Ο Θιβετανός προς τους μαθητές

Από το βιβλίο του Σίνετ «Επιστολές των Μαχάτμα»,¹ παραθέτουμε ως Πρόλογο αυτά τα λόγια του Μορύα:

Όποιος δεν θέτει το καλό της ανθρωπότητας πάνω από το δικό του καλό, δεν είναι άξιος να γίνει μαθητής μας – δεν είναι άξιος να αποκτήσει υψηλότερη γνώση από τον γείτονά του. Αν διψά για μεταφυσικά φαινόμενα, ας ικανοποιηθεί με τις αστειότητες του πνευματισμού. Έτσι έχουν τα πράγματα.

~*~

Θιβετανός

Μαθητεία στη Νέα Εποχή ΙΙ

45 Το έργο μου δεν είναι να σας αλλάξω ή να σας δώσω διαταγές κι εντολές. Έχω μόνο ένα έργο, και αυτό είναι να ανακαλύψω και να δοκιμάσω εκείνους που μπορούν να υπηρετήσουν τη φυλή κάτω από την έμπνευση των Άσραμ των Διδασκάλων.

108-109 Πώς μπορούμε, άραγε, να δημιουργήσουμε ομάδες από ζηλωτές και μαθητές που επιδιώκουν κυρίως πνευματική περιωπή, φήμη ή περίοπτη θέση; Δεν μπορούμε. Ό,τι μπορούμε να κάνουμε είναι να εκπαιδεύσουμε ζηλωτές σε αναγνωρισμένες ομαδικές απαιτήσεις. Πρέπει ακόμη να τους υπογραμμίσουμε τους κινδύνους της νοητικής υπερηφάνειας, να τους αναλύσουμε τους περιορισμούς της προσωπικότητάς τους και τις δυσκολίες της αληθινής πνευματικής ηγεσίας, κι έπειτα να τους ικετέψουμε να κοιτούν τη δουλειά τους όσον αφορά ο ένας τον άλλο και να τους ζητήσουμε να υπηρετούν την ανθρώπινη φυλή (…).
Οι μαθητές, στα πρώιμα στάδια, έχουν την τάση να είναι διδακτικοί· τους αρέσει να εκφράζουν με λόγια τη βαθιά τους κατανόηση της αλήθειας και, συνεπώς, να εδραιώνουν την ανωτερότητά τους πάνω στους μη εσωτεριστές – κάνοντάς το αυτό, ανταγωνίζονται εκείνους που θα μπορούσαν διαφορετικά να βοηθήσουν. (…) Πιστεύουν ότι εκφράζοντας τη γνώση τους για μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες σχετικά με τη ζωή και τις μεθόδους των Διδασκάλων δείχνουν ένα υψηλό σημείο πνευματικής κατανόησης και ανάπτυξης. Αυτό δεν συμβαίνει σε καμιά περίπτωση. Σε τελική ανάλυση, το 70% των πληροφοριών τους είναι λαθεμένο και ασήμαντο.
Θεωρώ αναγκαίο να τονίσω την ασημαντότητα των ισχυρισμών τους ως προς την πληροφόρηση, επειδή το έργο των Διδασκάλων και η ελευθερία τους να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα όπως επιθυμούν έχει εμποδιστεί υπερβολικά από τις ανόητες αυτές σκεπτομορφές και απ’ αυτές τις προκαταλήψεις καλοπροαίρετων ζηλωτών. Οι Διδάσκαλοι πολύ σπάνια ταιριάζουν με τις θεωρίες, τις εικόνες και τις πληροφορίες που τόσο συχνά διαδίδονται από τον μέσο ζηλωτή. Όλη αυτή η υπόθεση της αποκρυφιστικής φλυαρίας και της παραπληροφόρησης κυβερνά την πλειονότητα των πολλών μικρών αποκρυφιστικών ομάδων.

456 Μας διασκεδάζει μερικές φορές να παρατηρούμε ότι κάποιοι μαθητές πιστεύουν πως οι Διδάσκαλοι ανακατεύονται στην καθημερινή τους ζωή, μαθαίνουν τα ασήμαντα σφάλματα και τις επιπόλαιες μικρές αποτυχίες τους, κι ότι έχουν πλήρη επίγνωση όλων όσων σκέφτονται και πράττουν.

732 Ακόμα και οι Διδάσκαλοι αποτυγχάνουν κατά καιρούς να διέλθουν από τη μια ή την άλλη ανώτατη μύηση στην πρώτη τους προσπάθεια, και –από την ιεραρχική σκοπιά– αυτό σημαίνει αποτυχία.

