Ο Θιβετανός για τον Χριστό

Έχουμε σε άλλη ανάρτηση (Η ανθρωπότης είναι το θησαυροφυλάκιο του Θεού) πει κάποια λόγια για τον Θιβετανό Διδάσκαλο της Σοφίας. Εδώ προσθέτουμε απλώς μια δήλωσή του, του 1934:

Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην ατραπό απ’ τον μέσο σπουδαστή και έχει, επομένως, επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε τον δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από τον ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και, συνεπώς, πρέπει να ενεργήσω ως διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα.
(…) Σε όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά. Ταυτόχρονα, όμως, δεν σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον γκουρού και τον Διδάσκαλο τον οποίο είναι ανίκανος ακόμα να προσεγγίσει. Ούτε και θα πετύχει αυτή την περιπόθητη επαφή, μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς τον Διδάσκαλο!
Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί, ή όχι, να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σ’ εσάς να εξακριβώσετε την αλήθεια τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. (…) Αν όμως δεν συμβεί αυτό, ας μην αποδεχτεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

~*~

Λέει λοιπόν ο Θιβετανός για τον Χριστό, ότι ήταν αυτός που παρουσίασε για πρώτη φορά την ιδέα της θυσίας του ατομικού ανθρώπου για το καλό του συνόλου και ότι, επίσης, με αυτόν εμφανίστηκε η έννοια –ή, καλύτερα, το θείο ιδεώδες– της ανθρώπινης φυλής ως ενός ενιαίου συνόλου:

Αυτός για πρώτη φορά παρουσίασε την ιδέα της θυσίας της μονάδας, που προσφέρεται συνειδητά και εσκεμμένα για την υπηρεσία του συνόλου.¹

Με την εμφάνιση του Χριστού, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το θείο ιδανικό της φυλής σαν σύνολο.²

Δηλώνει επίσης ότι ο Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, αυτός που έφερε την αγάπη του Θεού στον κόσμο και ο Σωτήρας όλων των ψυχών:

Ο Ιδρυτής της Χριστιανικής Εκκλησίας –ο ενσαρκωμένος Θεός– (…).³

Ήρθε για να καταδείξει στο πρόσωπό του την αγάπη του Θεού. Πριν από την εποχή του υπήρχε ελάχιστη έκφραση του αντικειμενικού αυτού σκοπού της αγάπης στον κόσμο και ελάχιστη φιλανθρωπία ή αίσθηση ευθύνης για τον αδελφό μας.⁴

(…) διά της ζωής του σώζονται όλες οι ψυχές.⁵

Σε έναν άλλο απ’ τους τόμους του ο Θιβετανός προβαίνει σε μια εκπληκτική δήλωση, που αφορά τους πειρασμούς του Χριστού:

Δεν σκεπτόμαστε σχεδόν ποτέ τις συνέπειες που θα είχαν προκληθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο ανά τους αιώνες, αν ο Χριστός δεν αντιδρούσε όπως αντέδρασε. Οι εικασίες είναι μικρής χρησιμότητας, αλλά θα μπορούσε να δηλωθεί ότι ολόκληρη η πορεία της Ιστορίας και της εξελικτικής προόδου της ανθρωπότητας θα είχε αλλοιωθεί, και μάλιστα κατά έναν τραγικό και φρικτό τρόπο.⁶

Αλλού πάλι, ξεκαθαρίζει τους σκοπούς για τους οποίους εργάζεται η Πλανητική Ιεραρχία:

Εργαζόμαστε προς την τελειοποίηση της εξουσίας του Χριστού πάνω στη Γη· αποβλέπουμε στην ανάπτυξη της χριστικής συνειδήσεως και στο να φέρουμε την εξουσία ή το νόμο του Χριστού, που είναι η αγάπη. Αυτό θα φθάσει στην καρποφορία του στην υδροχοϊκή εποχή και θα δούμε να εγκαθιδρύεται πάνω στη Γη η αδελφοσύνη.
(…) Οι γραφές του κόσμου, όπως ξέρουμε, πάντα είχαν προφητεύσει πως στο τέλος του αιώνος θα δούμε την αποκάλυψη αυτού που είναι μυστικό και την προβολή στο φως της ημέρας αυτού που ως τώρα ήταν κρυμμένο και συγκαλυμμένο.
(…) Δεν είναι εύκολο να εκφράσουμε τη φύση της αποκάλυψης που έρχεται. (…) Το μυστήριο των αιώνων βρίσκεται στα πρόθυρα της αποκαλύψεως (…).⁷

(…) Η κρυμμένη θειότης θ’ αποκαλυφθεί.⁸

Σύμφωνα με τον Θιβετανό, τη θύρα για την ανώτερη πνευματική εξέλιξη την άνοιξε ο Χριστός. Αν κρίνουμε απ’ το γεγονός ότι ο Βούδας, ο μέγιστος μύστης πριν την ενσάρκωση του Λόγου Χριστού, θεωρούσε ως ανώτατη επίτευξη το νιρβανικό πεδίο, ήταν μόνο με τη θυσία του Χριστού που άνοιξε η θύρα για τα θεία πεδία. Μέχρι τότε, σύμφωνα με τον Διδάσκαλο Ιωάννη, οι μύστες έφθαναν έως τα αποκαλούμενα «μακάρια πεδία», κορυφαίο εκ των οποίων είναι το νιρβανικό (ή πνευματικό, στην ορολογία του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας). Ιδού τι αναφέρει ο Θιβετανός για τον Χριστό:

Έδωσε τη διδασκαλία που συγκεφαλαίωνε όλες τις προηγούμενες και φανέρωσε τις νέες όψεις της μελλοντικής διδασκαλίας· άνοιξε τη θύρα προς την Οδό της Ανωτέρας Εξελίξεως, που ήταν έως τότε κλειστή (…).⁹

Παραθέτουμε στη συνέχεια μια εικόνα της ανθρώπινης εξέλιξης που προκύπτει από τη συσχέτιση της αποστολής του Βούδα με την αποστολή του Χριστού, όπως την επιχειρεί ο Θιβετανός:

Ο Βούδας ήρθε ενσωματώνοντας στον εαυτό του μια μεγάλη θεία αρχή ή ποιότητα. Ήταν ο μεταδότης της φώτισης του κόσμου. Ήταν ο Κύριος του φωτός. (…) Φως, σοφία, λογική, που είναι τόσο θείες όσο και ανθρώπινες ιδιότητες, εστιάστηκαν στον Βούδα. Απέδειξε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να πετύχουν τη φώτιση και να βαδίσουν στο φως. Προκάλεσε τους ανθρώπους να διασχίσουν την ατραπό της φώτισης, της οποίας οι όψεις είναι η σοφία, η νοητική αντίληψη και η ενόραση.
(…) Μέσα από το μήνυμα του Βούδα ο άνθρωπος (…) έμαθε ότι ο Δρόμος της Απελευθέρωσης βρίσκεται στην απόσπαση, την απάθεια και τη διάκριση. Όπου υπάρχουν αυτά, υπάρχει μια γοργή απελευθέρωση απ’ τον τροχό της επαναγέννησης.¹⁰

(…) Τότε ήρθε ο επόμενος μεγάλος Δάσκαλος, ο Χριστός. Ενσωμάτωσε στον εαυτό του μια ακόμη μεγαλύτερη αρχή ή όψη, εκείνη της Αγάπης, ενώ την ίδια στιγμή περιέλαβε μέσα του όλα όσα είχε ο Βούδας απ’ το φως. Ο Χριστός ήταν η έκφραση τόσο του φωτός όσο και της αγάπης.¹¹

(…) ο Βούδας, ο τέλειος μύστης που είχε φθάσει στη φώτιση, αλλά δεν είχε ακόμη αναπτύξει σε τελειότητα όλες τις ιδιότητες της θειότητας. Ο Χριστός, η απόλυτα τέλεια έκφραση της θεότητας σ’ αυτόν τον κύκλο και, ως εκ τούτου, ο Διδάσκαλος αγγέλων και ανθρώπων.¹²

Μια ακόμη δήλωση εξαιρετικής σημασίας είναι επίσης αυτή που κάνει ο Θιβετανός αναφερόμενος στη μελλοντική πνευματικότητα της ανθρωπότητας, μιλώντας για τα,

(…) θεμέλια του εκ νέου ερμηνευμένου και φωτισμένου Χριστιανισμού, ο οποίος δεν θα έχει καμιά σχέση με τη θεολογία και θα είναι παγκοσμίου φύσεως.¹³

Τέλος, θέλοντας να τονίσει ότι ο Χριστός βρίσκεται μέσα σε όλους μας όπως και όλοι μας βρισκόμαστε εντός του, εξηγεί τον λόγο για τον οποίο δεν έχει διασωθεί η αυθεντική του εικόνα:

Γιατί νομίζετε δεν υπάρχει καλή και αληθινή εικόνα του Ευλογημένου; Υπάρχουν μόνον κάποιες εικασίες από τους οπαδούς της πρώτης Εκκλησίας και καμιά απ’ όσους τον γνώρισαν. Ο λόγος είναι συγκεκριμένος. Δεν υπάρχει αληθινή εικόνα του, γιατί πρέπει να είναι στις καρδιές μας και όχι σε καμβάδες. Καταλήγουμε να τον γνωρίσουμε γιατί εν ημίν εστί ως και ημείς εν Αυτώ.¹⁴

1. Εσωτερική Θεραπευτική, (1953), Κέδρος, Αθήνα, 2008, σ. 280 [260].
2. Το Πεπρωμένο των Εθνών, (1949), Αθήνα, 1969, σ. 38 [38].
3. Στο ίδιο, σ. 154 [147].
4. Εσωτερική Ψυχολογία, Β΄ (1939): Κέδρος, Αθήνα, 2008, σ. 797 [742].
5. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, (1960) Α΄, Αθήνα, 1972, σ. 261 [221].
6. Εσωτέρα Θεραπευτική, Β΄, (1953), Αθήνα, 1969, σ. 693 [671].
7. Εσωτερική Ψυχολογία, Α΄, σ. 117 [95-96].
8. Στο ίδιο, Α΄, σ. 324 [283].
9. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, (1960) Β΄, Αθήνα, 1973, σ. 617 [525].
10. Εξωτερίκευση Ιεραρχίας, σ. 484-485 [410-411].
11. Στο ίδιο, σ. 484. Παρεμπιπτόντως ας σημειώσουμε ότι, αφού η αγάπη ήρθε με τον Χριστό, αυτός ο κόσμος, που η ανατολική σοφία λέγεται ότι τον θεωρεί πλάνη (μάγια), προορίζεται να γεμίσει με την αγάπη και, ως εκ τούτου, να καταστεί απόλυτα πραγματικός. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που οι διδασκαλίες της Ανατολής είναι πλέον παρελθούσης χρήσεως, όπως έλεγε ο Ιωάννης.
12. Πεπρωμένο των Εθνών, σ. 38.
13. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, Β΄, σ. 628 [533-534].
14. Εσωτερική Θεραπευτική, σ. 387 [361].