Υπό Σ.Φ.*
Αδάμ
Γεννήθηκε από την εκπνοή του Τριαδικού Θεού, πνεύμα, όπως κι αυτός, τρισυπόσταστος, όπως κι αυτός, άπειρος, όπως κι αυτός.
Ήταν Ολότητα, ένα με τον Τριαδικό Θεό και με όλα όσα υπήρχαν στο θείο νου, κι έτσι δεν μπορούσε να γνωρίσει τον εαυτό του. Η Ολότητα αυτή ήταν ο φορέας του Λόγου.
Όμως ήταν ακόμα στην Εδέμ.
Εξήλθε. Διέσπασε τη χωρίς συνείδηση ενότητα των πάντων, για να την ξανακερδίσει συνειδητά κατά την ολοκλήρωσή του. Από τον Πατρομήτορα, ο λόγος εκφωνήθηκε:
Μάζεψε τον καρπό της εμπειρίας, γνώρισε τον εαυτό σου, γίνε όμοιος με τον Λόγο και επίτρεψε στον πρωταρχικό παλμό του να ζήσει δι’ εσού στους κόσμους και στα όντα.
Ακολούθησε την εκπνοή του Θεού και το κύμα ζωής και εισήλθε στο κοσμικό Ωό.
Αν και η ενιαία του ύπαρξη έστεκε εσωτερικά πάντα ενωμένη με τον Λόγο, πέρασε στην πολλαπλότητα και βυθίστηκε στις διαχωρισμένες μορφές για να μπορέσει να αρχίσει η αλληλεπίδραση και η ιστορία, για να μπορέσει να σχετιστεί και να φτιάξει συνείδηση περί του εαυτού του, περί του Θεού και του κόσμου.
Αποίκισε τη Δημιουργία, συνυφάνθηκε μ’ αυτήν, έφτιαξε ενδύματα από τα υλικά της κι αναπτύχθηκε μαζί της. Έφθασε ως τα έσχατα και φόρεσε πυκνή ύλη, για να γνωρίσει και μ’ αυτό τον τρόπο.
Στην έναρξη της εισπνοής του Θεού, σε έναν κόσμο όπου ενυπήρχε η δυνατότητα για τη σκληρή διαμάχη ύλης-πνεύματος να καταλήξει στην αρμονική σύνθεση και αλληλοαφομοίωσή τους και όπου η ένταση των αντιθέτων –του μεγαλείου και του ευτελισμού, του φωτός και του σκότους, της ελευθερίας και της δουλείας, της ηδονής και της οδύνης– ήταν η ισχυρότερη από οπουδήποτε αλλού,
σ’ έναν πλανήτη όπου η πτώση ανθρώπων και αγγέλων έκανε πιο δύσκολη απ’ οπουδήποτε αλλού την εσωτερική ενοποίηση και τη θέωση, ο Λόγος ενανθρωπίστηκε.
Σταμάτησε την περαιτέρω βύθιση στην πτώση,
παρέλαβε ενώπιον του νόμου τα φορτία της ανθρωπότητας, ενσάρκωσε τη θυσιαστική αγάπη με τη ζωή και τον θάνατό του και την εισήγαγε για πρώτη φορά στη Γη, έστρεψε τη ροή της εξέλιξης προς τα άνω,
διακήρυξε την άμεση προσωπική του σχέση με κάθε ανθρώπινη ψυχή όσο μακριά κι αν βρισκόταν από το φως,
άνοιξε τον δρόμο για την άνοδο πάνω από τα μακάρια πεδία, όπου οι λίγοι και οι σπάνιοι έφθαναν πριν την έλευσή του μέσα από δρόμους που θείοι απεσταλμένοι είχαν ανοίξει σε Δύση και Ανατολή,
δήλωσε ότι αυτός ήταν η ζωή και το φως και ο δρόμος για τον Θεό, τον οποίο φανέρωσε ως Πατέρα αγάπης.
Σ’ αυτό τον κόσμο όπου ο Λόγος, το Αρχέτυπο του Ανθρώπου, είχε ενσαρκωθεί, ο Ένας Άνθρωπος, ο Αδάμ, κλήθηκε στη θέωσή του, δηλαδή στην ομοίωσή του με τον Λόγο. Μια ομοίωση που ήταν ανάγκη να καταδειχθεί στο γήινο πεδίο, ν’ αρχίσει από αυτό και να αγκαλιάσει όλα τα πεδία και τους κόσμους.
Όμοιος με τον Λόγο σήμαινε πως η συνείδησή του μέσα στη μορφή, την ύλη και τον χρόνο θα διανοιγόταν τόσο που θα χωρούσε την απαρχής ένωσή του με τον Τριαδικό Θεό και με τα πάντα,
θα χωρούσε την ευθύνη για τα πάντα, κι επομένως για τη θέωση της ανθρωπότητας εαυτού του,
θα χωρούσε την απειρότητά του και τη θεότητά του μέσα στον Θεό, και θα έκφραζε την ίδια παρρησία που είδε στο Αρχέτυπό του, με την οποία θα φανέρωνε την ομοίωσή του.
Όμοιος με τον Λόγο σήμαινε πως η αρχέγονη ενότητά τους θα μπορούσε πλέον να φανερωθεί ανεμπόδιστα μες στη Δημιουργία και, επομένως, ο Λόγος θα μπορούσε πια να εκδηλώνει τον Εαυτό του από τον Έναν Άνθρωπο κι ο Ένας Άνθρωπος να ομιλεί ως ο Λόγος, ως ο Εγώ Ειμί.
Λόγος και Άνθρωπος ένα, ο Άνθρωπος Λόγος.
***
Γαλουχήθηκε ο Αδάμ στον πλανήτη των δακρύων· από σταυρό σε σταυρό υψώθηκε από την Ιστορία ως εκεί που μπορούσε, ώσπου κάποια στιγμή, μέσα από το πιο προχωρημένο απ’ όλα τα τμήματά του, στάθηκε μπροστά στον Λόγο κατά την βάπτιση στον Ιορδάνη.
Μέσα από τον Ηλία-Ιωάννη.
Μέρος δεύτερο: Ηλίας-Ιωάννης →
* Ο αδελφός που υπογράφει με τα αρχικά Σ.Φ. έχει την ανάγκη να δηλώσει πως τα γραφόμενά του αφορούν ό,τι ο ίδιος προσωπικά έχει κατανοήσει από την προσωπική του μαθητεία σ’ αυτό το Έργο, και ότι εμπεριέχουν επομένως λάθη, περιορισμούς και παντός είδους ανεπαρκείς συλλήψεις, καθώς δεν είναι παρά εκφράσεις ενός μέτριου, στην καλύτερη περίπτωση, μαθητή.