Υπό Σ.Φ.*
Αδάμ
Γεννήθηκε από την εκπνοή του Τριαδικού Θεού, πνεύμα όπως κι αυτός, άπειρος όπως κι αυτός. Ήταν ενιαίος, Ένας Εαυτός με τον Θεό και με όσα υπήρχαν. Ήταν η εικόνα της Ολότητας του Θεού, και ο φορέας του Λόγου μες στη Δημιουργία. Βρισκόταν στην ενότητα των πάντων, χωρίς όμως συνείδηση του εαυτού του.
Προβλήθηκε σε πολλαπλότητα, παραμένοντας εσωτερικά ενιαίος, ακολούθησε την εκπνοή του Θεού και το κύμα της ζωής του, εισήλθε στη Δημιουργία, που διαμορφωνόταν μαζί του, και εισχώρησε στη διττότητα.
Βούτηξε ως δύτης στις θάλασσες των πεδίων και των κραδασμών, του θετικού και του αρνητικού, που θα μπορούσαν να τον εγκλωβίσουν. Εκεί που, αν εισχωρούσε ο Λόγος δίχως τον Άνθρωπο, θα τα θέωνε όλα αμέσως και θα σταματούσε κάθε εξέλιξη.
Καμιά ανέλιξη της συνειδητότητας προς την εμφάνιση της συνείδησης και της αυτοσυνείδησης, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Άνθρωπο. Η Δημιουργία βαίνει προς την τελείωσή της διά της εξέλιξης του Ανθρώπου. Γι’ αυτό κλήθηκε στην ύπαρξη από τα θεϊκά βάθη, ως αυτούσιο μέρος του Θεού, Θεός σε εκπαίδευση, με όλες τις δυνατότητες να γίνει όμοιος του τέλειου Θεού.
Από τον Πατρομήτορα, ο λόγος εκφωνήθηκε προς τον Έναν Άνθρωπο, τον ενιαίο Αδάμ:
Μάζεψε τον καρπό της εμπειρίας, γνώρισε τον εαυτό σου, γίνε όμοιος με τον Λόγο και κάνε κατορθωτό στον πρωταρχικό παλμό του να ζήσει δι’ εσού στους κόσμους και στα όντα.
Αν και η ενιαία του ύπαρξη έστεκε εσωτερικά πάντα ενωμένη με τον Λόγο, βυθίστηκε στις διαχωρισμένες μορφές του για να μπορέσει να αρχίσει η αλληλεπίδραση και η Ιστορία, για να μπορέσει να σχετιστεί, να συλλέξει την εμπειρία μες στη διττότητα και να φτιάξει συνείδηση περί του εαυτού του, περί του Θεού και του κόσμου.
Αποίκισε τη Δημιουργία, συνυφάνθηκε μ’ αυτήν, έφτιαξε ενδύματα από τα υλικά της και αναπτύχθηκε μαζί της. Έφθασε ως τα έσχατα και φόρεσε πυκνή ύλη, για να γνωρίσει και μ’ αυτό τον τρόπο. Οι μορφές των τμημάτων του βίωσαν τον διαχωρισμό, και επομένως την πτώση, και το «κατ’ εικόνα Θεού», η ενιαία ύπαρξή του που εικόνιζε τον Τριαδικό Θεό και ήταν ένα μαζί του, καλύφθηκε και κρύφτηκε στα βάθη κάθε τμήματός του.
Αμέτρητες αιωνιότητες παρήλθαν, αναρίθμητοι κόσμοι γεννήθηκαν και καταστράφηκαν καθώς εξελισσόταν συλλέγοντας την εμπειρία στους κόσμους της Δημιουργίας, με σκοπό να συνειδητοποιήσει τον Εαυτό του ως ένα με τον Θεό και να φθάσει στην ομοίωση με τον Λόγο μες στην ύλη, στις μορφές και τον χρόνο.
Κάποτε, στην έναρξη της εισπνοής του Θεού, σε έναν κόσμο όπου υπήρχε η δυνατότητα για τη σκληρή διαμάχη ύλης-πνεύματος να καταλήξει στην αρμονική σύνθεση και αλληλοαφομοίωση, και όπου η ένταση των αντιθέτων –του μεγαλείου και του ευτελισμού, του φωτός και του σκότους, της ελευθερίας και της δουλείας, της ηδονής και της οδύνης– ήταν η ισχυρότερη από οπουδήποτε αλλού, σ’ έναν πλανήτη όπου η πτώση ανθρώπων και αγγέλων εξαφάνιζε σχεδόν τη δυνατότητα των ανθρώπινων ψυχών να αναστρέψουν την καθοδική τους πορεία, ο Λόγος ενανθρωπίστηκε.
