Ο Αβατάρ της Σύνθεσης και ο φορέας του
Λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για τον Αβατάρ της Σύνθεσης, ότι απ’ όσα παραθέτει ο Θιβετανός γι’ αυτόν προκύπτει πως μιλάει για τον Ηλία. Μην μπορώντας να κατεβεί πιο κάτω από το ανώτερο νοητικό, ο Αβατάρ θα εκδηλωνόταν, λέει ο Θιβετανός, μέσα από έναν μικρότερο Αβατάρ. Για τον τελευταίο διευκρινίζει στην Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 303:
«Αυτός ο Αβατάρ μπορεί να κατέλθει πάνω στο φυσικό πεδίο σε εξωτερική έκφραση και, έτσι, μπορεί να υποβιβάσει και να μεταδώσει τη διέγερση και την ποιότητα της δύναμης του μεγαλύτερου Αβατάρ, ο οποίος δεν μπορεί να έρθει πλησιέστερα από το νοητικό πεδίο».
Αυτό παραπέμπει στην προηγούμενη έλευση του Ηλία, όταν αυτός ήλθε μέσα από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως ένα μαζί του. Έτσι, βάσει της λογικής «όπου ο Ιωάννης εκεί και ο Ηλίας», προτείνουμε εδώ μια έρευνα για τις αναγγελίες περί της επιστροφής του Βαπτιστή.
Κάτι τέτοιο θα είχε βέβαια την ιδιαίτερη σημασία του όχι από μόνο του –σκοπός μας δεν είναι να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας–, αλλά σε σχέση με την προώθηση στην Υδροχοϊκή εποχή του θείου σχεδίου, στο κέντρο του οποίου ο Θιβετανός τοποθετεί ταυτόχρονα την επιστροφή του Χριστού και την έλευση του Αβατάρ της Σύνθεσης. Πράγμα που είχε κάνει βέβαια πρώτος ο ίδιος ο Χριστός όταν, μιλώντας για τη συνέχιση του θείου σχεδίου, ανήγγειλε την έλευση του Ηλία πριν τη δική του: Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα – Πρώτα θα έρθει ο Ηλίας και θα τα αποκαταστήσει όλα (Μτθ.17:11).
Όμως, σε τι σκοπεύει το θείο σχέδιο; Να τι λέει ο Θιβετανός το 1935:
«Δεν είναι εύκολο να εκφράσουμε τη φύση της αποκάλυψης που έρχεται. (…) Το μυστήριο των αιώνων βρίσκεται στα πρόθυρα της αποκαλύψεως (…)» [Εσωτερική Ψυχολογία, Α΄, 95-96]. Και πιο κάτω [283]: «Η κρυμμένη θειότης θα αποκαλυφθεί». Και στις Ακτίνες και οι Μυήσεις Α΄, 301, διαβάζουμε: «Είμαστε όλοι τέκνα του Θεού· είμαστε όλοι εξίσου θείοι· είμαστε όλοι πάνω στον δρόμο μας για την αποκάλυψη της θεότητας (…)».
Ο σκοπός του θείου σχεδίου στην εποχή μας είναι λοιπόν η αποκάλυψη της κρυμμένης θεότητας του ανθρώπου. Αλλά κάθε μεγάλη αποκάλυψη γίνεται από κάποιον που την ενσαρκώνει, και η εκδήλωση της θεότητας του ανθρώπου θα ήταν λογικό αρχικά να γίνει από εκείνον που ο Χριστός έδειξε ως τον ανώτερο όλων όσων είχαν γεννηθεί από γήινη μητέρα (Μτθ.11:11). Τον Ιωάννη. Ουσιαστικά, τον Ηλία-Ιωάννη. Αυτός ήταν ο αρμόδιος να ανοίξει την κοσμική περίοδο εκδήλωσης της θεότητας του ανθρώπου και, επομένως, αυτό ήταν το όνομα που θα ακουγόταν στον κόσμο των ανθρώπων.
Έτσι φαίνεται να εξηγείται το γιατί, ενώ για 19 αιώνες περιμέναμε τον Ηλία, εντούτοις, οι ανακοινώσεις που έγιναν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα αφορούσαν την επιστροφή του Ιωάννη… Όσο για τον Θιβετανό, δηλώνοντας ότι ο Αβατάρ της Σύνθεσης θα ερχόταν με φορέα του έναν μικρότερο Αβατάρ, μας διευκόλυνε να πιθανολογήσουμε ότι το όνομα που θα ακουγόταν πρωτίστως δεν θα ήταν του Ηλία, αλλά του φορέα του. Θα εμφανιζόταν εν κατακλείδι –αν όλα αυτά έχουν κάποια δόση λογικής κι αλήθειας–, πάλι ο Ιωάννης. Και πάλι θα ίσχυε γι’ αυτόν το: και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι. ο έχων τα άκούειν ακουέτω (Μτθ.11:14-15).
