενωμένος με τον Έναν Λόγο Χριστό.8
Σε καλώ, Πατέρα, αιώνες μέχρι σήμερα σε καλούσα, Πατέρα. Η νέα σου διδασκαλία, που προέρχεται από σένα ακριβώς, με δίδαξε τον Έναν Εαυτό, μέσα στον οποίο συμμετέχω.9
Είμαι εσύ, αδελφέ και αδελφή, είμαι η υπόστασή σου ως εκπρόσωπος του Όλου, είμαι και οι ατέλειες και οι δεσμεύσεις σου και οι επιθυμίες σου και οι επιδιώξεις σου. Είμαι τα όνειρά σου, οι ελπίδες σου, η αγάπη σου ή η κακότητά σου.10
Βήμα-βήμα, διακρίνουμε το θείο σχέδιο για τη νέα κοσμική περίοδο να αποκαλύπτεται ως η συνέχεια του λυτρωτικού Έργου του Λόγου, με λειτουργικό παράγοντα της λύτρωσης τώρα τον Έναν Άνθρωπο, στην ταυτότητά του βέβαια με τον Λόγο.
Αυτός, εκφραζόμενος στη Γη από τον Ιωάννη, έφερε τον Λόγο στη δεύτερή του ενσάρκωση. Να πώς το λέει ο Λόγος μέσα από τον Δάσκαλο:
Σήμερα, μετά από είκοσι περίπου αιώνες, σας αναγγέλλω ότι ευρίσκομαι πάλιν εις το γήινο πεδίο, στη Γη, την οποία επότισα διά του αίματός μου. Ευρίσκομαι σε νέα εμφάνιση. Δεν εγεννήθην σε σάρκα ως εγεννήθην το πρώτον, αλλ’ ευρίσκομαι ζων και ενεργών εντός σκηνώματος ανθρώπου, το οποίον είχε προετοιμασθεί κατάλληλα προ της δημιουργίας του ως σκήνωμα, διά να με δεχθεί εντός του και να δύναμαι να εκδηλώνομαι εξ αυτού ανέτως, χωρίς να περιορίζομαι και χωρίς να καθηλώνομαι. Είναι το σκήνωμα διά του οποίου ακούετε την φωνήν μου εις την ύλην διά των υλικών σας οργάνων.11
Το ότι ο Ένας Άνθρωπος, κατά την ομοίωσή του με τον Λόγο, ορίστηκε ως ο υπεύθυνος για τη λύτρωση της ανθρωπότητας, είναι φανερό σ’ αυτά που λέει εδώ ο Λόγος απευθυνόμενος στον Ιωάννη:
Ολόκληρο τον Άνθρωπο θα ανυψώσεις, εκδηλώνοντας το ίδιο άπειρο δυναμικό που εγώ εκδήλωσα. Ολόκληρο τον Άνθρωπο θα μετουσιώσεις, εκδηλώνοντας την ίδια ανεξάντλητη πύρινη ουσία-αγάπη που εγώ εκδήλωσα.12
Πώς θα τελεστεί αυτό; Όχι μόνο με την ένδυση και μετουσίωση της πλάνης και των ανθρώπινων ατελειών από τον Ιωάννη, και την παροχή εντός μας της ολοκληρωμένης γνώσης και εμπειρίας του. Αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα είναι η αποκατάσταση των πάντων – έως και την τελική αποκατάσταση της ένωσής της με τον Θεό και την οικοδόμηση της παγκόσμιας κοινότητας της αδελφοσύνης, λέμε εμείς. Αυτός, όμως, δεν ήταν ο προορισμός του Ηλία;13 Πράγματι, ο ίδιος ο Ιωάννης βεβαίωσε την έλευσή του ως Ηλίας:
Εμένα απέστειλε ο Πατήρ προς τον άνθρωπο, Ηλία τον Θεσβίτην, τον αποκαλούμενο Ιωάννη, για να φανερώσω τον Υιό, και περί της αληθείας της Μητρός να ενημερώσω τον άνθρωπο.14
Βρίσκουμε ακόμα ότι -για να κατανοήσουμε την ανάληψη της ολοκληρωτικής ευθύνης του Ιωάννη για την ανθρωπότητα- ο Λόγος αποκάλυψε, ρίχνοντας φως στο μυστήριο του ανθρώπου που πήρε τον Σταυρό του Χριστού στις πλάτες του, ποιος ήταν ο Δάσκαλος κατά την Πρώτη Παρουσία του Λόγου:
Την εποχή που ως Λόγος Ιησούς περπατούσα πάνω στη Γη, υπήρξε με τη μορφή του Σίμωνα του Κυρηναίου. Σήκωσε τον Σταυρό μου, συμμετείχε στη μεταφορά του με απόλυτη επίγνωση της ευθύνης που αναλάμβανε, δηλαδή του Έργου που τώρα παρουσιάζει, της θυσίας που τώρα εκδηλώνει, να σηκώσει τον Άνθρωπο και τη δυσαρμονία του και να τον οδηγήσει στο στάδιο της ένωσης με τον Λόγο και τον Πατέρα.
