Το Έργο κι οι παλιοί τρόποι (ΙΙI)

← Μέρος ΙΙ

Πνευματικός ακτιβισμός

Ουσιαστικά το Έργο αντιπροσωπεύει το τέλος της ανάγκης για κάθε είδος μυστικισμού, και ταυτόχρονα την έναρξη ενός δυναμικού πνευματικού ακτιβισμού για την αλλαγή του κόσμου. Εισάγει την εποχή της εκτεταμένης γείωσης του ελέους του Πατρός και της γέννησης μιας νέας συνείδησης, που καθαρίζει τον δρόμο και κάνει ευθεία τα μονοπάτια για να περάσει ο Κύριος και να δράσει ως ένα μαζί μας.¹

Διότι το νόημα του ανθρώπινου αγώνα δεν μπορεί να είναι η απόκτηση γνώσης και δύναμης ή η όποια ναρκισσιστική αυτοτελειοποίηση και αυτοκυριαρχία που αδιαφορεί για την ελευθέρωση του κόσμου. Μήπως σκοπός του ανθρώπου είναι η ατομική του εξέλιξη για να σπάσει τον τροχό της επαναγέννησης και να ελευθερωθεί από τον πόνο της γήινης ύπαρξης; Ή να ζήσει πειθαρχημένος, σύμφωνα με κάποιους κανόνες, για να κερδίσει τον Παράδεισο; Μήπως προορισμός του είναι να εξαγνιστεί και να ενωθεί παθητικά με τα πάντα σε μια αστείρευτη ευδαιμονία, ξεχνώντας την ανθρωπότητα και τις οδύνες της;²

Όχι! Το ζητούμενο για τον μαθητή του Λόγου είναι να εισέλθει στην πνευματική εκπαίδευση, να προσπαθήσει να γνωρίσει τον εαυτό του, να εκδηλώσει τον θείο Εαυτό και να ενοποιηθεί εσωτερικά, με σκοπό να γίνει ικανός για την εργασία της αλλαγής της συλλογικής συνείδησης και του κόσμου, σύμφωνα πάντα με το θείο θέλημα. Ο σκοπός του είναι να εκπληρώνει το θέλημα του Πατρός και τίποτε λιγότερο. Μόνον έτσι αποκαθίσταται στην υιότητά του, χωρίς την οποία ολόκληρη η πνευματική του ανάπτυξη κρέμεται στον αέρα. Και μόνον έτσι ελευθερώνει τη θεανθρώπινη φύση του ως συνεργό στο Έργο του Θεού. Ο Λόγος δρα αδιάλειπτα για τον μετασχηματισμό του Κόσμου, κι ο άνθρωπος, κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, οφείλει να κάνει το ίδιο. Αντιλαμβανόμαστε δε την υιότητα όπως ακριβώς ο ενανθρωπισθείς Λόγος, όταν έλεγε: καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με (Ιω.6:38).

Δεν είμαστε κυνηγοί πνευματικών εμπειριών. Οράσεις, εμπνεύσεις και ακούσματα, εσωτερική πληρότητα, άνοιγμα των κέντρων, ανύψωση της κουνταλίνι και ψυχική διαστολή, ίσως εμφανιστούν ως παρεπόμενα της λειτουργίας της ένωσης με τον Λόγο. Έρχονται ή δεν έρχονται, αλλά δεν αποτελούν επιδίωξη. Άλλωστε ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ένα σωρό ανοησίες με αυτά, όπως επίδειξη, κατάχρηση και κατασπατάληση του φωτός λόγω έλλειψης πείρας ή λόγω του εγωισμού του, που είναι πάντα έτοιμος να οικειοποιηθεί κάθε του άνοδο.³

Τα μεταφυσικά συγγράμματα, πλήρη γνώσεων και τεχνικών, παραμένουν ανυποψίαστα για το κεντρικό θέμα που εισάγει η νέα κοσμική περίοδος, ήτοι την ένωση με τον Λόγο και την ενεργητική εκδήλωσή της. Υπάρχει τέτοια απλότητα και αμεσότητα σ’ αυτήν, ώστε, σε σχέση μαζί της, οι μεταφυσικές γνώσεις και τεχνικές φαίνονται σαν δυσνόητοι τρόποι προσέγγισης του θείου:

Γιατί αναζητάς δυσνόητους τρόπους για να με γνωρίσεις, για να γνωρίσεις τον Εαυτό σου; Διότι η τεχνική είναι ένας δυσνόητος τρόπος, έστω κι αν σου φαίνεται προσιτός. Είναι δυσνόητος, γιατί ποτέ δεν προσπαθείς να πλησιάσεις ό,τι είναι δικό σου με κάποια τεχνική. Επικοινωνείς με την αμεσότητα των παλμών, με την επικοινωνία των κοινών στοιχείων, με τη δυνατότητα άμεσης εκδήλωσης. Επομένως, πας να προσεγγίσεις ό,τι είναι περισσότερο δικό σου με τρόπους που σε απομακρύνουν; Πας να βρεις τον Εαυτό σου χρησιμοποιώντας πρίσματα; Χρησιμοποιώντας στάδια που διαμορφώνουν αποστάσεις;⁴

Ο Ιωάννης είχε πολλές φορές αποφανθεί γι’ αυτούς τους τρόπους, π.χ., για την τεχνική ενασχόληση με το άνοιγμα των κέντρων και τα παρόμοια:

Τα κέντρα του ανθρώπου, τα κέντρα των δυνάμεων, τα κέντρα ζωής μες στον άνθρωπο ανοίγουν όταν ο καθένας είναι έτοιμος, όταν είναι πεπληρωμένος φωτός κι αγάπης. (…) Δύναμή σας η αγάπη, δύναμή σας μοναδική, αξεπέραστη, ακατανίκητη, η αγάπη σας! Η αγάπη σας θα σας θεώσει, η αγάπη σας θα σας εξομοιώσει με τον Λόγο Θεό (…).⁵

Ακριβώς τα ίδια λέει και ο Θιβετανός:

(…) τα κέντρα καθίστανται ενεργά με την καλλιέργεια ορισμένων βασικών αρετών και όχι με τον διαλογισμό ή τη συγκέντρωση πάνω σε αυτά. Φέρονται αυτομάτως στην αναγκαία ακτινοβολιακή κατάσταση με τον ορθό τρόπο ζωής, τις ανώτερες σκέψεις και την ενεργό αγάπη. Αυτές οι αρετές μπορεί να σας φαίνονται ανιαρές και χωρίς ενδιαφέρον, αλλά είναι πανίσχυρες και επιστημονικώς αποτελεσματικές, στο να φέρνουν τα κέντρα στην ποθητή ακτινοβολιακή δραστηριότητα.⁶
Σας αποτείνω εδώ μια επίσημη προειδοποίηση. Ας επιδοθεί ο άνθρωπος σε μια ζωή υψηλού αλτρουισμού, σε μια πειθαρχία που θα εκλεπτύνει και θα υποτάξει τους κατώτερους φορείς του και σε επίπονη προσπάθεια να εξαγνίσει και να ελέγξει τα περιβλήματά του. Όταν αυτό επιτευχθεί κι έχει ανυψωθεί και σταθεροποιηθεί ο κραδασμός του, θα διαπιστώσει πως η ανάπτυξη και η λειτουργικότητα των κέντρων ακολούθησαν παράλληλη πορεία (…). Μεγάλος κίνδυνος και φοβερά δεινά αναμένουν τον άνθρωπο που διεγείρει αυτά τα κέντρα με αθέμιτες μεθόδους και που πειραματίζεται με τα πυρά του σώματός του δίχως την απαραίτητη τεχνική γνώση. Μπορεί να πετύχει με τις προσπάθειές του τη διέγερση των πυρών και την ενίσχυση της δράσης των κέντρων, αλλά θα πληρώσει το τίμημα της άγνοιας με την καταστροφή της ύλης, την πυρπόληση του σωματικού ή εγκεφαλικού ιστού, τη διατάραξη των φρένων και τη διάνοιξη διόδων σε ρεύματα και δυνάμεις ανεπιθύμητες και καταστρεπτικές.⁷
(…) το έργο σε σχέση με τα κέντρα είναι συμπτωματικό της αληθινής πνευματικής ανάπτυξης και είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εντελώς μηχανικό και αυτόματο.⁸

Αλλά και κάποιοι κοφτοί αφορισμοί του Μορύα σαν τους παρακάτω, μπορούμε να πούμε ότι είχαν ξεκαθαρίσει το ζήτημα ήδη απ’ τη δεκαετία του 1920:

(…) στη νέα εξέλιξη, οι προηγούμενες τεχνικές μέθοδοι πρέπει να εγκαταλειφθούν. (…) Η μηχανική του γιογκισμού δεν είναι πια κατάλληλη για την αναγέννηση του κόσμου.⁹
Μπορεί να αποδειχθεί, πως η πραναγιάμα και οι άλλες τεχνητές μέθοδοι των διαφόρων γιόγκα είναι δυνατόν να αντικατασταθούν από μία απλή πύρινη καρδιά.¹⁰

Αυτή ακριβώς την αντικατάσταση είδαμε στον Ιωάννη, που ήταν ολόκληρος πύρινος.

1. Όπως έλεγε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος: «Ετοιμάστε τον δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια για να περάσει» (Μτθ.3:3).
2. Ο Μορύα, δείχνοντας πώς σκέφτεται η Ιεραρχία του Φωτός, γράφει: Έργο μας είναι να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα. Συχνά ένας γιόγκι που σμίγει με τη Νιρβάνα πασκίζει να ξεχάσει τη γη [Φύλλα, βιβλίο 1^ο, σ. 55 [176]].
3. Ίσως κάτι ήξερε ο Ηράκλειτος όταν έλεγε: Ενώ ο Λόγος υπάρχει αιώνια, ανόητοι αποδείχνονται οι άνθρωποι και πριν τον ακούσουν κι αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά [Fragmentum B 1].
4. Διονύσης Δώριζας, Φώτιση, Κονιδάρης, Αθήνα, 1988, σ. 143.
5. Ομιλία του Δασκάλου Ιωάννη το 1986.
6. Η Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας, (1950), Αθήνα, 1981, σ. 187 [175].
7. Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός Α΄, (1925), Κέδρος, Αθήνα, 2008), σ. 158 [162].
8. Μαθητεία στη Νέα Εποχή Β΄, (1944), Αθήνα, 1999, σ. 666 [604].
9. Φύλλα, βιβλίο 2^ο, τόμ. 1^ος, σ. 48 [III-7].
10. Ιεραρχία, (1931), Τρισήλιον, Αθήνα, 1981, σ. 190 [297].