Πρώτο, μάθετε να ασκείτε την αβλάβεια·² έπειτα μη ζητάτε τίποτα για τον χωριστό εαυτό και, τρίτο, αναζητείτε τα σημεία του θείου μέσα σ’ όλα τα πράγματα.³

Ένα πράγμα που συχνά παραβλέπεται από τον μαθητή όταν εισέρχεται στην ατραπό της δοκιμασίας κι αρχίζει τον διαλογισμό είναι ότι ο στόχος ενώπιόν του δεν είναι κυρίως η συμπλήρωση της δικής του ανάπτυξης, αλλά ο εξοπλισμός του για υπηρεσία στην ανθρωπότητα. Η δική του πρόοδος και ανάπτυξη παρεμπίπτουν κατ’ ανάγκη, αλλά δεν αποτελούν τον στόχο. (…) Αν η εσώτερη ανάπτυξη δεν βρίσκει έκφραση στην ομαδική υπηρεσία, ο άνθρωπος βαδίζει έναν επικίνδυνο δρόμο.⁴

[προς συγκεκριμένο μαθητή] (…) θα πρέπει να εγκαταλείψεις τις ομάδες σου και να σταθείς μόνος. Προς το παρόν δεν εργάζεσαι πάνω στις γραμμές της νέας εποχής, γιατί το έργο σου βρίσκεται πάνω στις παλιές γραμμές των υπερφίαλων δασκάλων που μαζεύουν τις ομάδες τους γύρω τους (…). Κανένας δάσκαλος της νέας εποχής δεν συγκεντρώνει γύρω του όμιλο απαιτώντας νομιμοφροσύνη και υπακοή, ούτε κλείνει την πόρτα σε άλλες όψεις της αλήθειας, όπως έκανες. Προσφέρει τη διδασκαλία και θεωρεί τον εαυτό του απλώς σαν σπουδαστή.⁵

Η αληθινή κατανόηση συνεπάγεται ταύτιση με την ανθρωπότητα.⁶

Σύμφωνα με το νόμο, προσελκύουμε από τους άλλους αυτό που πραγματικά είναι παρόν μέσα μας, και στο νόμο αυτό δεν αποτελούν εξαίρεση οι φυλές και τα έθνη.⁷

Ο πανταχού παρών Θεός μες σε όλους τους ανθρώπους στέκει στο κατώφλι κάποιων εκπληκτικών αναγνωρίσεων.⁸

Υπάρχουν εκείνοι που αγαπούν αληθινά την ανθρωπότητα, οι οποίοι, αν και μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως γνώση του εσωτερισμού, ωστόσο ενδιαφέρονται αρκετά ώστε να κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Ασυνείδητα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από την Ιεραρχία για να κάνουν καλό και αποτελεσματικό ανιδιοτελές έργο. Είναι συχνά περισσότερο ηθικοί απ’ τους αφοσιωμένους ή αποδεδεγμένους μαθητές (…).⁹

Πού, επομένως, βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στον πόνο και τη δυστυχία του κόσμου, γενικά, και εκείνου των ζηλωτών και των μαθητών ειδικά; Θα απαντούσα ότι οι μαθητές και ζηλωτές έχουν συνείδηση αυτού του κάρμα και των αποτελεσμάτων του και στους τρεις φορείς ταυτόχρονα – στο νου, καθώς και στο συναισθηματικό σώμα, με τις επακόλουθες φυσικές αντιδράσεις. (…) ιδιαίτερα στην περίπτωση των μαθητών πρέπει να προστεθεί η ευαισθησία και η ικανότητα να συντονίζονται και ν’ απορροφούν τον παγκόσμιο πόνο, τις παγκόσμιες αντιδράσεις και τις παγκόσμιες συνθήκες, αυξάνοντας υπερβολικά εκείνο το οποίο θα υπέφεραν ατομικά. Η ικανότητα να επωμίζονται και να καταγράφουν τον ομαδικό πόνο, καθώς και να υπομένουν το δικό τους προσωπικό κάρμα επιβαρύνει υπερβολικά το έργο των μαθητών.¹⁰

Όλοι οι αληθινοί μαθητές είναι ιερείς στον Κύριο [σ.σ.: τον Χριστό].¹¹

(…) δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε πως, βήμα προς βήμα, στάδιο με στάδιο, επέκταση ύστερα από επέκταση, μύηση ύστερα από μύηση, το θείο ΟΛΟ κατακτάται από τον άνθρωπο.¹²

