(…) ο μόνος δυναμισμός είναι ο δυναμισμός της αγάπης
Ο μαθητής του Λόγου αγωνίζεται για την ενοποίηση του εαυτού του και για την ενοποίηση του κόσμου, ανάλογη λοιπόν είναι και η εκπαίδευσή του. Ο άνθρωπος κι ο κόσμος έχουν την αρνητική και τη θετική τους πλευρά, έτσι η αρνητικότητα των άλλων και η δική μας πρέπει να αγαπηθεί, για να μπορέσει να μετουσιωθεί μέσα στην ένωσή μας με τον Λόγο.
Ο αγώνας αυτός είναι διαρκής στην πνευματική πορεία, αποτελεί εντούτοις μεγάλη παρανόηση να πιστεύουμε ότι αγαπώ την άρνηση σημαίνει πως αποδέχομαι τις δεσμευτικές της επιπτώσεις για τον άνθρωπο και για την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.
Ο άνθρωπος πρέπει να αγαπιέται ως μια όψη, ένα κύτταρο, ένα τμήμα του Ενός Ανθρώπου Εαυτού, ο οποίος από την αρχή ήρθε στην ύπαρξη ως ένα με τον Τριαδικό Θεό – και πρέπει να αγαπιέται μαζί με τις αρνητικές του ποιότητες, οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν δυνητικά σε όλους μας, αφού η ανθρώπινη φύση είναι μία.
Την ίδια στιγμή, όμως, οι ιδέες και οι πράξεις εκείνων που με οποιονδήποτε τρόπο εξουσιάζουν και υποδουλώνουν άλλους πρέπει να αντιμετωπίζονται και να ανακόπτονται με τον δυναμισμό της αγάπης, σύμφωνα με το παράδειγμα του Λόγου Χριστού!
Όλα αυτά παρουσιάζονται στις διδασκαλίες εκ του Λόγου που ακολουθούν.
~*~
Αγαπημένε μου, σε διδάσκω να αναγνωρίζεις την άρνηση, μα ταυτόχρονα σε διδάσκω να μην τη φοβάσαι. (…) Ό,τι φοβάσαι το κάνεις δυνατότερο από σένα, όμως όταν είσαι ενωμένος μ’ εμένα δεν υπάρχει τίποτα δυνατότερο! Ο τρόπος για να καταλάβεις την άρνηση και τις λειτουργίες της είναι να την αγαπάς πραγματικά και ουδέτερα, χωρίς συναισθήματα οίκτου ή απόρριψης, φόβου ή οργής.1
(…) διάλυσε το οχυρό σου που σε προφυλάσσει από την άρνηση, διάλυσε ό,τι ύψωσες για να προφυλαχθείς απ’ την κακία. Καταθρυμμάτισε όλα σου τα αμυντικά συστήματα που δόμησες για να κρατήσεις την αγιοσύνη σου, γιατί οτιδήποτε οχυρώνεις, οτιδήποτε πλαισιώνεις, οτιδήποτε έχει ανάγκη άμυνας για να κρατηθεί δηλώνει ανισορροπία, δηλώνει διττότητα. Ο Θεός που θα εκδηλώσεις δεν φοβάται, δεν αμύνεται, δεν κατανοεί κακία, δεν κινδυνεύει από κακία αλλά αγαπά, προσφέρει (…) ενώνει και μετουσιώνει τα πάντα μέσα στην άπειρη ουσία του.2
Έρχομαι και σε κατακρίνω, έρχομαι και σε ραπίζω, έρχομαι και σε καταδιώκω μέσα από τις ποικίλες μορφές του Εαυτού, μέσα από τις ποικίλες εκδηλώσεις του «είναι», που είναι ενωμένο. (…) Έρχομαι (…) και σε κατακρίνω, κι όμως, εσύ δεν με ευλογείς, ενώ μες στην ουσία σου γνωρίζεις ότι αυτό θα ήταν το μόνο που θα ‘πρεπε να κάνεις. Έρχομαι και σε καταδιώκω, κι εσύ μου αποστέλλεις μεγάλες ποσότητες αρνητικής ενέργειας για να με καταδιώξουν πάλι, εμπίπτοντας στο λάθος της ανταπόδοσης, όταν θα έπρεπε να εκδηλώσεις τη στάση της αγάπης που βρίσκεται πάνω από τους νόμους, που διέπει τα πάντα και τα ενώνει μέσα στην ουδετερότητα του άμορφου Πατέρα.