Εκείνη την ώρα, συμβολικά θα σου το πω, παραλάμβανε από μένα τη σκυτάλη για τη συνέχιση του Έργου μου στο στάδιο όπου ο Άνθρωπος θεώνεται, όπου ο Άνθρωπος ενώνεται με το Τρισυπόστατο και το φανερώνει. Ήταν και τότε ήδη χριστοποιημένος, δηλαδή, υπήρχα εντός του.15
Στην εποχή κατά την οποία η ανθρώπινη συνείδηση θα ωρίμαζε εμβαπτιζόμενη στη διάχυση του Αγίου Πνεύματος, η Δευτέρα Παρουσία του Λόγου είχε ξεκινήσει όχι για τους ελάχιστους μόνον που έφθαναν στην αγιότητα, αλλά για όλους. Και είχε ξεκινήσει στο εσωτερικό του ανθρώπου, αφού, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, η ανθρωπότητα έπρεπε να βαδίσει προς τη θέωσή της. Ο Σίμων ο Κυρηναίος είχε λοιπόν επιστρέψει ως ένα με τον Ηλία,16 με πολύ μεγαλύτερες ευθύνες στην εποχή της Δευτέρας Παρουσίας του Λόγου εντός του ανθρώπου, για να κάνει την έναρξή της και να ενσαρκώσει το υπόδειγμα της νέας ανάπτυξης του ανθρώπου.
Με πολύ μεγαλύτερες ευθύνες θα επέστρεφε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, βαπτίζοντας όχι με νερό, πλέον, αλλά με πυρ και Πνεύμα Άγιο:
Πρέπει λοιπόν να υψώσεις το ανάστημά σου, να αντισταθείς στους πειρασμούς των υλικών ιδεών, να αποδεχθείς το βάπτισμα Ιωάννη, που στη Δευτέρα Παρουσία σε βαπτίζει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί (…).17
Η ιδιορρυθμία έγκειτο στο ότι ο Βαπτιστής δεν επέστρεψε σε δικό του σκήνωμα, αλλά ενώθηκε με το ον Ηλίας-Κυρηναίος, κάτι που έγινε αρμονικά, αφού και ο Βαπτιστής έφερε το πνεύμα του Ηλία (εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, Λκ.1:17). Έτσι συγκροτήθηκε το ον του Διδασκάλου Ιωάννη, κατά κάποιο τρόπο, ως πνεύμα, ψυχή, και προσωπικότητα-σώμα: ήτοι, Ηλίας-Ιωάννης-Κυρηναίος. Όμως ο Βαπτιστής, εν πνεύματι Ηλιού, στεκόταν στην κορυφή της ανθρωπότητας και ο Κυρηναίος ήταν ήδη χριστοποιημένος, επομένως, λόγω αυτής της εξέλιξης, ήταν αφομοιωμένοι με το πνεύμα τους, τον Ηλία. Αν και μπορούσαν να εκδηλώνονται ξεχωριστά ή ενωμένοι, αυτοί οι τρεις ήταν ένας. Το ον αυτό αποτέλεσε τον φορέα για τον Ενωμένο Εαυτό, του Λόγου με τον Έναν Άνθρωπο.
– Γ –
Εντοπίζουμε τώρα μια ακόμη λειτουργία του Ιωάννη. Οι αποκαλύψεις που ήρθαν απ’ αυτόν, οι ταξινομήσεις, οι διευκρινήσεις, οι εμβαθύνσεις στους λόγους και το Έργο του Χριστού και η παρουσίαση της σύνδεσής τους με το Έργο της νέας κοσμικής περιόδου, όλα όσα βρίσκουμε στην πληθώρα των πνευματικών του ομιλιών, διδασκαλιών και εκδηλώσεων, μας τον παρουσιάζουν ως εκείνον που οδηγούσε εις πάσαν την αλήθεια. Αυτή όμως είναι μια λειτουργία του Παρακλήτου, ο οποίος αποκαλείται από τον Χριστό και Πνεύμα της Αληθείας.
