Οι μαθητές μαζεύτηκαν, κι ο Δάσκαλος ήρθε.
– Λοιπόν, τι κάνετε με το Έργο μου;
– Δάσκαλε, εργαζόμαστε με ενδοσκόπηση να μετουσιώσουμε τα σκληρά μας σημεία, να αγαπήσουμε όλες τις ποιότητες του ανθρώπου, να βιώσουμε την ανθρωπότητα ως εαυτό μας· προσπαθούμε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι στις πνευματικές ενέργειες, προσπαθούμε να εκδηλώνουμε τον Λόγο, είπαν ενθουσιασμένοι.
– Γιατί τα κάνετε όλα αυτά;
– Για να χριστοποιηθούμε, για να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα, για να φανερώσουμε τον Λόγο Υιό Μητέρα και τον Άνθρωπο Λόγο, για να πραγματωθεί το θείο σχέδιο!
– Λοιπόν, ασφαλώς αυτό είναι το Έργο της συνείδησης, κι η συνείδηση του ανθρώπου πρέπει να φθάσει να πάλλεται στο βίωμα της ενότητας των πάντων, της ταύτισης του ανθρώπου με τον Λόγο, με τον άλλο άνθρωπο, με τον Κόσμο. Αλλά ο άνθρωπος και ο Κόσμος ήρθαν στην ύπαρξη από τον παλμό του Λόγου και δεν μπορούν να ξαναβρούν την ενότητά τους χωρίς αυτό τον παλμό. Επομένως, η αυτογνωσία, η ενδοσκόπηση, ο αγώνας της εσωτερικής ενοποίησης της ανθρωπότητας στο νου, την καρδιά και τη συνείδησή σας πρέπει να επιχειρούνται μ’ αυτό τον παλμό, οι πνευματικές ενέργειες το ίδιο, αλλιώς σε τι διαφέρουμε σ’ αυτό το Έργο που εδράζεται στην ένωση με τον Λόγο και όπου τα πάντα ενεργούνται δι’ αυτής της ένωσης, από τους επαγγελματίες της αυτογνωσίας και από κείνους που γειώνουν επίσης υψηλές ενέργειες με άλλους τρόπους; Εν αρχή ην ο Λόγος, δεν πρέπει λοιπόν πάντα η αρχή να είναι ο Λόγος κι ο παλμός του;
Έγινε σιωπή. Ο Δάσκαλος επανήλθε.
– Τι λέτε για τον Ιωάννη;
– Ο πύρινος Δάσκαλος, ο πύρινος θεουργός, αυτός που παρουσίασε τον Άνθρωπο Λόγο, αυτός που θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα, αυτός που πρόσφερε σε όλους τον εαυτό του.
– Πύρινοι δάσκαλοι και θεουργοί υπήρξαν πολλοί και πολλοί θυσιάστηκαν για την ανθρωπότητα και πρόσφεραν τον εαυτό τους και, αληθώς λέγω, ω άνθρωπε, πρέπει να τους τιμάς εις τους αιώνες… Ο Ιωάννης όμως μπόρεσε να παρουσιάσει τον Άνθρωπο Λόγο και να αναλάβει την εσωτερική και εξωτερική αποκατάσταση των πάντων επειδή ήταν ο πρώτος που ελευθέρωσε τον παλμό του Λόγου από τον άνθρωπο, και μ’ αυτό τον παλμό δίδαξε, ευλόγησε και θεούργησε, και μ’ αυτό τον παλμό, που γέννησε τον Άνθρωπο και τον Κόσμο, άρχισε την επανασύσταση του Κόσμου και του ανθρώπου. Σ’ αυτό τον παλμό που απορρέει από το πυρ της μίας Ύπαρξης και της μίας Ζωής ζει ο Ιωάννης, γύρω από αυτόν και πάνω σ’ αυτόν και δι’ αυτού του παλμού ρέει η διδασκαλία, συγκροτείται το Έργο και εκδηλώνεται ο Λόγος.
