Συναντάει κανείς στο Διαδίκτυο διάφορους που ισχυρίζονται ότι είναι ο Αβατάρ της Σύνθεσης, ένας όρος που βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα βιβλία του Θιβετανού. Θα ερευνήσουμε λοιπόν εδώ ποιος είναι αυτός ο Αβατάρ, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Θιβετανού, ο οποίος, στη δεκαετία του 1940, αναφέρθηκε σ’ αυτή την Ύπαρξη –με Υ κεφαλαίο– αρκετές φορές και σε διαφορετικά βιβλία, ως κάποιον που αναμένεται:
Κάλεσα αυτή την Ύπαρξη με αυτό το όνομα [σ.σ.: Αβατάρ της Σύνθεσης], επειδή εκφράζει την ποιότητα και τον σκοπό της δύναμης που φέρνει και χειρίζεται.1
Το εποικοδομητικό έργο του Αβατάρ της Συνθέσεως θα είναι φανερό για σας από το όνομα με το οποίο είναι γνωστός· έρχεται στη Γη για να προαγάγει την εκδήλωση της ενότητας, του ενισμού και των αμοιβαίων σχέσεων (…).2
Πάλι στην Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας είχε πει, ότι ένας από τους στόχους της Ιεραρχίας είναι:
Να προετοιμάσει το νου των ανθρώπων, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι για την επιρροή του Αβατάρ για τον οποίο μιλούν οι Γραφές. Ονομάζεται ο Αβατάρ της Σύνθεσης (…).3
Χρειάζεται, λοιπόν, να ερευνήσουμε ποιος είναι ο αναμενόμενος «Αβατάρ για τον οποίο μιλούν οι Γραφές», το όνομα του οποίου είναι γνωστό. Ποιοι είναι οι αναμενόμενοι στις Γραφές, Παλαιά και Καινή Διαθήκη; Ιδού το ερώτημα. Ας δούμε:
α) Ο προφήτης στον οποίο αναφέρθηκε ο Μωυσής: προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμὲ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε (Δευτερονόμιο, 18:15). Ο Χριστός είπε ότι αυτό αφορούσε τον ίδιο.
β) Αυτός που αναφέρει ο Ησαΐας: φωνή βοώντος εν τη ερήμω· ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου· ευθείας ποιείτε τας τρίβους του Θεού ημών (30:3). Ο Βαπτιστής είπε ότι αυτό αφορούσε τον ίδιο.
γ) Ο πρώτος αναγγελλόμενος από τον Μαλαχία (3:1): Ιδού εγώ εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου. Ο Χριστός δήλωσε ότι αυτό αφορούσε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
δ) Ο δεύτερος αναγγελλόμενος από τον Μαλαχία: Και ιδού εγώ αποστελλώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πριν ή ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην.
Ο τελευταίος είναι ο μόνος αναμενόμενος στον χριστιανικό κόσμο, άρα, ο Αβατάρ της Σύνθεσης είναι ο Ηλίας. Είναι λοιπόν φυσιολογικό ο Θιβετανός να αναφέρεται στην προαγωγή της ενότητας και των αμοιβαίων σχέσεων ως μέρος του προορισμού του Αβατάρ της Σύνθεσης, αφού, σύμφωνα με τον Μαλαχία, αυτά περιλαμβάνονται επίσης στον προορισμό του Ηλία, “ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού.”
Στην Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας πάλι (σ. 364 [308]), ο Θιβετανός γράφει τον Μάιο του 1941 τα εξής:
Η Ιεραρχία έχει αναλάβει κάθε πιθανό βήμα που θα επιτρέψει στον Αβατάρ, τον Ερχόμενο, να εμφανισθεί (…). Μπορείτε να σκεφτείτε ότι το σώμα του της εκδήλωσης είναι ήδη πάνω στη Γη, αναμένοντας να επισκιαστεί, να εμπνευστεί και να χρησιμοποιηθεί την κατάλληλη στιγμή (…).
