Αυτός ο Άνθρωπος θα σε μετουσιώσει ολόκληρο, ο Άνθρωπος ο Ένας, ο μοναδικός, ο Άνθρωπος Υιός και Λόγος που ρέει με τον Δημιουργικό Λόγο στα σύμπαντα, και θα σε φέρει στην τέλεια εκδήλωση, στην αρμονία, στην ισορροπία. Υπάρχει και πάλλεται εντός σου, έστω κι αν τα βαριά καλύμματα της ύλης σου δεν επιτρέπουν να φθάσουν ως τον εξωτερικό σου φορέα οι παλμοί του (…).
Αυτός ο Εαυτός σου ο άπειρος, ο Εαυτός που είναι ένα με τον Θεό, ζητά τη βοήθειά σου. Και η βοήθεια συνίσταται στο να επιτρέψεις στον άνθρωπο-πλάνη που έπλασες με τους περιορισμούς της διανοίας σου, να βυθιστεί στην ουσία του την άπειρη και να μετουσιωθεί για να εκδηλωθεί ως φως.1
***
Σαν ένας απλός μαθητής του Λόγου, που αγωνιζόταν να σκέφτεται και να βιώνει τους άλλους ως εαυτούς του, μετά από μακριά πορεία δοκιμασιών και ενδοσκοπήσεων, ο Στοχαστής στράφηκε προς την Ολότητα του Εαυτού του, τον Έναν Άνθρωπο, που είναι ένα με τον Λόγο Μητέρα Υιό. Εκείνον που στην αρχή αυτής της νέας κοσμικής περιόδου είχε διά του Ιωάννη ολοκληρώσει –μες στην ύλη, τη μορφή και τον χρόνο– τη μετουσίωση της όλης ανθρώπινης εμπειρίας κι όλων των ανθρώπινων ποιοτήτων.
Στράφηκε ο Στοχαστής και είπε:
Ω εσύ, που μετέτρεψες τον χιτώνα των λαθών και της πτώσης του ανθρώπου σε ένδυμα μετουσίωσης και ελευθερίας για όλους, εσύ που κρατάς το κλειδί της μετουσίωσης, εγώ η μερικότητα-άνθρωπος της γης σε επικαλούμαι ως τον Εαυτό μου.
Βοήθησέ με ν’ αποδώσω αποκατεστημένα στην Ολότητα όσα απ’ αυτήν οικειοποιήθηκα και αλλοίωσα. Να αποδώσω τη λαγνεία μου ως αγνότητα, το άγχος μου ως εμπιστοσύνη, τον φόβο μου ως ελευθερία· τις τάσεις υπεροχής μου ως ταπεινότητα, την αυτολύπησή μου ως ευσπλαχνία, το ναρκισσισμό μου ως μεγαλείο της θεότητάς μου.
Την ίδια στιγμή κατάλαβε ότι, αφού επικαλείτο τον Άνθρωπο Ολότητα Εαυτό, όφειλε ο ίδιος να λειτουργήσει ως τέτοιος, ανταποκρινόμενος στον εαυτό του-μερικότητα. Ήταν ανάγκη να αγκαλιάσει τον γήινο εαυτό του μαζί με τις ποιότητες που ανάφερε, σαν να ήταν παιδιά του. Να κοινωνήσει τον εαυτό του και αυτά τα κενά του με την αγάπη και την τρυφερότητά του και να λειτουργήσει τη μετουσίωση.
Έπειτα, αντιλήφθηκε ότι το ίδιο όφειλε να κάνει για όλες τις ανθρώπινες ποιότητες.
Πώς όμως θα μπορούσε κανείς να αγαπήσει αυτά που τον συντρίβουν, τον δεσμεύουν και του προκαλούν φόβο και αγωνία; Έχοντας πολλές απορίες, προσέφυγε για βοήθεια στις διδασκαλίες του Λόγου.
Άνοιξε και διάβασε:
Αγαπημένε μου μαθητή και ακόλουθε, εισχώρησε στο μήνυμά μου, γιατί η πορεία μου δεν είναι πορεία θλίψης. Η πορεία μου είναι πορεία ζωής, αγάπης, ένωσης. Μεταφέρει το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα, το μήνυμα της αναγέννησης, της ενθύμησης της ένωσής μας. Το μήνυμα της συνάντησης με την Ύπαρξη, της αναβίωσης όλων των θείων παρακαταθηκών που υπάρχουν αδρανοποιημένες μέσα σου. Είναι μια πορεία χαράς. Είναι πορεία ελπίδας. Είναι μια πορεία ανάστασης και όχι στασιμότητας, απογοήτευσης και θλίψης. Και αυτή η λεπτοφυής χαρά βρίσκεται μες στην καθημερινή σου προσπάθεια, μες στην καθημερινή σου πάλη για μετουσίωση. Μέσα στην καθημερινή επαγρύπνηση και εσωτερική ενδοσκόπηση του είναι σου, μες στη συνεχή προσπάθεια για εσωτερική μετάλλαξη.