Έρχομαι, Άνθρωπε Λόγε, και σε ραπίζω με ποικίλους τρόπους, κι εσύ ανταποδίδεις αυτό το ράπισμα όχι στο ίσο αλλά στο πολλαπλάσιο, για να καταδείξεις ότι είσαι ισχυρότερος, ο πιο δυνατός (…). Κάθε φορά που έρχομαι μ’ ένα πρόσωπο ή ένα κάλυμμα ατέλειας για να δοκιμάσω τον Εαυτό μου μέσα σ’ ένα άλλο σώμα και να δω τι θα μου δώσει, δέχομαι τις πέτρες της δυσαρμονίας που εκπορεύονται με πολλαπλούς τρόπους (…). Θα ‘ρθω πάλι και πάλι μπροστά σου με προσωπεία πολλά, για να σε φθάσω στο σημείο να με ευλογήσεις όπως κι αν σου εκδηλωθώ, γιατί μόνο αν με ευλογήσεις όπως κι αν σου εκδηλωθώ θα μπορέσεις να ενωθείς μαζί μου.3
Πρέπει, άνθρωπε, να δεχθείς τα ραπίσματα του εαυτού σου τα σκληρότερα, τα πιο οδυνηρά. Πρέπει, άνθρωπε, να δεχτείς τις ύβρεις του εαυτού σου τις πιο εξευτελιστικές. Πρέπει να δεχτείς την άρνηση και τη μη αγάπη να σε περιβάλλει, και να μην αντιδράς αλλά ν’ αγαπάς, γιατί μόνον έτσι αποκτάς το δικαίωμα να γεννήσεις ζωή, να μετουσιώσεις και να ενώσεις, να εκδηλωθείς ως ουδέτερη εκπροσώπηση του Θεού Λόγου και να φανερώσεις την ανάσταση του συνόλου του Εαυτού.4
Διδάξου πως η αγάπη στέκεται τόσο ψηλά που τίποτα δεν την αγγίζει αλλά, αντίθετα, ο εξευτελισμός κι η προσβολή μόλις την αγγίξουν (…) ανυψώνονται και μεταλλάσσονται, γιατί οτιδήποτε έρχεται σε επαφή με την αγάπη, μέσα από έκρηξη φωτοχυσίας γίνεται φως (…).5
~*~
Θα εισχωρήσω τώρα στο θέμα το οποίο θέλω να σου αναλύσω κατά τη σημερινή διδαχή μου. Είναι ο δυναμισμός της αγάπης. Πάρα πολλές φορές σου έχω πει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο θωπείες και εκδηλώσεις ζεστασιάς, αλλά περιέχει και το αυστηρό, δυναμικό της πρόσωπο. Άλλωστε, σου έχω δώσει παραδείγματα γι’ αυτή την πλευρά της αγάπης, κατά την παρουσία μου στη Γη ως Ιησούς, μες στο Ναό του Σολομώντα και απέναντι στους Φαρισαίους. Όμως, αγαπημένε μου μαθητή, εγώ ήμουν τέλειος. Κατά την εκδήλωσή μου δεν μετέφερα στοιχεία εκνευρισμού ή θυμού, αλλά, πραγματικά, τη διαύγεια του δυναμισμού της αγάπης. Ο δυναμισμός της αγάπης έχει το χαρακτηριστικό ότι δημιουργεί σεισμούς, αλλά ταυτόχρονα κτίζει, οικοδομεί.