(…) τα κέντρα καθίστανται ενεργά με την καλλιέργεια ορισμένων βασικών αρετών και όχι με τον διαλογισμό ή τη συγκέντρωση πάνω σε αυτά. Φέρονται αυτομάτως στην αναγκαία ακτινοβολιακή κατάσταση με τον ορθό τρόπο ζωής, τις ανώτερες σκέψεις και την ενεργό αγάπη. Αυτές οι αρετές μπορεί να σας φαίνονται ανιαρές και χωρίς ενδιαφέρον, αλλά είναι πανίσχυρες και επιστημονικώς αποτελεσματικές στο να φέρνουν τα κέντρα στην ποθητή ακτινοβολιακή δραστηριότητα.¹³

[Ο μαθητής είναι ανάγκη] (…) να υποτάξει τον εαυτό του, τις υποθέσεις του και τον καιρό του στην ανάγκη της στιγμής – ιδιαίτερα κατά τη φάση των ομαδικών, εθνικών ή παγκοσμίων κρίσεων. (…) τα ευρύτερα σχέδια για το καλό του συνόλου πρέπει να κατανοηθούν, να υποστηριχθούν και να διακηρυχθούν, το καινούργιο και πιο καθαρό όραμα του ανθρώπινου τρόπου ζωής πρέπει να κατανοηθεί πλήρως, και τελικά να γίνει πραγματικότης ενός κύκλου, στον οποίο η προσπάθεια όλων των μελών (…) πρέπει να αφιερωθεί στο σήκωμα του φορτίου της ανθρωπότητας.¹⁴

(…) μπαίνει κανείς στην ομάδα ενός Διδασκάλου χάρη της υπηρεσίας που πρέπει να προσφερθεί και χάρη του ειδικού έργου που πρόκειται να γίνει, και όχι γιατί ο άνθρωπος προορίζεται να δεχθεί μια πνευματική εκγύμναση που θα τον κάμει μια μέρα μύστη.¹⁵

Η πνευματική φιλοδοξία, η επιθυμία να δρα ως επίκεντρο μιας ομάδας, ο πόθος να ακούει τον εαυτό του να μιλά, να διδάσκει, να δίνει διαλέξεις ή να γράφει, συχνά ερμηνεύονται εσφαλμένα από τον ζηλωτή σαν υπηρεσία. (…) Η αληθινή υπηρεσία είναι το αυθόρμητο ξεχείλισμα μιας καρδιάς που είναι όλο αγάπη και ενός νου με νοημοσύνη (…). Ένας αληθινός εξυπηρετητής συναθροίζει γύρω του εκείνους που είναι καθήκον του να υπηρετήσει και να βοηθήσει με τη δύναμη της ζωής του και της πνευματοποιημένης του προσωπικότητας, και όχι με τις αξιώσεις και τις φωνασκίες του. (…) Ζει, υπηρετεί, εργάζεται και επηρεάζει, μη ζητώντας τίποτα για τον χωριστό εαυτό.¹⁶

(…) θεωρώντας μια ομάδα σαν μια οντότητα, αν μια ομάδα μπορούσε να συνειδητοποιήσει τη δύναμη αυτού του πράγματος και να «αναγνωρίσει» την ευκαιρία της, θα μπορούσε με την από μέρους της αποκλειστική προσήλωση σκοπού και εστιασμένη προσοχή στον πνευματικό αντικειμενικό σκοπό, να επιτελέσει θαύματα προς την κατεύθυνση της σωτηρίας του κόσμου.¹⁷

Οι Δάσκαλοι αναζητούν μαθητές από την παγκόσμια διανόηση, αλλά δεν τους αναζητούν σ’ εκείνους που ιδιοσυγκρασιακά συμμετέχουν σε απόκρυφες ομάδες και στις τάξεις των πλανημένων πιστών που ζητούν συνάφεια με κάποιον Διδάσκαλο. Τους αναζητούν μεταξύ εκείνων που αγαπούν με νοημοσύνη τους συνανθρώπους τους κι είναι απαλλαγμένοι από πνευματική φιλοδοξία και προσωπικά συμφέροντα. Ποτέ δεν τους αναζητούν μεταξύ εκείνων που θέλγονται από την ιδέα ότι είναι η επιδίωξη και οι αγαπημένοι των Διδασκάλων.¹⁸

[για τον σοβαρό μαθητή] Βρίσκει επίσης πως δεν είναι συνήθειο των Διδασκάλων να κολακεύουν ή να δίνουν υποσχέσεις στους μαθητές τους. Είναι υπερβολικά απασχολημένοι και υπερβολικά συνετοί για να το κάνουν, και ούτε σκοτίζονται να λέγουν στους μαθητές τους πως προορίζονται για υψηλό υπούργημα ή πως είναι οι μεσάζοντές τους και πως η Ιεραρχία στηρίζεται σ’ αυτούς. (…) Οι Διδάσκαλοι δεν λέγουν τίποτα για να υποθάλψουν την υπερηφάνεια στους μαθητές τους (…).
Ο μαθητής σύντομα βρίσκει επίσης πως οι Διδάσκαλοι δεν είναι εύκολα προσιτοί. Είναι άνθρωποι πολυάσχολοι και δύσκολα μπορούν να σπαταλήσουν έστω και μερικές στιγμές στις οποίες να επικοινωνήσουν με τον μαθητή (…).¹⁹