Οι προρρήσεις περί της επανέλευσης του Βαπτιστή Ιωάννη
Ο μεγαλύτερος ίσως από τους ευρωπαίους ενορατικούς, ο Ρούντολφ Στάινερ, στο βιβλίο του Ο Θρύλος του Ναού, όπου μιλάει για τον αναμενόμενο Ιωάννη, γράφει αναφερόμενος στα μυστήρια των Ναϊτών [The Temple Legend, Rudolf Steiner Press, London, 1985, σ. 155. Πρόκειται για 20 διαλέξεις που έγιναν στο Βερολίνο από τις 7 Οκτωβρίου 1904 έως τις 5 Ιουνίου 1905 ]:
«Έτσι συνεχίστηκε η Μεγάλη Λειτουργία, από την οποία οι αμύητοι αποκλείονταν. Εγένετο σαφές σε αυτούς που παρέμεναν ότι ο χριστιανισμός, που ξεκίνησε σαν σπόρος, θα παρήγαγε στο μέλλον κάτι διαφορετικό ως καρπό, και ότι υπό το όνομα του Φέροντος το Ύδωρ υποδηλούτο ο Ιωάννης, ο οποίος διασκορπίζει τον χριστιανισμό ως τον σπόρο, ως με έναν κόκκο σινάπεως. Ο Υδροχόος, ή ο Φέρων το Ύδωρ, σημαίνει το ίδιο πρόσωπο όπως ο Ιωάννης, που βάπτιζε με νερό για να προετοιμάσει την ανθρωπότητα να λάβει το χριστιανικό βάπτισμα του Πυρός.
Ο ερχομός ενός «Ιωάννου-Υδροχόου», που πρώτα θα επιβεβαίωνε τον παλαιό Ιωάννη και θα ανήγγελλε έναν Χριστό, ο οποίος θα ανανέωνε τον Ναό όταν θα ερχόταν η μεγάλη στιγμή στον χρόνο που ο Χριστός θα ξαναμιλούσε στην ανθρωπότητα – αυτό διδασκόταν στα άδυτα των μυστηρίων των Ναϊτών, ούτως ώστε το γεγονός να γίνει κατανοητό.
~*~
Ας δούμε τώρα την ανακοίνωση του Αρχάγγελου Χαλαλιήλ για την επιστροφή του Ιωάννη, που δόθηκε διά του Έντγκαρ Κέυση (1877-1945). Ο Κέυση είχε την ικανότητα να αφήνει το σώμα του και να αντλεί πληροφορίες από τα ονομαζόμενα ακασικά αρχεία, απ’ αυτό που αποκαλούσε «χριστική πηγή», αλλά και από υψηλές πνευματικές οντότητες.
Η υπαγόρευση που θα εξετάσουμε έχει ημερομηνία 19.1.1934 κι αριθμό 3976-15, και κεντρική αναφορά της είναι το πρόσωπο του Ιωάννη «που είναι αγαπητός στη Γη», ο οποίος αποκαλείται και John Peniel. Υπάρχουν στην υπαγόρευση αυτή και κάποια άλλα εμβόλιμα θέματα, όπως οι επερχόμενες γεωλογικές αναστατώσεις, ο προορισμός της Αμερικής, η κατάσταση στη Γερμανία κ.λπ. Εμείς θα ασχοληθούμε εδώ μόνο με δύο από τα αποσπάσματα που σχετίζονται με τον Ιωάννη:
5. Καταρχάς: σύντομα θα έλθει στον κόσμο ένα σώμα, κάποιος από τους δικούς μας εδώ, ο οποίος για πολλούς έχει υπάρξει εκπρόσωπος μιας σέκτας, μιας σκέψης, μιας φιλοσοφίας, μιας ομάδας, αλλά ο οποίος είναι αγαπητός από όλους τους ανθρώπους σε όλα τα μέρη όπου η καθολικότητα του Θεού στη Γη έχει διακηρυχθεί, σε όλα τα μέρη όπου η ενότητα του Πατέρα ως Θεού είναι γνωστή και έχει συνειδητά μεγαλυνθεί στις πράξεις ανθρώπων που διακηρύττουν την αποδεκτή μέρα του Κυρίου. Εξ ου αυτός, ο Ιωάννης, ο αγαπητός στη Γη – το όνομά του θα είναι «Ιωάννης και ο τόπος όπου ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο» [σ.σ.: εννοεί με τον Θεό].
