Το Έργο εκπαιδεύει τους μαθητές του Λόγου στον χειρισμό της χάρης που π
αρέχεται άπλετα απ’ τους ουρανούς, ώστε παράλληλα με τον αγώνα για τη χριστοποίησή τους να μπορούν μέσα από την ένωσή τους με τον Λόγο να επεμβαίνουν δυναμικά στα τεκταινόμενα πάνω στη Γη, με σκοπό την αλλαγή του κόσμου και την επικράτηση των δυνάμεων της αλληλεγγύης, της ενότητας και της αδελφοσύνης.
Οι διδασκαλίες μας μιλούν για την ιδιαίτερη εκπαίδευση που χρειάζεται ο μαθητής του Λόγου, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται και να διαχέει αποτελεσματικά τη θεία χάρη που παρέχεται, «ενεργώντας»: τελώντας δηλαδή νοήμονα διάχυση ευλογίας, που εκδηλώνεται με αγάπη, αλλά και γνώση και ενημέρωση.
Και τονίζουν ότι μεγάλο μέρος αυτής της εκπαίδευσης αφορά τις απαραίτητες αλλαγές που ο μαθητής καλείται να πραγματοποιήσει στον ίδιο του τον εαυτό.
Διευκρινίζουμε ακόμη πως όλοι οι μαθητές του Λόγου καλούνται από την αρχή να μάθουν να ευλογούν και να ενεργούν. Σταδιακά, η πορεία αυτή οδηγεί στην ταυτενέργεια με τον Λόγο, δηλαδή τη θεουργία.
Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο της Αναστασίας “Στη Φωταύγεια του Ανθρώπου…”, σελ. 124, όπου ο Λόγος δίνει σχετικές οδηγίες.
~*~
To να μπορείς, αγαπημένε μου άνθρωπε, να ενεργείς, δεν είναι κάτι τόσο απλό… Το να μπορείς να εκφράζεις τη δημιουργική δύναμη της ένωσής μας σύμφωνα με αυτό που αλήθεια ονομάζεται είναι κάτι για το οποίο χρειάζεται εξάσκηση και εκπαίδευση. Και τούτο διότι η φυσική ροπή σου είναι να εστιάζεσαι στα σημεία των γεγονότων που ενεργοποιούν συναισθηματικές καταστάσεις εντός σου. Όμως, κάθε τι το οποίο σε αγγίζει και σε ενεργοποιεί μέσα από τις συναισθηματικές σου διεργασίες είναι απαραίτητο να το διευρύνεις, να το αποκαθαίρεις και να το αποφορτίζεις από τις εντάσεις, για να σε οδηγεί τελικά σε μια σφαιρική και ολοκληρωμένη επίγνωση, που θα σου επιτρέψει να επικοινωνήσεις με τη θεία ουσία σου και να την καλέσεις σε δημιουργική δράση.
Γεννάται το ερώτημα: μπορείς να ενεργείς; Και μέχρι ποιο σημείο δύνασαι να εκδηλώνεις τη δημιουργική χάρη της ευλογίας σου;
Αγαπημένοι μου μαθητές, ο καθένας σας έχει δοκιμάσει τη δύναμη της ευλογίας του σε απλές καθημερινές καταστάσεις και έχει διαπιστώσει κατά πόσο αυτή η ενεργητική εκδήλωση της ένωσής του λειτουργεί και παρεμβαίνει στα προβλήματα, μεταπλάθοντας τα αίτια και τα αποτελέσματα και δημιουργώντας νέες κινητοποιήσεις μέσα στην νομοτέλεια. Όμως, πόσο είναι το δυναμικό κάθε υπόστασης και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να επεκταθεί; Η επιθυμία της υπόστασης να ενεργήσει για κάτι από πού απορρέει; Στην επιθυμία της να ενεργήσει λαμβάνει υπόψη της τον τρόπο με τον οποίο ο θείος νόμος κινείται ή, αγνοώντας τον, περιορίζει την εκδήλωσή του; Μήπως αυτό που θέλει να μετουσιώσει, είναι στοιχείο απαραίτητο για την εκπαιδευτική διαδικασία της ανθρώπινης συνείδησης στο επίπεδο όπου τώρα αυτή βρίσκεται;
Το να εκδηλωθεί κανείς ως θεουργός ή ως εκφραστής του θείου θελήματος προϋποθέτει βαθιές διεργασίες καθάρσεων και βαθιές τομές στην ιδεολογία του. Από τη μία, είναι απαραίτητη η ενημέρωση και η διαμόρφωση θέσης και γνώμης. Δεν μπορεί μια υπόσταση να εκδηλωθεί ως θεουργός, ως ενεργών Λόγος, εάν δεν σχηματίσει γνώμη και άποψη γι’ αυτό που καλείται να κάνει. Από την άλλη, η υπόσταση που συλλαμβάνει, επεξεργάζεται και συγκρίνει ιδέες, για τις ανάγκες της παρέμβασής της στα διαδραματιζόμενα επί της Γης, και τελικά αποφασίζει, πρέπει να είναι έτοιμη να αποδεχθεί ότι, όλα όσα μέσα της κινήθηκαν, πιθανόν να αφορούσαν τη δική της προετοιμασία ώστε να καταστεί δυνατόν η άπειρη σοφία του Λόγου να φανερώσει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ο ανθρώπινος νους είχε συλλάβει ως απαραίτητο…
Ο θεουργός, επομένως, αξιοποιεί ό,τι του προσφέρει η υλική και πνευματική πραγματικότητα, αλλά τη στιγμή που καλείται να ενεργήσει παραδίδει τα πάντα μέσα στο θείο είναι του, όπου η αλήθεια εδρεύει. Αφήνει την αλήθεια να εκδηλωθεί με ιδέες και κινήσεις που η ίδια επιλέγει ως τις πλέον κατάλληλες και τέλειες για την συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς να επηρεάζεται από εντυπώσεις και συμπεράσματα σχηματοποιημένα από τη διάνοια ή την πνευματική αντίληψή του.
Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος σαφώς και χρειάζεται εκπαίδευση. Επομένως, είναι καλό να επιδιώκει την εκδήλωσή του μέσω προσευχής ή πνευματικής ενέργειας πάνω σε θέματα που τον ευαισθητοποιούν κατ’ αρχήν, ώστε να έχει ερέθισμα να ασχοληθεί σφαιρικά μαζί τους, τα οποία αφορούν σε προσφορά αγάπης και σε έκφραση ενότητας. Διότι, εάν δεν εισχωρήσει η ανθρώπινη υπόσταση στην ενεργό δράση, δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να θεουργεί, ούτε θα γευτεί τα αποτελέσματα της θεουργίας.
(…) Υπάρχουν αντιστοιχίες: αυτά που συμβαίνουν εκτός συμβαίνουν και εντός. Υπάρχουν αντιστοιχίες, για κάθε τι που συμβαίνει εξωτερικά, με τις εσωτερικές καταστάσεις του ανθρώπου.
Όταν λοιπόν μια υπόσταση εκπαιδευόμενη ως Λόγος θέλει να ενεργήσει για κάτι, είναι καλό πρώτα να συνειδητοποιήσει μέσα της την αντιστοιχία της κατάστασης για την οποία θέλει να ενεργήσει και να αρχίσει με αποκατάσταση. Με αυτό τον τρόπο θα ταξινομήσει τυχόν κενά, προκαταλήψεις ή κατεστημένα, που δεν της επιτρέπουν να συλλάβει την αλήθεια και να ενεργήσει αποτελεσματικά στην εξωτερική κατάσταση. Όταν η υπόσταση ολοκληρώσει την εσωτερική ταξινόμηση, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχει κάνει ουσιαστικά ένα πολύ μεγάλο βήμα. Έχει αλλάξει τη συνειδητή της στάση και θέση μέσα από την επίγνωση, την αγάπη και τη δημιουργική παρέμβαση στον ίδιο της τον εαυτό. Η αλλαγή αυτή δεν περιορίζεται μέσα της, διαχέεται και προς τα έξω, επειδή είναι πραγματική και ουσιαστική. Γίνεται η δίοδος μέσω της οποίας μπορεί η υπόσταση να συλλάβει και να εκδηλώσει τους άπειρους τρόπους ενεργοποίησης της δημιουργικής θεουργικής παρέμβασης.
Αυτή η εκδήλωση δεν θα πέσει σε τοίχους, διότι έχει ήδη διανοιχθεί η οδός διακίνησής της μέσα στη συλλογική συνείδηση, λόγω της στάσης που η υπόσταση τήρησε προς τον εαυτό της με την καθαρότητα της ειλικρίνειάς της. Διότι η θεουργούσα υπόσταση αναγνώρισε ότι συμμετέχει και αυτή στην κατάσταση που συνθέτει το σύνολο της ελληνικής πραγματικότητας, μετουσίωσε την εμπάθειά της, ταξινόμησε τον εαυτό της και διέχυσε την εσωτερική ταξινόμησή της ως κατανόηση και αγάπη προς το σύνολο.
Με τον τρόπο αυτό, η υπόσταση που θεουργεί με ειλικρινή ταπεινοφροσύνη, εκφράζοντας την αλήθεια και την καθοδήγηση του Πατρικού Θελήματος με τον τελειότερο δυνατό τρόπο που το δυναμικό της επιτρέπει, εξασφαλίζει την εκ του Λόγου κάλυψή της ως προς την αφομοίωση των βαρών που από τη θεουργία μπορεί να συλλέξει, ως προς την καθαρότητα της θεουργίας και την ολοκληρωμένη δράση αυτής μέσα στην πραγματικότητα. (…)