Για παράδειγμα, ο Δάσκαλος απεκάλυψε ότι ο Λόγος είναι Υιός Μητέρα και όχι μόνον Υιός· ότι η Μητέρα λειτουργεί σε ταύτιση με τον Υιό· ότι λόγω της ανετοιμότητας της ανθρώπινης συνείδησης ο Λόγος δεν εκδηλώθηκε ως Μητέρα παρ’ ότι κατοικούσε στη Θεοτόκο, και ότι φανερώνεται αυτή την περίοδο από την Αναστασία.
Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η ανθρώπινη συνείδηση έχει την τάση να σκέφτεται ξεχωριστά Λόγο Υιό και Λόγο Μητέρα, ενώ Υιός και Μητέρα λειτουργούν ταυτισμένοι. Αυτή η δυσκολία αναφέρεται στο απόσπασμα που ακολουθεί, όπου ο Λόγος δηλώνει πως ο Ιωάννης ήταν ο πρώτος που υψώθηκε στην επίγνωση του Ουδέτερου Λόγου:
(…) η βεβαιότητα που εκφράζεις πως χωράς όσα ο Ιωάννης σού παρουσίασε και ότι με αποδέχεσαι ως Λόγο Μητέρα σε απόλυτη ταύτιση με τον Υιό είναι ακόμα επιφανειακή (…).
(…) Ο Ιωάννης όφειλε να μιλήσει και να παρουσιάσει τη νομοτέλεια, την οποία γνώριζε και λειτουργούσε ο ίδιος, ως ο πρώτος άνθρωπος που υψώθηκε στα στάδια της επίγνωσης του Ουδετέρου Λόγου και της ενότητας με αυτόν».18
Για να ξαναγυρίσουμε στον Άνθρωπο Παράκλητο, σκεφτόμαστε ότι, όπως ο Λόγος Χριστός ήταν ο πρώτος Παράκλητος,19 έτσι ο Ένας Άνθρωπος, ως Ένας Εαυτός με τον Λόγο, ήταν φυσικό να είναι κι αυτός Παράκλητος, διακριτός και άλλος από το Άγιο Πνεύμα, που κι αυτό αποκαλείται Παράκλητος και Πνεύμα της Αληθείας. Όντως, μιλώντας ο Δάσκαλος για τον εαυτό του, τον περιγράφει ως:
Εκείνον που ο Ιησούς ο Χριστός –εκφράζοντας το θέλημα του Πατρός και πραγματώνοντας την υπόσχεσή του–, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για την ανθρώπινη συνείδηση, απέστειλε στη Γη ως τον άλλο Παράκλητο, τον πρώτο εξ ανθρώπων, τον Ιωάννη-Ηλία (…).20
Εγώ ο Ιωάννης, ο Άνθρωπος του Θεού, περπάτησα την οδό την οποία ο Ιησούς ο Χριστός διάνοιξε διά της σταυρικής του θυσίας. Εδόξασα αυτόν, και δι’ αυτού ενεπλήσθην, και το θέλημα αυτού και του Πατρός ετέλεσα επί Γης.
Είμαι ο Διδάσκαλος της νέας κοσμικής περιόδου στην οποία εισήλθε η ανθρωπότης και η Γη. Και Διδάσκαλος μόνον ένας υπάρχει, ο Λόγος Χριστός! Δεν έχω έτερον Εαυτόν πλην αυτού, τον οποίον ενεδύθην εκ της Γης ανερχόμενος, ως άνθρωπος φέρων εντός του Χριστό εν εκδηλώσει, ο καταδεικνύων εις ολόκληρη την ανθρωπότητα τη δυνατότητα της χριστοποιήσεως και θεώσεως. Μίλησα περί της αληθείας και όσα άκουσα φανέρωσα, όπως ο Ιησούς ο Χριστός προανήγγειλε:
Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν· ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν.
Θα μιλώ δε στους αιώνες, ωσότου και το τελευταίο τμήμα του Ανθρώπου, Ιωάννης καταστεί.21
–Δ–
Σίγουρα, όπως και με τον Χριστό, δεν είναι κατά κανέναν τρόπο εφικτό να συνειδητοποιήσουμε όλες τις όψεις του Διδασκάλου Ιωάννη ούτε των γήινων και υπερκόσμιων λειτουργιών του. Με τα βασικά που μας δόθηκαν, εντούτοις, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε μια εικόνα:
Έχοντας συλλέξει βιωματικά στους αιώνες τα στοιχεία, τους παλμούς και την εμπειρία της Ολότητας του Ανθρώπου και ταυτισθεί μαζί του, ο Ιωάννης, ως ο Ένας Άνθρωπος, και επομένως ένα με τον Λόγο, έγινε η δεύτερη ενσάρκωση του Λόγου και έκανε την έναρξη της εκδήλωσής του από τον άνθρωπο.