Είναι μέσα σας, αλλά δεν μπορείτε να τον ανασύρετε και να δονήσετε τον Κόσμο μ’ αυτόν αν δεν διαπερνούν την ύπαρξή σας οι ιεροί πόνοι, ο πόνος για την ανθρωπότητα, ο πόνος για τον πλανήτη που δηλητηριάζεται και την ομορφιά που πληγώνεται, ο πόνος για τους απροστάτευτους, τους αδύναμους, τους ανυπεράσπιστους, για τα ασυνόδευτα παιδιά, για τους σταυρωμένους όλου του κόσμου αλλά και τους σταυρωτές τους…
Είπα: Δεν μπορείς να ανέλθεις προς τον Λόγο αν δεν αγκαλιάσεις τον άνθρωπο· αν δεν αγκαλιάσεις ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορείς να ανέλθεις προς τον Λόγο. Και πώς νομίζετε ότι μπορείτε να αγκαλιάσετε αν δεν δίνετε όλο τον εαυτό σας;
Έτσι αγκαλιάζουν ο Ιωάννης και η Μητέρα, κι αυτό το αγκάλιασμα, αυτός ο πόνος κι αυτός ο πόθος να ελευθερώσουν, ελευθερώνει τον πρωταρχικό παλμό.
Οι μαθητές έσκυψαν το κεφάλι και είπαν: ω Διδάσκαλε της αγάπης, δώσε μας αυτό τον παλμό εις τους αιώνες. Ο Διδάσκαλος είπε:
– Υπέδειξα μήπως τη μονομερή ενασχόληση με την αυτογνωσία ή τη συστηματική μονομερή εντρύφηση με τις ευλογίες; Μήπως επειδή ώθησα κάποιους να κάνουν πιο σαφή αυτά τα πράγματα εκλάβατε ότι περίμενα από σας την ανάδειξή σας ως επαγγελματιών της ενδοσκόπησης ή εμπειρογνωμόνων της ευλογίας; Σας λέω ότι μπορείτε ίσως να γίνετε πολύ καλοί στο ένα ή το άλλο ή και στα δύο, αλλά ούτε αυτά ούτε καν η χριστοποίηση είναι ο τελικός σκοπός σας. Ο σκοπός σας είναι να γίνετε ταπεινοί υπηρέτες της ανθρωπότητας μέσα από τον παλμό του Λόγου.
Και ο Διδάσκαλος ξαναμίλησε και είπε:
– Προσέχετε, αγαπημένοι μου, από την ανωτερότητα, γιατί τρέφεται από τις ωραίες προσευχές και τις θεουργίες, από τους υπαινιγμούς για προχωρημένη αυτογνωσία και από την επίδειξη γνώσης, από τις καλές πράξεις και την ψεύτικη ταπεινοφροσύνη. Εσείς όμως να είστε απλοί, να έχετε επίγνωση ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρετε τίποτα, να προσεύχεστε στον Πατέρα να σας αξιώνει να κάνετε ό,τι μπορείτε για την ανθρωπότητα, και να ζείτε από τον παλμό του Λόγου.
Έτσι τελείωσε τους λόγους του ο Διδάσκαλος, κι ο μαθητής ξύπνησε ταραγμένος. Έπιασε να αναλογίζεται μες στη νύχτα αν αισθανόταν ανώτερος από τους απλούς ανθρώπους, αν ήξερε τι είναι η αληθινή αγάπη, αν τον ενδιάφερε πραγματικά η ανθρωπότητα περισσότερο από την πνευματική του εικόνα που έχτιζε τόσα χρόνια…
Κάπου μακριά χάραζε· άγνωστο γιατί, του ήρθε στο νου η εικόνα του Δασκάλου να προσεύχεται γονατιστός με πύρινα λόγια και να ανοίγει τους ουρανούς. Ο χρόνος έμπαινε από τις σχισμές και διαλυόταν σε μια πηχτή ακινησία, δοκίμασε να προσευχηθεί αλλά μάταια. «Δάσκαλε», είπε τέλος χαμηλόφωνα, «αληθινά δεν ξέρω τίποτα».
«Τίποτα», επανέλαβε δυνατά. Κι ήταν η πιο απελευθερωτική προσευχή που είχε ποτέ κάνει.