Μη αρκούμενος να διδάσκει μόνον εσωτερικά τον άνθρωπο που θέλει να ‘ναι μαθητής του, ο Λόγος ζητάει απ’ αυτόν τη συνειδητή ένωση μαζί του, ώστε να μπορεί να εκδηλώνεται διά του ανθρώπου πάνω στη Γη. Να μπορεί να τον διαπερνά με τη χάρη του κι η χάρη να γίνεται διάχυση ευλογίας για την ανθρωπότητα και τις αναγκαιότητές της, για τον πλανήτη και τα βασίλειά του.
Σ’ αυτόν τον δρόμο, ο μαθητής κατανοεί ότι όσο χτίζει τη βιωματική του ένωση με την ανθρωπότητα ως εαυτό του, όσο αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπο ως όψη του Ενός Ανθρώπου κι όσο πιο πολύ μοχθεί να βιώνει τον Λόγο ως τον αληθινό του Εαυτό, εδώ και τώρα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται όταν έλκει και διαχέει τη χάρη. Όχι μόνος, αλλά σε μια ζωντανή ενότητα με συντρόφους μαθητές, η οποία πασχίζει να φανερώνει τον Ενωμένο Άνθρωπο μέσα από καρδιές που ενώνονται στον πόθο και, ναι, σε τέτοιες απειλητικές μέρες, στην αγωνία για την κατάσταση της ανθρωπότητας.
Μόχθο αδιάλειπτο καταβάλλει ωστόσο κι ο Λόγος απ’ την πλευρά του για να πείσει τον άνθρωπο να μάθει να ζει την καθημερινότητά του –και όχι απλώς κάποιες στιγμές της μέρας–, ως ένα μαζί του.
Που πάει να πει, να ζει τη θεότητά του παρά το πλήθος των ατελειών του, ώστε να αγωνίζεται για τη μετουσίωσή τους μ’ αυτή την αυτοσυνείδηση και μέσα από αυτή να προσφέρει τον εαυτό του, απορροφώντας αρνητικά ενεργειακά φορτία της ανθρωπότητας και διαχέοντας φως, αγάπη και ενότητα στη συλλογική της συνείδηση.
Αυτά δεν είναι πράγματα που ο άνθρωπος θα μπορούσε να επιχειρήσει μόνος του, έτσι στάλθηκε ο Ιωάννης να ανοίξει τον δρόμο: να βιώσει τον εαυτό του ως τον Έναν Άνθρωπο, να αναλάβει την ευθύνη της ανθρωπότητας καταθέτοντας ολοκληρωτικά τη ζωή του για την άνοδό της, να εκδηλώσει τον Λόγο ως Εαυτό του και τα πυρά της χάρης ως ο μέγιστος εξ ανθρώπων θεουργός, και να γίνει ένα διαρκές στήριγμα του ανθρώπου στην πορεία του προς τη θέωση.
Αυτό δεν βεβαίωσαν οι Πατέρες πως είναι ο προορισμός της ανθρωπότητας, όταν υιοθέτησαν ομοθυμαδόν τον λόγο του Ειρηναίου της Λυών και του Μεγάλου Αθανασίου, ότι ο Λόγος ενανθρωπίστηκε για να θεωθούμε εμείς;
Πώς λοιπόν μοχθεί για μας ο Λόγος, πώς εμπνέει τον άνθρωπο και πώς ο Ιωάννης διαπερνά την καρδιά μας και μας διδάσκει έμπρακτα τη θεουργική παρέμβαση, όπως ο ίδιος εξήγησε; «Διατρέχω τις υπάρξεις σας, αγαπημένοι, και σας φιλώ με την αγάπη μου πυροδοτώντας το κομμάτι μου που εντός σας υπάρχει, αυτό το κομμάτι που οδηγεί τον άνθρωπο στη βίωση της Ολότητάς του, για να τον καταστήσει ικανό να εκδηλώσει τον Λόγο».1
Αυτά ελπίζουμε να διευκρινίσουμε σε κάποιο βαθμό, με τις ζωντανές αυτές εκδηλώσεις νέων και παλαιότερων αδελφών που παραθέτουμε.