10. (…) Ποιος θα διακηρύξει το αποδεκτό έτος του Κυρίου σε αυτόν που έχει γεννηθεί στη γη της Αμερικής; Αυτοί από εκείνον τον τόπο όπου έχει υπάρξει η αναγέννηση όχι μόνο του σώματος αλλά και του νοός και του πνεύματος των ανθρώπων, ΑΥΤΟΙ θα έλθουν και θα διακηρύξουν ότι ο John Peniel φέρνει στον κόσμο τη νέα ΤΑΞΗ πραγμάτων. Όχι ότι όσα έχουν ήδη διακηρυχθεί θα απορριφθούν, αλλά θα καταστούν ΞΕΚΑΘΑΡΑ στους νόες των ανθρώπων, ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια, και η αλήθεια, η ζωή, το φως, θα τους ελευθερώσει.
Ο Χαλαλιήλ λέει λοιπόν ότι ο Ιωάννης στον οποίο αναφέρεται, «για πολλούς έχει υπάρξει εκπρόσωπος μιας σέκτας, μιας σκέψης, μιας φιλοσοφίας, μιας ομάδας». Ερευνώντας στα ευαγγέλια, βλέπουμε να γίνεται λόγος για την ύπαρξη μαθητών του Βαπτιστή, επομένως, ο Ιωάννης ήταν ένας Δάσκαλος. Επιπλέον, ο Κέυση δηλώνει ότι ήταν Εσσαίος και, μάλιστα, ο επικεφαλής των Εσσαίων [Αν Ρηντ, Έντγκαρ Κέυση: Ο Ιησούς και η Εκκλησία του, 1970, Βουλούκος, Αθήνα, 1982, σ. 79 και 96]:
«Έτσι, μετά την επιστροφή του Ιωάννη από την Αίγυπτο, αν κι αυτός τότε ήταν ο αρχηγός των Εσσαίων ή εκείνης της (ομάδας) γνωστής σαν η Λευκή Αδελφότητα, οι σκοποί και οι δραστηριότητές του διακηρύχθηκαν απροκάλυπτα.
(…) εκείνη την καταδιωκόμενη ομάδα ή αίρεση, της οποίας ήταν επικεφαλής ο Ιωάννης…».
Επομένως, ο Βαπτιστής ήταν πράγματι εκπρόσωπος μιας πολύ σημαντικής ομάδας με τη δική της φιλοσοφία. Δεδομένου ότι είναι ιδιαίτερα αγαπητός στον χριστιανικό κόσμο αλλά και στο ισλάμ, αφού το Κοράνι αναφέρεται σ’ αυτόν με μεγάλο σεβασμό, συμπεραίνουμε ότι τα λόγια του Χαλαλιήλ γι’ αυτόν του ταιριάζουν απόλυτα. Ας τα ξαναδούμε:
«(…) ο οποίος είναι αγαπητός από όλους τους ανθρώπους σε όλα τα μέρη όπου η καθολικότητα του Θεού στη Γη έχει διακηρυχθεί, σε όλα τα μέρη όπου η ενότητα του Πατέρα ως Θεού είναι γνωστή και έχει συνειδητά μεγαλυνθεί στις πράξεις ανθρώπων που διακηρύττουν την αποδεκτή μέρα του Κυρίου».
Στη συνέχεια, ο Αρχάγγελος δίνει το όνομα αυτού για τον οποίο μιλάει: «Εξ ου αυτός, ο Ιωάννης, ο αγαπητός στη Γη (…)». Δεν λέει «ο Ιωάννης ο αγαπητός», που, όπως ξέρουμε, ήταν ο ένας από τους δύο γιους του Ζεβεδαίου και ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού. Λέει «αγαπητός απ’ όλους τους ανθρώπους, σε όλα τα μέρη όπου η καθολικότητα του Θεού στη Γη έχει διακηρυχθεί» και «ο αγαπητός στη Γη». Άρα, έχουμε να κάνουμε με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε στην ερμηνεία του ονόματος John Peniel. Θα σχολιάσουμε, απλώς, ότι ο Ιωάννης του Κέυση είναι ο Ηλίας-Ιωάννης, αφού «φέρνει στον κόσμο τη νέα ΤΑΞΗ πραγμάτων», πράγμα ισοδύναμο με την αποκατάσταση των πάντων, που είναι ο προορισμός του Ηλία.
***
Πρέπει τώρα να προσθέσουμε σε όλα αυτά ένα αινιγματικό εδάφιο του Μορύα, γραμμένο το 1925: John of the hundred-thousands, take your share! Η μετάφραση της έκδοσης του Πύρινου Κόσμου λέει: Ιωάννη, ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδων, πάρε το μερίδιό σου! [Φύλλα, βιβλίο 2ο, τόμ. 2ος, 1925, σ. 90 [VI-15]]. Η δική μας απόδοση, που λαμβάνει υπόψη ότι δεν υπάρχει κόμμα μετά το John, έχει ως εξής: «Ιωάννη των εκατοντάδων χιλιάδων, πάρε το μερίδιό σου!»