(…) Αυτή η διαδικασία δεν γίνεται μόνο εντός του τμήματος του Ανθρώπου στο οποίο απευθύνεσαι, αλλά και μέσα σου. Δηλαδή, η ίδια διαδικασία που παρατηρείται κατά την εκδήλωση του δυναμισμού της αγάπης σε ένα άλλο τμήμα του Ανθρώπου, ή σε περισσότερα, συντελείται και μέσα σου και γεμίζεις από θεία στοιχεία (…).6
Προτίμησε ο λόγος σου να είναι ευλογία για κάθε ύπαρξη, γιατί ο λόγος του εκπαιδευόμενου θεού πραγματοποιείται. Αν θέλεις να συντείνεις στην επιτίμηση, έκφρασέ τη. Αν θέλεις να συντείνεις στην ευλογία και την τελειότητα, έκφρασέ τη. Είναι δυνατόν να μιλάς για τις ατέλειες χωρίς να επιτιμάς μόνον όταν είσαι ενωμένος με την αγάπη, όταν πίσω από την έκφραση του λόγου σου η ροή της μετουσίωσης δουλεύει για να προσφερθεί στην ατέλεια που παρουσιάζεις [σ.σ.: για την οποία μιλάς]. Αν μπορείς να μιλάς έτσι, μίλησε. Μα αν δεν μπορείς, προτίμησε να ευλογήσεις. Κι αν πάλι θέλεις να μιλήσεις για να εκπαιδευθείς, ώστε να φθάσεις κάποτε στο σημείο που σου προανέφερα, τότε έχε την επίγνωση και την ευθύτητα να μετουσιώνεις άμεσα τις επιπτώσεις, γιατί διαφορετικά εκπίπτεις του προορισμού σου.7
(…) οι δεσποτικές, κυριαρχικές υποστάσεις καλό είναι να αναθεωρήσουν εξαρχής τα όσα πιστεύουν για τον δυναμισμό τους και να πιστέψουν πραγματικά ότι είναι αδύναμες. Διότι αυτός ο δυναμισμός που εκδηλώνουν είναι αδυναμία, είναι έλλειψη αγάπης.
Η έλλειψη αγάπης είναι η μεγαλύτερη αδυναμία που μπορείς να παρουσιάσεις, μαθητή μου. Γιατί χωρίς αγάπη δεν είσαι τίποτα, χωρίς αγάπη δεν μπορείς να προχωρήσεις.
(…) Βέβαια, δεν είναι δυνατόν μια δεσποτική υπόσταση να αδρανοποιήσει μεμιάς τον δυναμισμό της, που πιστεύει ότι είναι η ίδια της η ύπαρξη, και να φροντίσει να στραφεί ολοκληρωτικά προς την εκπαίδευση της αγάπης. Όμως, σταδιακά, μπορεί να διεργάζεται συνεχώς εντός της την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι, ότι ο μόνος δυναμισμός είναι ο δυναμισμός της αγάπης. Η αλήθεια είναι ότι ο δεσποτικός, εγωιστικός δυναμισμός απορροφά ουσία ζωής, καταναλώνει θεία ουσία και απογυμνώνει την υπόσταση από την ενέργεια με την οποία την τροφοδοτώ. Την αποξενώνει από εμένα, την καθιστά απομονωμένη, διαιωνίζει την πτώση.8
- Αναστασία Παππά, Στη Φωταύγεια του Ανθρώπου, Κίνηση Ιδεών, Αθήνα, 2001, σ. 347.
- Διονύσης Δώριζας, Θεοί εστε, Κονιδάρης, Αθήνα, 1987, σ. 96.
- Στο ίδιο, σ. 149-151.
- Διονύσης Δώριζας, Η Θέωση του Ανθρώπου, Κονιδάρης, Αθήνα, 1986, σ. 133-134.
- Διονύσης Δώριζας, 2001 – Η Δευτέρα Παρουσία, Κονιδάρης, Αθήνα, 1985, σ. 299.
- Διονύσης Δώριζας, Δάσκαλος Ιωάννης, Κονιδάρης, Αθήνα, 1989, σ. 156-157.
- Στο ίδιο, σ. 245-246.
- Στο ίδιο, σ. 160-161.