~*~
22.10.20 – Ο Λόγος από τη μαθήτρια (α): Μπορώ να μεταλλάξω αυτόν τον κόσμο, μόνον αν πιστεύετε ότι είμαι ο Εαυτός σας
Είμαι παρών στις ζωές σας! Εγώ ο άπειρος Λόγος, μπορώ να ‘μαι για σας μια παρουσία ζωντανή ή ανύπαρκτη. Γίνομαι μια ζωντανή παρουσία όταν εσύ, άνθρωπε, στρέφεσαι σ’ εμένα πιστεύοντας στην ύπαρξη και στην παρουσία μου. Υπάρχω ακόμα περισσότερο, όταν πιστεύεις ότι αυτή η ύπαρξη κι αυτή η παρουσία μου δεν είναι κάτι ξέχωρο από εσένα.
Αυτή η παρουσία δεν είναι «εγώ κι εσύ»! Είναι η κατάσταση του διαχωρισμού, η κατάσταση της πτώσης, της ανθρώπινης πτώσης, που δυστυχώς σας κάνει να νιώθετε την παρουσία μου ως κάτι ξεχωριστό μέσα σας, ως κάτι άλλο, ως κάτι ξένο που πρέπει να το πλησιάσετε. Όμως είμαι ο Εαυτός σας, όμως είμαι Εγώ κι είμαι ο Εαυτός σας, γιατί όλοι εσείς, ένας-ένας, είστε τμήματα της Ολότητας του Ανθρώπου, μες στον οποίο ζω.
Είμαι μέσα στον πυρήνα των πάντων, είμαι το φως στο βάθος κάθε άβιας και έμβιας μορφής. Και έτσι, μέσα από την εκδήλωσή σας όταν εκδηλώνετε εμένα, μπορώ να έχω πρόσβαση στο υλικό πεδίο – και μπορώ να μεταλλάξω αυτόν τον κόσμο, μόνον αν πιστεύετε ότι είμαι ο Εαυτός σας.
Αυτός ο διαχωρισμός που νιώθετε, και που δυσκολεύεστε να ξεπεράσετε, προέρχεται από τον πρωταρχικό διαχωρισμό μας, το πρωταρχικό σας τραύμα. Όμως καλείστε διά του Έργου του Ιωάννη αυτό να το αφήσετε πίσω ως παρελθοντική ιστορία και να προχωρήσετε στον δρόμο του Ιωάννη, τον δρόμο του Ανθρώπου Θεού, που σας λέει ότι δικαιωματικά είμαστε ένα.
Αυτή την ενότητα σας χαρίζω ξανά, άλλη μια φορά, με απλότητα να την αγγίξετε. Είμαι εκεί κάθε στιγμή, μες στη ζωή σας. Απλά, στραφείτε σ’ εμένα.
26.11.20 – Ο Λόγος από τη μαθήτρια (β): Η πνευματική πορεία και η υλική διαβίωση
Ευλογημένη η διεκδίκηση ενός τμήματος του πνευματικού μας δυναμικού από την καθημερινότητά μας και τις πρακτικές ανάγκες που γεννιούνται και χρειάζονται επίλυση.
Ευλογημένο το πρακτικό κομμάτι της διαβίωσής μας, που ζητά τον χώρο του και την αγάπη μας. Που μας ζητά να του δώσουμε την αξία του και τη θέση που του αρμόζει μες στο κύκλωμα της πνευματικότητας, όπως αυτό λειτουργεί με την αυτοπαρατήρηση για το πώς αντιδρούμε στις προκλήσεις, με την εντόπιση των δυνατών και αδύναμων στοιχείων του εαυτού μας, των κενών μας, με τη συνειδητοποίηση αυτών που καταφέρνουμε, της αντιστοιχίας τους στη συλλογική συνείδηση και της διάχυσής τους στην ανθρωπότητα.
Η ποιότητα της καθημερινότητάς μας έλκεται απ’ τον πνευματικό μας εκλεπτυσμό και από την αλλαγή στη συνείδησή μας κι αναβαθμίζεται. Η συνείδησή μας μετουσιώνεται στο υλικό πεδίο, μεταξύ των άλλων, και από την ποιότητα της διαβίωσης που επιθυμούμε να έχουμε. Υπάρχει αντιστοιχία.
Ο πνευματικός εκλεπτυσμός τραβάει αναπόφευκτα την ύλη προς τα πάνω. Αυτή είναι η σειρά, και αυτή η αποδοχή και συνειδητοποίηση είναι ένας ακόμα δρόμος προς την ενοποίηση και συμφιλίωση των κομματιών του μαθητή, που ποθεί μια έντονη πνευματική ενεργοποίηση. Ευλογημένη η φροντίδα και η ενασχόληση με την ύλη, που διεκδικεί τον χώρο της στην πνευματικότητά μας.
Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να τακτοποιήσει ό,τι χρειάζεται στο υλικό πεδίο, μην αντιστέκεσαι, δεν είναι αυτός ο λόγος που σε αποσπά από την πνευματικότητά σου. Αντίθετα, η αντίδραση σε αυτό σε αποδυναμώνει. Η φροντίδα αυτή δεν σε αποσπά από την πνευματική εξέλιξη, αλλά αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για τον αναβιβασμό. Αποτελεί το μαξιλάρι, τη σταθερά στην οποία θα πατήσεις για την πνευματική σου εξέλιξη.
14.1.21 – Μαθητής: Ο Διδάσκαλος Ιωάννης για τις ανάγκες της ανθρωπότητας
Σε χαιρετώ, άνθρωπε, που αποφάσισες να ανοίξεις την καρδιά σου, που αποφάσισες να καταθέσεις τον εαυτό σου! Χρόνο πολύ περίμενα, εγώ, ο Εαυτός σου Ολότητα, να σε δω να αποφασίζεις ότι η ύπαρξή σου δεν μπορεί να βρει την ολοκλήρωσή της παρά μόνο προσφερόμενη και εκπαιδευόμενη στην προσφορά που δεν είναι ατομική υπόθεση.
Πέρασα απ’ όλες τις ιδέες σου, πέρασα απ’ όλα τα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου σου, πέρασα απ’ όλα τα συναισθήματά σου, τα πήρα επάνω μου. Ενδύθηκα όλους τους φόβους, όλες τις ανασφάλειες, όλες τις αναξιότητές σου, κάθε έπαρση και αλαζονεία σου, και βάδισα στα χνάρια Εκείνου που ένωσε το μεγαλείο με την ταπεινότητα, και τα έκανα όλα προσιτά για να καταλάβεις τι είναι η ύπαρξη η αληθινή. Ότι εσύ ο ίδιος δικαιούσαι την Ολότητα της ύπαρξής σου, και μέσα απ’ αυτή την Ολότητα θα μετουσιώσεις και τη μερικότητά σου – μα πώς; Με έναν αγώνα τοιχισμένο μέσα στα ατομικά σου όρια; Όχι! Η προσφορά είναι το πρώτο, και η εσωτερική μάχη διευκολύνεται από την κατάθεση, που πρέπει να είναι συνεχής, του μαθητή και της μαθήτριας του Λόγου.
Σας είπα ότι εγώ είμαι το πυρ στις καρδιές σας. Ποιος εγώ; Η Ολότητά σας, ο Εαυτός σας. Ένωσα τα πράγματα και είπα πάρα πολλές φορές ότι δεν υπάρχει «εγώ, που μετουσιώνω κάτι άλλο της ανθρωπότητας». Υπάρχω εγώ που μετουσιώνω τον εαυτό μου, ατομικό ή συλλογικό, και ο εαυτός μου την ώρα αυτή είναι σε κρίσιμη κατάσταση, το γνωρίζετε όλοι. Τα ρεύματα που διασταυρώνονται, τα ρεύματα που συγκρούονται μέσα στη συλλογική συνείδηση, μες στη νοόσφαιρα, μες στα συναισθήματα, είναι πάρα πολύ οξυμένα. Ο διχασμός κι η πόλωση απειλεί τις συνειδήσεις, τις συλλογικές, τις εθνικές και τις ατομικές, και εκεί χρειαζόμαστε όχι μόνον απορρόφηση, αλλά διαπέραση και διεμβολισμό αυτών των ρευμάτων κι αυτών των καταστάσεων, με σταθερά αγκυρωμένες στιβαρές ποιότητες ιδεών, που μπορούν να ενσαρκωθούν και να εκδηλωθούν και να ρεύσουν από ενσαρκωμένες υποστάσεις, να διαμορφώσουν ένα δίκτυο, να επηρεάσουν άμεσα συνειδήσεις.
