Μονάχα ένας άνθρωπος γεννήθηκε,
μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε σ’ ολόκληρη τη Γη.
Υποστηρίζοντας το αντίθετο
κάνεις απλώς στατιστική,
μια ανέφικτη προέκταση.
Ανέφικτη, σα να εξισώνεις τη μυρουδιά της βροχής
με το χτεσινοβραδινό σου όνειρο.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Οδυσσέας, ο Άβελ, ο Κάιν,
ο πρώτος άνθρωπος που ταξινόμησε τους αστερισμούς,
κείνος που ύψωσε την πρώτη πυραμίδα,
αυτός που έγραψε τα εξάστιχα του βιβλίου των Αλλαγών,
ο σιδεράς που χάραξε τα ρουνικά στο σπαθί του Χένγκιστ,
ο τοξότης Έιναρ Ταμπάρσκελβερ, ο Λουίς δε Λεόν,
ο βιβλιοπώλης που γέννησε τον Σάμιουελ Τζόνσον,
ο κηπουρός του Βολταίρου, ο Δαρβίνος στην πλώρη του Beagle,
ένας Εβραίος στο θάλαμο αερίων
και, με τον καιρό, εσύ και εγώ.
Μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε στην Τροία,
στον Μέταυρο, στο Χέηστινγκς, στο Αούστερλιτς,
στο Τραφάλγκαρ, στο Γκέτττισμπεργκ.
Μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε στα νοσοκομεία,
στα καράβια, σ’ αβάσταχτη ερημιά
ή στην κρεβατοκάμαρα της ρουτίνας και των ερώτων.
Μονάχα ένας άνθρωπος κοίταξε την απέραντη αυγή.
Μονάχα ένας άνθρωπος αισθάνθηκε στον ουρανίσκο του
τη δροσεράδα του νερού, τη γεύση των καρπών και της σάρκας.
Μιλάω για τον έναν, τον μοναδικό, αυτόν τον πάντα μόνο.
– Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Το εγκώμιο της Σκιάς