(…) Γι’ αυτό, αντιμετώπισε τα πάντα με διαφορετικό βλέμμα συνείδησης και νόησης. Νιώσε τη χαρά της διδαχής σου. Όταν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος των ατελειών, όταν αντιλαμβάνεσαι την απόσταση που εσύ έθεσες ανάμεσά μας, να μη θλίβεσαι. Να χαίρεσαι, γιατί έκανες ένα βήμα που μας έφερε πιο κοντά. Έκανες ένα βήμα που θα οδηγήσει την υπόστασή σου σε μετουσίωση, που θα σε μάθει να αγαπάς τις ατέλειές σου, να αγαπάς τα λάθη σου, να αγαπάς τις αποστάσεις που δημιούργησες, και μέσα απ’ αυτή την αγάπη να μετουσιώνεις κάθε τι (…). Προσπάθησε να ξεφύγεις απ’ την αίσθηση που πολλές φορές αναπτύσσεται μέσα σου, της θλίψης και λύπησης για το είναι σου, για τον εαυτό σου, που έρχεται να σε ανατρέψει και να σου πει ότι όσα μέχρι τώρα έκανες δεν ήταν τίποτα, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, δεν οδήγησαν σε καμιά εξέλιξη.
(…) Αγαπημένε μου μαθητή κι ακόλουθε, μην ενδύεσαι την ηττοπάθεια, αλλά ενδύσου τη νίκη. Κάθε σου βήμα ας ντύνεται με τη νίκη, ας ντύνεται με τη γνώση ότι κάθε κίνηση μέσα στην καθημερινή κατάσταση της εκδηλωμένης ενσυνείδητης πορείας σε φέρνει πιο κοντά στη γνώση του Ενός Εαυτού, σε εμβαπτίζει περισσότερο στην αλήθεια, σε καθιστά περισσότερο ικανό να προσφέρεις ζωή και αγάπη από εντός σου. Αν δεν αντιμετωπίσεις έτσι την πνευματική σου πορεία, δεν θα μπορέσεις να την ακολουθήσεις, δεν θ’ αντέξεις τη δύναμη και την ισχύ της. Δεν θ’ αντέξεις την εσωτερική πάλη, που θέλει να σε κάνει θεό.p2
Μιλάω στον καθένα απ’ όλα σας τα κύτταρα, απ’ όλους σας τους πόρους. Σας μιλάω για το πώς πρέπει να εκδηλώσετε την ένωση μαζί μου. Σας δείχνω πώς θα βελτιωθείτε, σας καλώ να ανοίξετε ολόκληρη την ύπαρξή σας σ’ εμένα και να μην ασχολείστε με φόβο με τον εαυτό σας αλλά με αγάπη και αποδοχή, με την αγάπη και την παραδοχή με την οποία εγώ σας αγκαλιάζω. Με την αγάπη και την αποδοχή με την οποία βηματίζω μαζί σας, έτσι να βηματίσετε με τα στοιχεία του εαυτού σας. Να τα πάρετε από το χέρι, να τα αγκαλιάσετε, να τα δείτε, να τα ανιχνεύσετε και να τα ενώσετε με το είναι σας, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε τις αντιστάσεις που μέσα σας εγείρονται ενάντια στην ένωσή μας. Χρειάζεται εσωτερική εργασία, αλλά αυτή η εργασία είναι διαφορετική από μια διαδικασία απλής εξερεύνησης του εσωτερικού είναι, ταξινόμησης των πραγμάτων, αρχειοθέτησης και ονομασίας τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και είναι διαφορετική, γιατί μόλις διαμορφώνεται δειλά η πρώτη επίγνωση της όποιας κατάστασης και ξεπηδά από το είναι σας η ανάγκη μεταλλαγής της, καλούμαι εγώ εντός σας και ρέω. Απαντώ σ’ αυτή την ανάγκη και η ροή μου συντελεί ώστε να γίνει η αλλαγή.3
Σας λέω ότι καθημερινά θα έχετε διλήμματα για να τελειοποιήσετε τον εαυτό σας. Γιατί, ενώ θα προσπαθείτε, θα βλέπετε ότι η ροπή προς την ατέλειά σας εμφανίζεται πάλι και πάλι, ότι ίσως δεν προχωράτε. Μα όμως κι αυτή η επίγνωση της ατέλειας, και αυτή η επίγνωση ότι δεν προχωράτε είναι ένα σημαντικό στοιχείο, που θα σας δείχνει ότι ακολουθείτε πνευματική πορεία. Γιατί στην πνευματική πορεία ουδέποτε μπορείτε να εφησυχάσετε ή να έχετε διαλείμματα, ή να είσαστε ικανοποιημένοι απ’ τα αποτελέσματά σας.4
- Διονύσης Δώριζας, Πύρινοι Λόγοι, Κονιδάρης, Αθήνα, 1984, σ. 172.
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 117-120.
- Αναστασία Παππά, Μια Πνευματική Τριλογία, Μέρος Β΄, Η Μαθητεία, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2009, σ. 73-74.
- Διονύσης Δώριζας, Αγαπάτε Αλλήλους, Κονιδάρης, Αθήνα, 1990, σ. 78.