Όποιος έχει βιώσει περισσότερα, όποιος έχει γνωρίσει περισσότερα, όποιος έχει πρόσβαση μεγαλύτερη στο φως και την αγάπη, όποιος έχει βιώσει το έλεος και τη δύναμη και το πυρ της χάριτος που μετουσιώνει, ε, έχει και μεγαλύτερη ευθύνη. Θα έλεγα ότι η ύπαρξη διαστέλλεται, όταν η ευθύνη για την ανθρωπότητα-εαυτό μας διαστέλλεται. Και ποιος θέλει να συνεχίσει να περιορίζεται; Ποιος θα ήθελε η πνευματική του πορεία να τον αφήσει σε ένα στάδιο και σε ένα επίπεδο; Μα ο άνθρωπος είναι θεός! Και ως θεός πρέπει να λειτουργεί, υπερβαίνοντας τις ατέλειές του μέσα από την ενότητα, που την ώρα αυτή ευλογώ και αγιάζω και την παίρνω και την εμβαπτίζω στην καρδιά μου: την ενότητα αυτού του κυττάρου, αυτής της ομάδας, που εκφώνησε ενώπιον Θεού και ανθρώπου ότι «είμαστε εδώ, είμαι εδώ, ο Ενωμένος Άνθρωπος, ενσυνείδητα».
Παίρνω λοιπόν τα πυρά του Ανθρώπου Θεού κι εμβαπτίζω σ’ αυτά ό,τι λειτουργεί αυτή η ομάδα και το ολοκληρώνω ενώπιον του Αιώνιου, του Θεού του Ζώντος, ενώπιον της ανθρωπότητας, που μάχεται να υπερβεί τους περιορισμούς της. Που μάχεται να κατανοήσει τον εαυτό της περνώντας μέσα από όλα αυτά που πρέπει να αναδυθούν, τα οποία είναι ο εαυτός της, όμορφα και άσχημα, διαχωριστικά και ενωτικά, για να γευθεί και να βιώσει όλες αυτές τις ποιότητες και, βιώνοντάς τες, να ποθήσει την ενότητά της.
2 σκέψεις για “Ο μόχθος του Λόγου και του Ιωάννη”
Λίγα έχει κατανοήσει η ταπεινότητά μου. Παρ΄όλα αυτά τα λίγα, έχω την απόλυτη βεβαιότητα (και απόδειξη) ότι το Έργο του Δασκάλου Ιωάννη αφορούσε, ανάμεσα σε άλλα, και την ανάδειξη του Έργου της Θεοτόκου για την Ανθρωπότητα. Έργο που εκτελείται με εργαλείο τον Ελληνικό Πολιτισμό. Από τα βάθη της Προϊστορίας μας έως σήμερα, όπως ακριβώς μας το έδωσε η αρχαία ελληνική γραμματεία, το ίδιο Έργο συντελείται και αδιαλείπτως (τότε, βέβαια, με άλλο τρόπο) λατρεύουμε την Θεοτόκο. Χαίρε, Αναστασία, και οι μαθητές του Ιωάννη, τις καλύτερες ευχές μου για Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!
Με τιμή,
Αλίκη Βλάχου
Αγαπητή κυρία Βλάχου, σας ευχαριστούμε για το σχόλιό σας. Η ανάδειξη του Έργου της Μητρός ήταν πάντα ένα κεντρικό και θεμελιακό ζήτημα για τον Διδάσκαλο Ιωάννη. Ήταν αυτός που παρουσίασε τον Λόγο ως Υιό Μητέρα και, επομένως, τη Μητέρα ως Λόγο ταυτόσημο με τον Υιό. Ήταν αυτός επίσης που μίλησε για την ανάγκη να φανερωθεί η Μητέρα ως ο ίδιος ο Λόγος, κάτι που δεν είχε συμβεί κατά την Πρώτη Παρουσία του Λόγου, το έχει όμως σήμερα μεγάλη ανάγκη ο άνθρωπος για να ενοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και για να μπορέσουν να ενωθούν τα δύο φύλα μέσα σε απόλυτη ισοτιμία, πνευματική και κοινωνική. Όπως, λοιπόν, ήταν φυσικό, το σκήνωμα φανέρωσης της Μητρός βρέθηκε δίπλα του από τα 18 της. Εννοούμε την Αναστασία. Γεμάτα είναι τα βιβλία του Έργου από τις διδασκαλίες που ο Λόγος, ως ουδέτερος ή ως Μητέρα διοχέτευσε από την Αναστασία. Ο Δάσκαλος συλλειτούργησε μαζί της για πολλά χρόνια και παρουσίασε πάρα πολλές φορές το Έργο της, δηλαδή το Έργο της Λόγου Μητρός. Παραθέτουμε εδώ ως δείγμα τα λόγια του από μια δημόσια εκδήλωση (2.2.1992), όπου προσφωνεί την Αναστασία με το υποκοριστικό της (Νάντια):