Κοιτάξτε λοιπόν πώς η ζωή όλων των ζηλωτών, όταν προχωρούν με την επιθυμητή ταχύτητα, είναι ζωή ασταμάτητης κινήσεως, ασταμάτητων αλλαγών και διαφοροποιήσεων, συνεχούς δομήσεως και θρυμματισμού, και καταστρώσεως σχεδίων τα οποία, ύστερα, κάποιος βλέπει να γκρεμίζονται.²⁰

Οι μαθητές που εργάζονται στο προωθημένο μέτωπο της μάχης πρέπει να επιτελέσουν το έργο τους στο μέσον του χάους, της αναταραχής, της αμφισβήτησης, του πόνου και της δυστυχίας.²¹

Εμείς που εργαζόμαστε με ζηλωτές συχνά χαμογελάμε με την έλλειψη συνέσεως και κρίσεως, την οποία φανερώνουν αυτοί που διδάσκουμε. Πέστε σ’ έναν μαθητή: «Να ασκείς με σταθερότητα το νόμο της γεμάτης αγάπη καλοσύνης» και θα σας πει πως οπωσδήποτε θα προσπαθήσει να το κάνει, αλλά μέσα του, το γνώριμο της εντολής τού είναι ανούσιο και το θεωρεί στην καλύτερη περίπτωση μια αναγκαία κοινοτοπία. Πέστε στον μαθητή: «Θα σου δώσω μερικές απόκρυφες φράσεις ή μερικά πληροφοριακά στοιχεία σχετικά με τα Μεγάλα Όντα» και με προθυμία, με ένα συνέπαρμα, με μια επηρμένη αυταρέσκεια και με μια ικανοποιημένη περιέργεια προετοιμάζεται για τη σπουδαία αποκάλυψη.²²

* Ο Θιβετανός για τα βιβλία του

Δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνουν η Βίβλος κάποιας αίρεσης, όπως συνέβη στην περίπτωση της Μυστικής Δοξασίας και της Θεοσοφικής Εταιρίας. Παρεμπιπτόντως, αυτό αποτέλεσε βαθιά απογοήτευση για την Ιεραρχία.²³

1. A.T. Barker (editor). Mahatma Letters to A.P. Sinnett from the Mahatmas M. and K.H. Kessinger Publishing, 2003. (ca. Φεβρουάριος 1882, σελ. 248)
2. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μας, οι λόγοι κι οι πράξεις μας δεν πρέπει να εμπεριέχουν επίκριση και, γενικότερα, ποιότητες που θα μπορούσαν να βλάψουν και να δεσμεύσουν.
3. Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Β΄, 430, (1934), Αθήνα, 1980.
4. Επιστολές για τον Αποκρυφιστικό Διαλογισμό, 115, (1922), Αθήνα, 2010.
5. Μαθητεία στη Νέα Εποχή ΙΙ, 528.
6. Στο ίδιο, 530.
7. Εσωτερική Ψυχολογία, Β΄, 580, (1939), Κέδρος, Αθήνα, 2008
8. Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 593.
9. Μαθητεία στη Νέα Εποχή 1β, 769-770.
10. Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 152, (1957), Κέδρος, Αθήνα, 1996.
11. Στο ίδιο, 514.
12. Η τηλεπάθεια και ο αιθερικός φορέας, 91, (1950) Αθήνα, 1981.
13. Στο ίδιο, 175.
14. Στο ίδιο, 196-197.
15. Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Α΄, 187, (1934), Αθήνα, 1980.
16. Στο ίδιο, 188.
17. Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Β΄ ή ο Δρόμος του μαθητή, 557, (1934), Αθήνα, 1980.
18. Μαθητεία στη Νέα Εποχή, II, 429, (1944), Αθήνα, 1999.
19. Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Α΄, 171-172, (1934), Αθήνα, 1980.
20. Στο ίδιο, 264.
21. Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 317, (1957), Κέδρος, Αθήνα, 1996.
22. Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Β΄, 467, (1934), Αθήνα, 1980.
23. Μαθητεία στη Νέα Εποχή ΙΙ, 87, (1944), Αθήνα, 1999.