Το σκήνωμα λοιπόν διά του οποίου θα εκφραζόταν ο Ηλίας βρισκόταν ήδη στη Γη, λέει ο Θιβετανός το 1941. Στη συνέχεια, στο ίδιο βιβλίο, βρίσκουμε μια επιστολή του τον Μάρτιο του 19454, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής:
Αυτές οι Δυνάμεις της Αποκατάστασης αφορούν το ανθρώπινο όραμα, την ανθρώπινη ακεραιότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς βρίσκονται πίσω από ολόκληρο το πρόβλημα της αδελφότητας του ανθρώπου.5
Στη συνέχεια διαβάζουμε:
(…) Αυτές οι νέες και ζωντανές δυνάμεις της αποκατάστασης βρίσκονται κάτω από την κατεύθυνση και τον έλεγχο του Ενός τον οποίο θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε (συμβολικά μιλώντας, αν και πραγματικά) το Πνεύμα της Ανάστασης. Είναι αυτή η ζωντανή πνευματική Οντότητα η οποία εργάζεται προσωρινά κάτω από την κατεύθυνση του Χριστού, η οποία θα αποκαταστήσει τη ζωντάνια στους πνευματικούς στόχους των ανθρώπων και τη ζωή στον σχεδιασμό τους. Είναι αυτή η οποία θα δημιουργήσει εκ νέου τη ζωτικότητα που είναι αναγκαία για να εκπληρωθούν οι τάσεις της νέας εποχής και η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα έξω από τη σκοτεινή σπηλιά του θανάτου, της απομόνωσης και του εγωισμού, μέσα στο φως της καινούριας ημέρας.
(…) Αυτός (αν επιτρέπεται να προσωποποιούμε το απρόσωπο) είναι στην πραγματικότητα ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης», ο οποίος μπορεί να εγερθεί «με τη θεραπεία στα φτερά του». Είναι αυτός ο οποίος μπορεί να μεταδώσει τη ζωοδότρα ενέργεια που αντιμάχεται τον θάνατο, αυτό το όραμα που δίνει κίνητρο για τη ζωή, και αυτή την ελπίδα που μπορεί να αποκαταστήσει όλα τα έθνη.
Παρατηρούμε ότι στην τελευταία παράγραφο έχουμε αυτούσια την προφητεία του Μαλαχία: Και θα ανατείλει σ’ εσάς που σέβεστε το όνομά μου ήλιος δικαιοσύνης, που θα φέρει τη θεραπεία στις φτερούγες του. Αυτό βρίσκεται στο 4:2 στο βιβλίο του Μαλαχία και, αμέσως μετά, στο 4:4-5, το βιβλίο κλείνει με την αγγελία για την έλευση του Ηλία και την αποκατάσταση των πάντων: Και ιδού εγώ αποστελλώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην κ.λπ.
Παρατηρούμε ακόμα στη μεσαία παράγραφο, ότι η οντότητα που ελέγχει τις Δυνάμεις της Αποκατάστασης και που αποκαλείται από τον Θιβετανό το Πνεύμα της Ανάστασης (η αποκατάσταση των πάντων και η ανάσταση είναι, λοιπόν, συνυφασμένες σε μια κοινή διαδικασία), εργάζεται «κάτω από την κατεύθυνση του Χριστού».