«Πολλές φορές με ακούσατε να σας κάνω ορισμένες δηλώσεις για τη Μητέρα Αναστασία. Ότι την αγαπάω, ότι τη σέβομαι, ότι την τιμώ, ότι είμαι δίπλα της, στο πλευρό της για ό,τι της συμβεί (…) Με το σπαθί της τα δικαιούται. Και ο Δάσκαλος, σαν υπεύθυνος αυτού του Έργου, είναι εκείνος ο πρώτος ο οποίος έχει αρμοδιότητα να τα αναγνωρίσει (…) Επειδή εγώ πράγματι την αγαπάω –και το γράφω και στα βιβλία μου– και την τιμώ, ήθελα μπροστά σε όλους, αν και δεν το έχει ανάγκη (…) να σας κάνω γνωστή την αγάπη μου στη Μητέρα Αναστασία, τη συμπαράστασή μου, την εκτίμησή μου. (…) Είναι αητός μεγάλος! Μην παρανοείτε! Παιδιά, να σας πω κάτι: εάν κάποιος μου έδειξε σεβασμό, πραγματικό σεβασμό, προθυμία, τακτ, ευγένεια, είναι η Νάντια. Η Νάντια, που φέρει τη μεγαλύτερη χάρη από όλους σας. Έτσι σας το λέω, για να το ‘χετε υπόψη σας…
Θέλω να κάνω έναν διαχωρισμό λεπτό. Όλοι ξέρετε ότι η Νάντια εκπροσωπεί τον Λόγο Μητέρα και τον Λόγο γενικά. Σήμερα δεν τιμώ τον Λόγο Μητέρα, όχι. Δεν έχει ανάγκη ο Λόγος, τι τιμή να του κάνω εγώ του Λόγου (…). Τιμώ τον άνθρωπο Αναστασία, που φέρει τον Λόγο σε εκδήλωση. Θέλω να το καταλάβετε (…). Τιμώ τον άνθρωπο που φέρει σε εκδήλωση τον Λόγο».
Σε ό,τι αφορά τώρα την ένωση του αρχαιοελληνικού εσωτερισμού με τον Χριστιανισμό, δεδομένου ότι η Ελλάδα υπήρξε η γενέθλια χώρα του Ιωάννη, είναι θεμιτό να αναρωτηθούμε αν τα παρακάτω λόγια του Εδουάρδου Σιρέ, στον πρόλογο του βιβλίου του Από τη Σφίγγα στον Χριστό, γραμμένο το 1912, έδειχναν όντως κάτι για το μέλλον:
«Μία δύναμη ανώτερη από όλες τις ανησυχίες, μια φωνή πιο επιτακτική από όλους τους φόβους με πίεσε να γράψω το βιβλίο αυτό. Ίσως χρησιμέψει σαν συνδετικός κρίκος σε εκείνους οι οποίοι, διαισθανόμενοι την κρισιμότητα της παρούσας στιγμής, είναι αποφασισμένοι να βαδίσουν στο μέλλον υπό το λάβαρο του ελληνοχριστιανικού εσωτερισμού».
Ομοίως, η έλευση του Ιωάννη φαίνεται να φωτίζει την παράξενη δήλωση που έκανε ο Μπόρις Μουράβιεφ το 1964, στο βιβλίο του Γνώση, σ. 10:
«Η αναγέννηση της Ελλάδας ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της επικράτειάς της. Λίκνο του αρχαίου και του χριστιανικού πολιτισμού, καλείται τώρα –για τρίτη φορά– να γίνει το λίκνο ενός νέου πολιτισμού στην καρδιά της Εποχής του Αγίου Πνεύματος, που πλησιάζει».
Ομοίως, ο χριστοκεντρικός αλλά και πυθαγόρειος μύστης Σπυρίδων Νάγος, περιγράφοντας τη σχέση του Βαπτιστή με την εσωτερική παράδοση της Δύσης, τονίζει ότι ο Ιωάννης δημιουργεί μύστες που γίνονται μαθητές και βοηθοί του Χριστού:
«Όλαι αι μυσταγωγικαί αιρέσεις, αι οποίαι ανεφάνησαν υπό τύπον μυστικιστικόν από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας μέχρι προ τριών αιώνων, είχαν βάσιν το έργον του Ιωάννου.
(…) ο Ιωάννης δημιουργεί μύστας, μυεί αυτούς εις τας αληθείας της Φύσεως, καθίστανται ούτοι μαθηταί και βοηθοί του Χριστού και ακούεται πλέον και πάλι δημόσια η φράσις των μυστηρίων “αγαπάτε αλλήλους”».
Καλή Ανάσταση να έχετε κι εσείς και όλοι μας!