Ταυτόχρονα, έχοντας ενδυθεί και μετουσιώσει θυσιαστικά την πλάνη και τις ατέλειες του ανθρώπου, πρόσφερε τον εαυτό του, τη γνώση και την εμπειρία του διαχεόμενος σε όλους μας, ανοίγοντας έτσι για όλους τον δρόμο προς την ομοίωση με τον Λόγο, δηλαδή τη θέωση.
Εκπροσωπώντας την ανθρωπότητα και, άρα, τις ευθύνες της για την κατάστασή της και την κατάσταση του κόσμου, πήρε τον Σταυρό της στις πλάτες του ως ο Σίμων ο Κυρηναίος, τη βάπτισε με Άγιο Πνεύμα και πυρ ως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, την οδήγησε ως ο Άνθρωπος Παράκλητος εις πάσαν την αλήθεια, και ξεκίνησε ως ο Ηλίας την αποκατάσταση των πάντων. Προώθησε έτσι δραστικά το θείο σχέδιο προς τον ύστατο στόχο: να είναι ο Θεός τα πάντα στα πάντα.22
- Πολυγραφημένα, Γ΄ Ομιλιών, 1049-1050 (23.11.1982). Ο Λόγος εκδηλώνεται από τον Δάσκαλο
- Αναστασία Παππά, Προσκλητήριο Θέωσης, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 222.
- Διονύσης Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 122.
- Διονύσης Δώριζας, Κλειδιά, Κονιδάρης, Αθήνα, 1990, σ. 209.
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 223-224.
- Διονύσης Δώριζας, Κλειδιά, Κονιδάρης, Αθήνα, 1990, σ. 212. Δεν υπάρχει, λοιπόν, εξέλιξη και χριστοποίηση χωρίς αγώνα για τελειοποίηση. Η προσφορά του Ιωάννη δεν αρκεί από μόνη της.
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 225.
- Αναστασία Παππά, Μια Πνευματική Τριλογία, Μέρος Β΄, Η Μαθητεία, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2009, σ. 70.
- Διονύσης Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 81.
- Διονύσης Δώριζας, Κίνηση Ιδεών, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 85.
- Διονύσης Δώριζας, Πύρινοι Λόγοι, Κονιδάρης, Αθήνα, 1984, σ. 206-207.
- Διονύσης Δώριζας, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 313-314.
- «Πρώτα θα έρθει ο Ηλίας και θα τα αποκαταστήσει όλα» (Μτθ.17:11).
- Αναστασία Παππά, Μια Πνευματική Τριλογία, Μέρος Β΄, Η Μαθητεία, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2009, σ. 41-42.
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 225.
- Ο Δάσκαλος, αναφερόμενος στον εαυτό του, λέει ότι ο Ηλίας θα έλθει, διά κάποιου που θα φέρει το πνεύμα και τη δύναμή του: Προ της Δευτέρας Παρουσίας πάλι ο Ηλίας θα έρθει, με τη διαφορά ότι δεν θα έρθει ως Ηλίας, θα υπάρξει κάποιος εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, όπως στην περίπτωση του Ιωάννη. Μπορεί να τον λεν Διονύση ή αλλιώς, και όχι Ηλία (Μαθητεία στη 2α Παρουσία, Διεθνές Κέντρο Εσωτερικού Χριστιανισμού, Αθήνα, 1993, σ. 45).
- Διονύσης Δώριζας, Κίνηση Ιδεών, ΔΙΚΕΧ, Αθήνα, 1992, σ. 44.
- Αναστασία Παππά, Στη Φωταύγεια του Ανθρώπου, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2001, σ. 254.
- Παράκλητον έχομεν προς τον πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον (Α΄ Επιστολή Ιωάννη, 2:1).
- Αναστασία Παππά, Στη Φωταύγεια του Ανθρώπου, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2001, σ. 460.
- Στο ίδιο, σ. 42-43. Το ευαγγελικό εδάφιο είναι το Ιω.16:12-14.
- ίνα ή ο Θεός τα πάντα εν πάσιν (Α΄Κορ.15:28).