Σταμάτησε την περαιτέρω βύθιση στην πτώση, παρέλαβε ενώπιον του νόμου τα φορτία της ανθρωπότητας, ενσάρκωσε τη θυσιαστική αγάπη με τη ζωή και τον θάνατό του και την εισήγαγε για πρώτη φορά στη Γη. Έστρεψε τη ροή της εξέλιξης προς τα άνω, διακήρυξε την άμεση προσωπική του σχέση με κάθε ανθρώπινη ψυχή όσο μακριά κι αν βρισκόταν από το φως, άνοιξε τον δρόμο για την άνοδο πάνω από τα μακάρια πεδία, όπου οι λίγοι και οι σπάνιοι έφθαναν πριν την έλευσή του μέσα από δρόμους που θείοι απεσταλμένοι είχαν ανοίξει σε Δύση και Ανατολή. Δήλωσε ότι αυτός ήταν η ζωή και το φως και ο δρόμος για τον Θεό, τον οποίο φανέρωσε ως Πατέρα αγάπης.
Μόνο σ’ αυτό τον κόσμο, όπου ο Λόγος είχε ενσαρκωθεί, ήταν δυνατό για τον Αδάμ να φθάσει στην ομοίωσή του με τον Λόγο, διότι είχε απόλυτη ανάγκη να τον δει ως τέλειο Θεό και τέλειο Άνθρωπο (Υιό του Θεού και υιό του ανθρώπου), ώστε να μπορέσει να του μοιάσει. Επειδή ο Αδάμ ήταν ακόμα Θεός σε εκπαίδευση και Άνθρωπος ανολοκλήρωτος. Και η ομοίωσή του ήταν ανάγκη να καταδειχθεί στο γήινο πεδίο, ν’ αρχίσει από αυτό και να αγκαλιάσει όλα τα πεδία και τους κόσμους.
Όμοιος με τον Λόγο σήμαινε πως η συνείδησή του μέσα στη μορφή, την ύλη και τον χρόνο θα διανοιγόταν τόσο, που θα χωρούσε την απαρχής ένωσή του με τον Τριαδικό Θεό και με τα πάντα· θα χωρούσε την ευθύνη για τα πάντα, και επομένως την ευθύνη για τη θέωση της ανθρωπότητας εαυτού του· θα χωρούσε τον Εαυτό του ως Θεό μέσα στον Θεό, θα χωρούσε την απειρότητά του και θα έκφραζε την ίδια παρρησία που είδε στον Λόγο Εαυτό του, με την οποία θα φανέρωνε την ομοίωσή του θεουργώντας και διδάσκοντας ως ένα μαζί του, διακηρύσσοντας τον Ενωμένο με τον Λόγο Εαυτό τους ως Εαυτό κάθε ανθρώπου.
Όμοιος με τον Λόγο σήμαινε πως η αρχέγονη ενότητά τους θα μπορούσε πλέον να φανερωθεί ανεμπόδιστα μες στη Δημιουργία και, επομένως, ο Λόγος θα μπορούσε πια να εκδηλώνει τον Εαυτό του από τον Έναν Άνθρωπο, και ο Ένας Άνθρωπος να ομιλεί ως ο Λόγος, ως ο Εγώ Ειμί. Λόγος και Άνθρωπος ένα, ο Άνθρωπος Λόγος.
***
Γαλουχήθηκε ο Αδάμ στον πλανήτη των δακρύων. Από σταυρό σε σταυρό υψώθηκε από την Ιστορία ως εκεί που μπορούσε, ώσπου κάποια στιγμή, μέσα από το πιο προχωρημένο απ’ όλα τα τμήματά του, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που ήρθε με το πνεύμα του Ηλία, στάθηκε μπροστά στον Λόγο κατά την βάπτιση στον Ιορδάνη.
Μέρος δεύτερο: Ηλίας-Ιωάννης →
* Ο αδελφός που υπογράφει με τα αρχικά Σ.Φ. έχει την ανάγκη να δηλώσει πως τα γραφόμενά του αφορούν ό,τι ο ίδιος προσωπικά έχει κατανοήσει από την προσωπική του μαθητεία σ’ αυτό το Έργο, και ότι εμπεριέχουν επομένως λάθη, περιορισμούς και παντός είδους ανεπαρκείς συλλήψεις, καθώς δεν είναι παρά εκφράσεις ενός μέτριου, στην καλύτερη περίπτωση, μαθητή.