Αίφνης όμως, πάλι στο τέλος της τελευταίας παραγράφου, ο Θιβετανός δηλώνει ότι η Ύπαρξη την οποία έχει ονομάσει διαδοχικά Αβατάρ της Σύνθεσης, τον Έναν που ελέγχει τις Δυνάμεις της Αποκατάστασης, Πνεύμα της Ανάστασης και Ήλιο της Δικαιοσύνης, θα μεταδώσει την ελπίδα που μπορεί να αποκαταστήσει όλα τα έθνη. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι αυτός για τον οποίο λέχθηκε ότι στο όνομά του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους (και τω ονόματι αυτώ έθνη ελπιούσι Μτθ.12:21) είναι ο Χριστός. Δεν έχουμε λοιπόν εδώ έναν σαφή υπαινιγμό για την εκδήλωση του Χριστού ενωμένου ως ένα με τον Ηλία, κατά τη δεύτερη παρουσία του;
Σ’ ένα άλλο βιβλίο του, βρίσκουμε τον Θιβετανό να βεβαιώνει ότι «ολόκληρος ο κόσμος θα πλημμυρίσει από την ακτινοβολία του Ηλίου της Δικαιοσύνης».6 Σε σχέση μ’ αυτό, να τι αναφέρουν οι δικές μας διδασκαλίες στην Κίνηση Ιδεών:
Ο ανατέλλων ήλιος της Δικαιοσύνης απλώνει τα φτερά του προς την ελευθερία του Εαυτού του και τον δικαιώνει μέσα στην απειρότητα των φωτεινών ακτίνων του. Πηγή ζωής στα σύμπαντα της Υπόστασης, ο Ιωάννης, ανασύρει με το θείο «είναι» του τον βυθισμένο στην πλάνη Εαυτό του Άνθρωπο (…) (σ. 325).
Αληθώς σας λέγω, αδελφοί αγαπημένοι, ότι ανατέλλει ο νέος ήλιος, ο νέος πνευματικός ήλιος, που θέλει επιφωτίσει τους πάντας ίνα κατανοήσουν την καταγωγή τους και τον προορισμό τους, για να επανέλθουν ενεργητικοί θεοί, εν επιγνώσει θεοί, στην πηγή της εκπόρευσής τους (σ. 99).
Ένας και μόνον φαεινός, υπέρλαμπρος και ανέσπερος πνευματικός ήλιος ενεργεί και δρα στην Ολότητα του Θεού. Αυτός είναι ο αεί υπάρχων, ο κρατών τας κλείδας του θανάτου και του Άδου, ο αγνοών κάθε ιδέα πτώσης, ο πάλλαμπρος και παμμέγιστος πνευματικός Άνθρωπος, ο ανατέλλων Ηλίας της νέας εποχής. Ο των πάντων υπέρτατος Κριτής. Ο ταυτιζόμενος με τον έναν Λόγο και Διδάσκαλο (…) Δάσκαλος Ιωάννης, ο Δάσκαλος της νέας κοσμικής περιόδου (σ. 114-115).
Θα κλείσουμε με την ελπιδοφόρα εικόνα, ότι η ανθρωπότητα θα οικοδομήσει τον καινούριο πολιτισμό (που, όπως δηλώνει ο Μορύα, θα απογειώσει την Τέχνη ως τροφή του πνεύματος) τροφοδοτούμενη αφανώς απ’ τις Δυνάμεις της Αποκατάστασης και τη δράση τους, για τις οποίες ο Θιβετανός λέει:
Αυτές οι δυνάμεις θα επιφέρουν την ανάδυση ενός νέου πολιτισμού – ο οποίος θα είναι οριστικά το δημιουργικό έργο του ανθρώπου.7
Ελάχιστα γνωρίζοντας για το πώς και το γιατί, η ανθρωπότης θα παίξει τον ρόλο της στο έργο της οικοδομήσεως.8
- Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας (1957) Κέδρος, Αθήνα, 1996, σ. 358 [303].
- Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, (1960) Β΄, Αθήνα, 1973, σ. 861 [734].
- Σελίδα 755 [648].
- Εξωτερίκευση Ιεραρχίας, σ. 536-539 [456-458].
-
Αυτό αποτελεί ευθεία παραπομπή στον Ηλία, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αποκατάσταση των πάντων, βασική των οποίων είναι η αποκατάσταση καρδίας ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού (Μαλαχίας, 4:5).
- Το Πεπρωμένο των Εθνών (1949) Αθήνα, 1969, σ. 62 [61].
- Εξωτερίκευση Ιεραρχίας, σ. 566 [482].
- Εσωτερική Ψυχολογία Α΄ (1935), Κέδρος, Αθήνα, 2008, σ. 309 [267].