Ούτε εδώ θα επιχειρήσουμε ερμηνεία. Θα σημειώσουμε μόνον ότι η φράση αυτή βρίσκεται σφηνωμένη ανάμεσα σε άλλα λεγόμενα του Μορύα με τα οποία δεν σχετίζεται καθόλου, σαν μποτίλια που πετάχτηκε στον ποταμό του χρόνου με σκοπό να ειδοποιήσει για κάποιον Ιωάννη…
Το βέλος της εξέλιξης
Οι καμπάνες για την επιστροφή του Ιωάννη ήχησαν, λοιπόν, στο πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα: Ο Στάινερ το 1904-1905, ο Μορύα το 1925, ο Κέυση (ο Χαλαλιήλ διά του Κέυση) το 1934. Πολύς κόσμος έχει ακούσει, λοιπόν, από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα για την επιστροφή του Ιωάννη και πολλοί πνευματικοί αναζητητές θα εμπνέονταν από αυτόν όταν θα ερχόταν.
Αυτό θα διευκόλυνε την «ταυτόχρονη εμφάνιση του κοσμικού Αβατάρ, του παγκόσμιου Σωτήρα, στο πρόσωπο του μικρότερου Αβατάρ», σημειώνει ο Θιβετανός στην Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 308. Παγκόσμιος Σωτήρας όμως είναι ο Λόγος, επομένως, υπάρχει εδώ άλλη μια υπόδειξη ότι ο Κοσμικός Αβατάρ, δηλαδή ο Αβατάρ της Σύνθεσης, δηλαδή ο Ηλίας, θα ερχόταν ως ένα με τον Λόγο και ότι αυτό θα φανερωνόταν στο πρόσωπο του μικρότερου Αβατάρ, δηλαδή του Ιωάννη. Ας τον ακούσουμε:
«Στη διαδικασία της έμπνευσης, ο μικρότερος Αβατάρ –μέσα από τη ζωή του και τις επαφές του στους τρεις κόσμους– θα επηρεάζει αναγκαστικά τους ευαίσθητους, πνευματικά προσανατολισμένους μαθητές και ζηλωτές. Έτσι, η έμπνευση που έρχεται από τον κοσμικό Αβατάρ γίνεται με τον καιρό μια ομαδική έμπνευση και, επομένως, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με περισσότερη ασφάλεια. Αν συμβεί, θα υπάρχει τότε μια ταυτόχρονη εμφάνιση του κοσμικού Αβατάρ, του παγκόσμιου Σωτήρα, στο πρόσωπο του μικρότερου Αβατάρ και –την ίδια στιγμή– ενός ομαδικού σωτήρα, που αποτελείται από μαθητές που ανταποκρίνονται και παγκόσμιους εξυπηρετητές».
Εν κατακλείδι, μπορεί κανείς να σερφάρει διά βίου στις θάλασσες του υλικού του Στάινερ, του Κέυση και του Μορύα, όπως και στον ωκεανό του Θιβετανού, η μεγάλη μας ανάγκη όμως είναι μάλλον να ανιχνεύσουμε το νήμα του θείου σχεδίου, καθώς ξετυλίγεται στη νέα κοσμική περίοδο.
Και, σε ό,τι αφορά τον Θιβετανό, το νήμα αυτό σχετίζεται με τον Αβατάρ της Σύνθεσης και τον φορέα του στη Γη, και με τον τρόπο που αυτό το ενωμένο Ον συνδέεται με τον Χριστό και τη δράση του κατά την επιστροφή του. Για το ποιο μπορεί να είναι σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα αυτής της ενωμένης δραστηριότητας παραθέτουμε μια εικόνα πάλι από τον Θιβετανό, που μιλάει για τα,
«(…) θεμέλια του εκ νέου ερμηνευμένου και φωτισμένου χριστιανισμού, ο οποίος δεν θα έχει καμιά σχέση με τη θεολογία και θα είναι παγκοσμίου φύσεως» [Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, Β΄, 533-534].
Ήταν το έργο του Ιωάννη -για μας, του Ηλία-Ιωάννη- ενταγμένο σε μια τέτοια οικουμενική προοπτική; Αυτό φαίνεται να βεβαιώνει ο Κουτ Χουμί εδώ:
«Το έργο του Ιωάννη (…) αναφέρεται στο απολυτρωτικό έργο που θα πραγματοποιούσε ο Λόγος έξω από τα όρια μιας συγκεκριμένης θρησκείας» [Σύγχρονες Επιστολές των Διδασκάλων της Σοφίας, Δ΄, Τετρακτύς, Αθήνα, 2004, σ. 32).